Alle inzendingen van Laurens Windig

dat ik fantasie ontmoet in wolken feitelijk vergeet dat het wolken zijn ligt het aan mijn brein en de volle wijn welke overdag de lucht bevolken? nee, overdag raak ik geen druppel aan behalve dan als regen mij passeert hetwelk mij van nature is geleerd verbeelding overkomt en heel spontaan de lucht ontpopt in menselijke staat zal er toch…

na overgave ingesloten waar tijd geen rol speelt de zee heeft gegeven ontzout en verwaterd versteend…

is het wegsoezen zo gelijkgestemd eender als honden en katten kunnen without any vijandikhait runnen zegt Engelse buurvrouw onafgestemd: bij us it’s always raining cats and dogs ! Engeland druppelt het dagelijks door: zeg ik, en zij komt nader more and more perhaps it’s cool under the skybox wij lachen hier en daar wat heen en weer dat…

neen, mijn lichaam niet bestand en zwicht ik onder maagdelijk en omgeslagen kant geklost door eeuwen heen laat mij je lippen kussen langs de Dijle en sleep mij dromend over ijle draden van je lieflijk hart dan pas wil ik meten met verleden, heden en vooruitzicht, vrij zijn in geweten als ik verslingerd en gelijk eendrachtig vastgenageld…

en toen was er Jezus als synoniem hoop, geloof en liefde: een groots wonder een klankbord, bijna niemand kan zonder vooral liefde troont het hoogst bovendien zonder dit kan men niet ultiem leven bezit jij geen praatpaal in je bestaan denk je nu echt: het is overbodig? knieën en tranen zijn er niet voor niets Jezus leeft in jouw twijfelachtig…

wij slenterden door een verloren dag Calais teleurstellend opengesteld het had iets bijzonders is er verteld de havenmond was evenzo van slag vooraf over doorgetrapte paden dwars door het groen en gele koolzaadland waar de zee zwaaide met blauw vaste hand zo volmaakt dat er niets bleef te raden bleek dan toch nog een onvolmaakte dag met…

wanneer bent u het laatst in bad geweest? excuses, die vraag kwam zo bij mij op niet dat u ruikt, welnee u geurt juist top gedraagt u zich ook weleens als een beest? wipt u geregeld met uw echtgenoot in de schone speeltuin van onze taal? daar kan men op de schommel aan de haal zweef niet hemelhoog anders valt u dood gek dat men dol is…

zonet verloor ik weer mijn ziel aan Bach Mattheus Passion beïnvloedt humeur het heeft zoveel van verlangen en treur ben vaak door zijn noten en tonen van slag zoals hij mij weer emotioneel meevoert langs het hemelsblauw klassiek gelaat van het schoonste klagen op aard, voel dan eeuwige droom die met liefde ontroert volg mij, waan der permanente…

hoog zwevend in alle overgave half gesloten ogen door invoelen violen welke de geest omwoelen gewillig zonder gedachte vragen willoos hangen aan ragfijne draden dromend wiegen bewegende zegen krul ik mijn lichaam in Mahlers negen- de teerhartige opus ontladen omvat dit paradijslijk begeven in welvende klank der schone tonen compleet zalige…

nu zij haar ogenschijnlijke bescheidenheid op haar verjaardag kleurig verspreid verheffen saaie bloedverwanten - onder oogcontact - uit het uitermate behagelijke bankstel zodat uitzwaaien bij de aftocht een geheel ontspannen draagkracht krijgt de witte en rode wijn het oude hassebassie staat nog half in het glaasje te wiegen de knabbelnootjes…

'k was van de week nog even bij De Slegte tot mijn schrik en zag een dame met een hoekig boekig grauw gezicht zij droeg Homerus in haar armen, struikelde en dook de roltrap op naar boven, raakte daar toen uit haar evenwicht letterlijk bewogen en metaforisch uitgelezen zei ze, die klassiekers zijn ook veel te zwaar je moet eraan geloven…

waarom laat gij mij zoeken naar uw mond zijt gij niet rijp voor mijn smakkende kus men doet er graag een kille moord voor dus omhels mij in de vroege morgenstond vooraf van een uitgebreid ontbijtje laten wij hetgeen op bed serveren allicht kunnen wij het uitproberen onder kaas en zacht gebakken eitje weet wel als gij de smaak te pakken krijgt…

als het papier is gescheurd doch nog niet het beeld werd gevormd dat ik daarna voor ogen had in tonen gekleurd komt de sound later tot leven het ritme van de trom kwam in mij weerom heb hem weggegeven ergens in Amerika als mijn Afrikaanse roffelaar die er moest leven maar dan denk ik terug in razernij aan ons verleden dan transformeert…

ik bleef niet hangen in een sprookjes syndroom waar ik als kind telkens dwergen moest tellen nu weet ik langzamerhand wel dat het er zeven zijn ik koos liever voor die stakker Assepoester hoe zij haar muil verloor op de traptreden van het paleis waar zij was voorbestemd voor een prins op het witte paard ze wist allang dat ze vóór klokslag…

uit het hemelruim verstarring verlamd door angst eeuwige stilte onheil is het zwarte gat misschien trekt de zee terug…

sorry, excuseerde zich de winter ik dacht dat het al lente was? het kan nu wel wat minder ondanks groei van het gewas de zon schaamde zich dood gaf te vroeg zijn warmte af en geeft zichzelf vrijaf mensen kleden zich te bloot regen vindt de grond te droog het wordt tijd voor wat gespetter dus de wolken hier omhoog dijen uit naar iets gezetter…

wat een armoe zoemt de koningin de korf is zowat leeg er druipt te weinig honing in waarschijnlijk door de slechte bijenstand en wordt het ook steeds linker voor de imker moet hij straks zijn hand ophouden bij de bijstand…

er is niets zo geraffineerd doortrapt en gewiekst als koel helder water dat zich beweegt en begeeft in de meest lieflijk en listige gedaanten bij water is niets later het stijgt en het staat er verkwikt en het gaat er weg zinkend strand zeeft zich door zand verzuipt in het land het is niet te derven zonder water is het sterven…

als een herinnering mij weer een duwtje in de rug geeft onderhand... jij als jochie weer stap voor stap het duinzand wegtrapt mij keer op keer weer nadeed kijk eens pap heel vlug lijk ik nou niet veel op jou? en loop ik ook weer zo terug redt u het wel? of moet ik gewoon maar weer een handje geven…

op een weekend in France binnen Paris Ballet de Danse had ze eindelijk eens sjans die Fransman heette France Frans had een goeie smoes: savez-vous Irma La Douce petit et peu de rouge? je kan me wat! zei ze pardoes met z’n twee onder de douche? zoek maar een andere snoes ben niet zomaar voor de poes soignée monsieur Flamousse!…

een beetje windig in de tuin waarin ik overdreven bezig luim lagen herfstblad ruim rest van voor de femel winter uit de lange border flinter ik zie al wat van lente ginder…

schaam je niet want zelfs campingmensen trekken wel eens aan de verkeerde bel na een stortbad in het donker jij in gedachte blindelings in ons 1-persoonstentje dook wat dacht je dan dat ik gekeerd in mijn blote kont naar de ingang stond? klaar in onze slaapzak te duiken? jij aan mijn bel trok en gelijk tussendoor mijn benen in het…

de winter waait alleen wat kil achter groene voile herfst vertrapt door lentetijd haar strijd heeft aangezet gewassen jaarlijks sterven nu zomaar overleven waar niet altijd het zonlicht straalt naar buiten snel ter been groetend naar de bijna kale wilgen waar al een liaan gedijt boven gekrokust bloemenbed wie wil zo’n beeld niet erven…

dan is er ineens zo'n aaneengebonden nieuw geboren woord op de vroege morgen zo’n spimpelwegge duiding 0nbewus verwant aan jou onder een warme ochtendkus ik veel van je hou lief jij bent me zegge…

op uw nylonkousen bracht u mij door de wintergang naar de buitendeur van Huize De Schutse ik zei nog dat het veel te koud was maar het maakte u niets uit alsof u voelde dat het de laatste keer was onze omhelzing en uw lieflijke moedergeur had zich vreemd verkleed en wij zwaaiden elkaar een weerzien enkele dagen later belde pappa ons op…

vanaf het begin af aan kan ik er wel inkomen want als je erin wilt komen is dat altijd vanaf het begin wil je er niet in komen dan kom je er ook niet in gaat het gewoon voorbij zoiets moet je begrijpen sommigen komen er wel in dan moeten ze haast maken net op het nippertje springen begin of eind van tram of trein dat begrijp ik best…

een halfuurtje doodliggen vond men teveel gezegd heb ik simpelweg overlegd het een verhaal te noemen iets dat te maken heeft met wat geluidloos zoemen binnen een bepaalde tijd dan wel over de dag verspreid liefst binnen vierentwintig uur rijmen is verplicht maar niet achter elkaar dat wordt te zuur en valt men in zwaar verdriet allerlaatst…

zij had alleen haar stem te bitsig aangetrokken Coba Naaktgeboren is zeer volbuikig overtrokken publiek is zich ter plekke wezenloos geschrokken na de eerste uit de hand gelopen strofe weggetrokken…

zou weleens willen voelsprieten en ervaren hoe een moeder zich voelt met haar kind het grootste wonder der geboorte uit haar lichaam eigen geworden vlees en bloed eeuwig verbond van bescherming het intens liefhebben waar zelfs de grondvester in al zijn overgave geen weet van heeft…

de burger houdt de knip dicht nogal wiedes zij voelen zich als kippen kaalgeplukt zelfs als angorakonijnen waakzaam krijsen tot hoe ver kan men gaan een koe die geen melk geeft is niet meer uit te melken en dan toch nog bewegen een druppel te geven al is het een laatste cent voor in een parkeerautomaat maar wat doen we nog met een…