Alle inzendingen van Laurens Windig

waar het kerstconcert werd opgedist zat ik schuinboven valse sopranen met stemvorken van divaformaat doch veel te laat zich coloratuur zongen achter kaalhoofdige bassen waarvan de haren niet rechtop konden gaan staan alten sprongen zonder vleugels lager dan gewenst en grepen tonen mis tussen de benen van kermende tenoren waarvan staccatocastraten…

tropisch zonnig dierbare dag met lente in het hoofd je komt ogen tekort en aapt aapjes na met familietrekjes dralen over schildpaden terug ijsberen was er niet bij vandaag misschien een beetje om op te schieten geen beest ontglipte je blikken…

opoe, hoe komt u aan die een anjer op sterk water? ik heb hem opgevangen van een prins hij had een bril op met een Duits accent zei ze even later…

Mijn lieve god gevoel geen afscheid willen nemen van het geel en vermiljoen de boterbloem de koperzon lente jong de zomer met haar bronzen huid zalig rollebollen op het platgewalste grasmatras dromen komen hoge zuchten langs het zachte korenbloemenblauw sterren stukslaan aan de hemel die je onderdoor de winter glijdt langs de palmen…

want ze vallen bij bosjes en de spruiten zijn de pineut als het niet meer botert schering en inslag kan worden verminderd in goed overleg trachten waar een wil is is een weg en als alles gedaan is te redden en het toch valt blijft harmonie verzachten…

natuurlijk houd ik van zalig zonnig weer en donkere dagen gaan mij ook niet echt voorbij sta er toch niet vaak bij stil probeer te genieten ondanks vele ups en downs want weet je elke dag die is van mij…

nu ik zojuist mijn geest heb weggegeven doch de inhoud nog niet leeg is geniet ik nietszeggend in de tuinstoel met half gesloten ogen alleen mijn geest spreekt spontaan naar hen die mij het liefst zagen gaan denk niet dat ik bang was voor het leven want dan heb je ‘t mis wel voel ik vreemde trekken op mijn smoel maar ben heel tevreden weggevlogen…

rode afdruk van je zoete kussen op transparant van liefdesbrieven giet ik in het glazen hart van de papier presse zodat verwaaien van herinneringen tegengaat…

heeft u een vuurtje? nee, roken doet hij niet maar pijpen des te meer een stevige Javaanse jongen zijn grote voorkeur alleen niet op zijn longen…

Ooit twee-eenheid schoorvoetend door het zand over het keuzestrand kwam de scheiding tot stand, na totale verwijdering doch hun overeenkomst ging hand in hand de angel zit diep dat niemand hem ziet dwingt een sober leven tot een besluit of gaat men voor een ander onderuit? eerste ware liefde vergeet men niet een wrak waar men veel in kan…

ze twijfelen en blijven beiden voor de deur zij met haar rieten zonnehoed en hij met zijn zwarte paraplu tjee wat een gezeur wat zijn ze wisselvallig zij speelt graag mooi weer en hij vangt dan de bui wel op ik zou ze van hun plekkie willen rukken maar dan zijn ze uitgespeeld krijg je er gedonder van en dat is een beetje cru…

afvallig oogt het dorp vereenzaamd hart is afgebrokkeld gebedshuis neergehaald als ontij krijst is het dienend kruis verdwenen bouwt men op geloof…

heb mijzelf afgelopen dagen gestalkt hoeveel takken ik tel die niet te benoemen zijn de straling is niet altijd verlangen naar fysiek genot dat stapsgewijs stijgt naar hoogtepunten platonische liefde verloren dreigt te gaan kan evenzo slapeloos breken redding is de enige optie laat mij dan als de wind zijn waar mijn naam een deel…

zat te filosoferen wat ware liefde is betekent het soms ook jezelf wegcijferen voor geliefden je naasten? het werd mij duidelijk: ineens zag ik hoe krachtig zij is met haar zieke man haar zieke zelf te kunnen leven zij leefde altijd al voor haar man en haar kind voor het huis en haar werk niet voor zichzelf nu leeft ze met hem…

hij stelt ze op de proef kom, zegt hij tegen de visite laten we samen genieten van de stille stilte zoiets geks hebben ze nog nooit gedaan in wezen willen ze wel naar huis…

Het uniform van rijke kerels in mijn ogen spiernaakte Adams: in en uit de mijne: het hemels paradijs waarin ik schaars gekleed met mijn exotisch schone lichaam danste over werelddelen als ‘het oog van de dageraad’ geruchten niet van de lucht: mijn hebzucht ontdeed mannen van hun kleed, letterlijk en figuurlijk heb ik mij gefortuneerd voorzien…

tot mijzelf gekomen in kilte ontdek ik dat ik vandaag weer eens ben wie ik ben als sneeuwvlok die smelt op warme handen ondanks welzijn verbaas ik mij dat ik in zachte klei door zout en keihard water ben verdroogd door wrede adem via sluipweg van lucht en zon als zandkorrel weggeblazen rul vooruit vliegend op de wind die in mijn ogen…

Tekent zijn lijf zijn zijn krullend hart verschuift het ijzeren gordijn weer over de vijftig bergen tot ver na het genoemde: sterke wil als spil van stuwende kracht en poëtisch vermogen van bestaan met smart onafscheidelijk verbonden troont in de aura geluk als branding van het leven.…

waar het kerstconcert werd opgedist zat ik schuinboven valse sopranen met stemvorken van divaformaat doch veel te laat zich coloratuur zongen achter kaalhoofdige bassen waarvan de haren niet rechtop konden gaan staan alten sprongen zonder vleugels lager dan gewenst en grepen tonen mis tussen de benen van kermende tenoren waarvan staccatocastraten…

Ondergeketend Dwingt zij hem contractueel naaldhakkendraaiend voor charmes gezwicht voert haar hand de boventoon hij gaat onderuit…

het ziet er allemaal schitterend uit het komend etmaal vanavond en vannacht klaart zij op en later in de nacht die overgaat in dag wordt het wat nevelig en zij wat beverig temperatuur stijgt sterk geraakt door lente hitsigen er vlinders in haar buik…

Een paar keer per week maar hoofdzakelijk met de feestdagen op het spierwit damast tafellaken ieder en prachtig gevouwen servet met ouderwets tafelzilver vork en mes voor hen is het een soort van uitbundig fenominaal dineren voor twee het voorgerecht is uitermate het hoofdgerecht een grote klap het dessert een zoet likeurtje zij…

Kom, laat ons dansen fluisterde je midden op het drukke plein waar bosjes lokte achterover duwend in dorre bladeren welke er nog lagen toetertijd de herfst toezag hoe de winter voorbij verlangde sneeuw als stille getuigen op dikke witte wollen deken het deerde ons niet jij stond boven mij: klampte je vast aan lentegroenetakken in de…

het ga je goed, dat las ze: identiek dat het zo veel beter is kiest hij toch voor het wilde water verduisteren ligt niet in haar aard ingrijpen en opendoen was geen optie meer na dat hij vertrok niet later, schoon schip als grote wens eindelijk hangt ze haar zwaarte als pluche gordijnen in de embrasse…

vrijwel verdrink ik in kussen onderhand voert zij mij oesters bij het openen van glanzende lippen kirrend glijdt zij onderuit: ik laat jou nooit meer gaan daar ben ikzelf bij: zucht ik tastzinnelijk gaat zij door: had je gedacht!…

er bestaat een kunst van het beginnen zoals de zon opkomt bij blauwe lucht welkom geliefde met uw warme zucht laten wij elkaar compleet beminnen trage streling over een zee van tijd met golven die zich kalm verroeren zoals een lied emoties kan ontroeren vlammende lichtjes in de ogen vleit sneller zweven door twinkelparadijs en sterren…

Wij bevriezen conserveren is te veel gezegd alles hard en glad mijn warme adem houdt afstand van beglazing toch zing ik van het lichtfeest dat er doorheen brandt zij hebben het gehoord ramen voelen met verbazing en schenken mij kristallen bloemen.…

Hoe zalig stilte prevelt mijn leeggezogen hoofd in de welving van jouw hals wals vertraagd door streling verdoofd langs heuvels beneveld zacht warme lippen waar grind nimmer knerpt waar het zalig gedijt dag de nacht verleidt In eeuwig toeven waar het uitspansel splijt.…

vloedgolven dragen hersens vol met water naar de zee en weiger ik dit jaar met zoveel zielen bijelkaargepakt het goudgeelzand te gaan berullen zee en waterziek ben ik voel me gehakt zoek ook het woud niet op waar regen valt nee, ik wil betijen in mijn eigen huis en tuin beneden waterspiegel aan de dijk waaraan ik woon want als ik toch…

'k had twee tantes Vogelientje en Marie met elkaar getrouwd en woonden samen in mijn kinderogen hadden altijd oudevrijstersjurken aan van treurig kerkhofgrijs over de knie afstotend zwartehoedjes met van achteren een kaalgeplukte veer van voren doorzichtige valletjes gordijnen liepen zoutpilarig tussen de berlijnen sleepend met zondagschoudertassen…