Alle inzendingen van Marion Spronk

gewoontes zijn geen druppels die je even afschudt als ik wil veranderen merk ik hoe taai ze zijn handdoeken vouw ik altijd zoals mijn moeder deed boodschappen ruim ik op in een vaste volgorde soms spring ik uit een groef met een bevrijd gevoel…

licht en schaduw dansen het duet van 't leven bewegingsritme ademt in volmaakte harmonie op een houten stepje met rode banden rolt een vrolijk kind naar de horizon…

zoemende hommels ontvouwende narcissen de lentezon lacht gele waaiertjes zwaaien naar vertrekkende winter Tanka…

Tui's laten zich horen op zoek naar honing van felrode bloesem Manukabomen lokken bijen met witwasemde nectar raten raken overvol zwarte zwanen in de wetlands vinden overvloed aan vis aalscholvers duiken mee…

mijn muil korf ik geluidloos blijf vooral rustig ademen anders ontplof ik met een knal neuzels en treuzels zijn zo precies zij beproeven mijn geduld irritatiepunt kookt over…

vaders as, in zijn urn is nog niet uitgestrooid moeder rouwt nog ieder uur kinderen vliegen als gieren wikken en wegen hun deel voor badkamer of snoepreis ho, stop, zij is niet gek houdt de knip gesloten tot haar tijd gekomen is.…

elke dag vierpotig met mijn twee wandelstokken éen steunt mij links, éen rechts zo blijf ik in balans een hond blaft woef, waf, waf hij ziet een soortgenoot ik lach en zet mijn stappen in de lentezon…

bij volle maan krab ik oude lagen af leg mijn ziel weer bloot hoeveel is genoeg of juist teveel om te kunnen leven zou er een recept zijn hoeveel eelt de grens is voor doorlatendheid…

die kwetsbare man voor me met twee dochters naast zich een priester leest de mis de gesloten kist staat vooraan vier mensen steken kaarsen aan een hand streelt het grijze haar langzaamaan knapt hij voelt het echte breekpunt na vijftig jaar bij elkaar…

(senryu) moedig sneeuwklokje lacht machtige winter uit met koket rokje…

slechter of beter de dobbelsteen wordt gerold door eigen ego als je bent in wat er is valt al het oordelen weg Tanka…

Op de Thames bij Miranda dobberen bootjes van vissers grijsblauwe heuvels wenken aan de overzijde het licht wisselt per minuut van groen naar blauw in glinstering zwarte steltlopers strijken neer in lage ebpoeltjes doorgroefde boomstammen vertellen verhalen over Pakeha's en Maoris die het land bewonen Gedicht over Nieuw-Zeeland…

mijn leven is geleefd ik geef mij over aan mijn einde steeds meer draden van gehechtheid laat ik los gedragen word ik door liefde die mij omringt wees stil mijn ziel vindt haar bestemming…

soms voel ik mij een kruik waar de dop van wiebelt het warme water gutst eruit als ik niet alert blijf schroef ik mijzelf te stevig vast dan koel ik af van binnen…

ik kriebel mijzelf eens vaker dan begin ik vast te lachen al het jaren stof verzamelen van ernst en dagelijkse plicht mag echt wel eens verwaaien de dood speelt met ons mee ziet ons boompje wisselen het liefst doe ik het met vreugde al valt wel hier en daar een traan pion ben ik op het levensbord wie rolt toch steeds die dobbelsteen is…

mijn voeten blijven warm door mijn groene kikkersokken in de winter spring ik rond want ik ken de kikkersprong ik wacht nu op mijn Kerstprins eenzaam onder de mistletoe ik smacht naar lieve kusjes maar die kwakerd komt niet droef is toch mijn liefdeslot mijn prins slaapt in de modder…

onze zoon zie ik nu vaak zijn eigen kindje wiegen zacht zingt hij dan liedjes die hij zelf bedacht heeft een babyfoon meldt geluid bezorgd komt hij in actie geroutineerd geeft hij een flesje hij is een goede vader vol ontroering kijk ik toe naar hem als schakel in een rij…

kabouter Piggelmee vraagt verlegen aan Sint om een suikerhart zijn aanbeden Poggelmoe is dol op zoetigheid haar vlechtjes zwaaien in het rond als zij iets in haar schoen vindt na de allerlaatste zachte kruimel vraagt ze een kilo kerstkransjes Rudolf rijgt ze aan een slinger Jo-Ho, een vrolijk kerstfeest!…

grauwig staat hij daar de kassa telt zijn jaren hij is zo vreselijk moe al bijna eenenzestig hij doet niet meer aan Sint laat staan een Kerst vol sfeer al zijn illusies verdwenen in pakpapier voor klanten met gebogen droeve schouders zijn zijn dagen zonder vreugde week na week krijgt zijn vrouw hetzelfde bosje rode rozen…

er valt stilte op een wit papier mijn inktpatroon gevuld met rouw zwarte letters laten zich niet schrijven woorden bevriezen in de lucht ruimte wil niet komen in mijn hoofd beelden blijven van gebroken ogen het naaktgewassen lichaam wacht op kleding en daarna haar kist…

schemering verstilt de dag wolken drijven naar verre landen waar zij vallen als druppels in mijn dromen vlieg ik richting maan en alle sterren die naar mij wenken alle treden zal ik bestijgen van de ladder, die mij draagt ik spring zingend de hemel in…

wat is geluk, ik weet het niet is het herkenning in ogen waar mensen elkaar warmen? is het een verscholen knopje van een boom, die op lente wacht? is het de angstige drenkeling die net op tijd blijft ademen? is het een ademvleug van liefde die ons in het voorgijgaan raakt? is het mysterie, ik weet het niet woorden warrelen om mijn hoofd…

de achterkant van een gladde spiegel toont mij een andere waarheid dan aan zijn kwikzilveren voorkant hier mag ik gelukkig mijzelf zijn zonder masker of opgelegd pandoer die ik mij aanmeet in dit leven misschien is doodgaan wel doorheen aardse illusie gaan naar een andere dimensie…

op de bodem van vermoeidheid kom ik winterslaap tegen hij maakt mijn lichaam loom mijn hersenen op lage toer de activiteitenmeter daalt gestaag terwijl mijn agenda roept om handeling zal ik mijzelf een baaldag gunnen aan de zijlijn kijken en spijbelen? ik dompel mij in nietsigheid laat mij stromen in het nulpunt…

óok de ogen van Angela worden nat door alle emoties van dit moment in gedachten gaat ze twintig jaar terug ziet zich met al die andere Ossies dóor de eerste bres over de brug gaan achter kinderen aan lopen Lech en Gorby met haar mee van oost naar west beelden van toen vermengen zich met rijen vallende dominostenen voor mijn geestesoog verschijnen…

een voordeel van het virtuele is leeftijdsloos te zijn mijn avatar is groot of klein een man, een meisje, jongen reizen kost geen zweet of geld wil ik weg, dan zeg ik Hopla zelfs leer ik veel nieuwe woorden vandaag ben ik voor u Moppie…

een aantal dagen lang sta jij te gloeien in een tuin ik loop steeds naar mijn raam om te genieten van je gratie vol bewondering herhaal ik "voor mij ben jij de mooiste" morgen zullen regen en wind jou de kleding van het lijf rukken een foto bewaart de herinnering aan dit intense sterven…

we kruipen richting wintertijd de grote inkeer kan beginnen buiten vallen bladeren alles wordt opnieuw verteerd het extra uur wordt teruggegeven opeens lijken de nachten lang kom, luister naar verhalen warm elkaar bij aangestoken haard rode wijn wacht ons bij het vuur waar wij levensnoten kraken…

onweerstaanbaar zijn mijn helden Gallisch zijn zij door en door ze gaan de barricaden op verpletteren die rare jongens Asterix, genie in plannen maken Obelix, zijn trouwste vriend vijftig jaar geleden viel hij in de toverketel van kracht. op hun verjaardag veroveren zij Lutetia. Bij Toetatis! Abraracourix , de druídenhoofdman nodigt ieder…

mijn zinnen trillen oer vol beven en verwarring o jongeling, ik stamel: "rozenschijn en manengeur" verdwaalde dwarrelwoorden bedwelmde strelingsmompel o, minne's fluistering: "rozenschijn en manengeur"…