Alle inzendingen van Marion Spronk

laatste bloemen huiveren bibberen in hun potten verwijtend roepen ze naar mij "wij willen naar binnen" in de borders is nog kleur van lage en hoge asters de laatste appels zijn geraapt noten drogen in kistjes…

verwekt werd ik door mijn vader verwekt werd ik door mijn vader mijn moeder droeg mij moedervlekken herinneren mij aan mijn menselijkheid: onverwachte plekjes van kwetsbaar zijn ik geef ze door aan mijn kinderen zo ben ik hier in tijdelijkheid bewust van mijn leven en sterven…

zie al die anderen op weg strompelend , vol twijfel op pad elkaar opbeurend door liefde zoekende zielen, op wacht bij elkaar die vallen en weer opstaan een reis van mededogen het schepnet van de kosmos vindt ieder die op weg is naar daat wat groter is dan wij…

grijze hollandse herfstlucht brengt verkoelende buien in tuinen kwijnen bloemen stof spoelt weg van boomblad noten worden nu geraapt mensen dragen regenkleding nóg is het geen wintertijd bossen lokken voor wandeling windvlagen lopen mee…

het is toch ongehoord de bank heeft nieuwe codes staat U groen, ga maar pinnen staat U rood, dan gaat het mis U krijgt nada, noppes alleen een rode kaart probeert U het elders? Uw hand wordt afgehakt…

een, twee, drie, vier, ik wil pinnen want die schoenen die schoenen zijn zo mooi in Huizen sta ik in het pinhok ben hier nu opgesloten shit, waar is nu mijn mobieltje dan kan ik een-een-twee bellen euri heb ik nu genoeg maar ik kan er nu niets mee brandweerlieden komen na een uur zagen mij vakkundig uit schoenen hoef ik nu niet meer ik…

ná onze laatste zucht waait de wind gewoon door mijn ziel zal onbelichaamd zijn in eeuwige vervoering…

aan volle takken hangen vijf lampionnen vlammend oranje in een bewolkte kamer blijft zonnewarmte zichtbaar…

alweer éen van die dagen dat ik een omgekeerde egel ben mijn stekels beschermen niet ze prikken diep in mijn vel wegkruipen onder gebladerte helpt dan niet voor de pijn elke centimeter van mijn lijf voelt nu rauw doorspiest…

mensen verzamelen zich om moeder aarde te danken winden wervelen rond van zuid, west, noord, naar oost een buizerd vliegt zijn kringen ziet met zijn scherpe ogen hoe bloemen, bessen en vruchten een kleialtaar versieren in een licht briesje vleugt adem van de grote geest…

kop in het zand ik wil het niet zien laat staan, voelen mijn rechterknie zeurt knarst, knaagt met pijn krijst om aandacht het uitgegraven hoofd belt een dokter voor de afspraak…

een klassieke driehoek mama, papa, Tim ligt op zondagmorgen eventjes te soezelen dat beeld neem ik mee van een warm gezin liefde bindt dit drietal als gist in deeg…

het drijft voorbij in de rivier kijk toch, een dood vrouwenlijf met beide ogen open armen en benen bewegen mee met de beweging van het water wanneer zou ze zijn vermoord? straks nog even gras maaien morgen zal het weer regenen laten we maar stoppen met vissen…

ze zoekt in haar zakken naar het treinkaartje een bewijs van retour in de hal wacht ze een man met lange tanden brengt haar een briefje een illusie armer zoekt ze op het perron naar haar vertrektijd…

een nar met drie hoofden fluit een tijdloos liedje nipt zijn frambozenlikeur wolken lopen op twee benen mensen drijven boven hen weg, naar landen zonder grens tijd en ruimte glippen weg door een achterafsteeg wat een opluchting…

Boeddhabewustzijn een innerlijk glimlachen vol mededogen…

in onze stamkroeg in Assen hebben we elkaar weer ontmoet de serveerster herkende ons bracht vertrouwde cappuccino nooit raken we uitgepraat springen van de hak op de tak vele draadjes van vriendschap zijn getwijnd tot een koord na het broodje gezond delen we samen de nota…

ingedroogd propje uit een gewassen broekzak valt een gedicht alle woorden weggespoeld programma dertig graden Tanka…

witgepluimde bloemen worden bezocht door bijen ze dansen onder de zon hun honingdans bloesems worden bevrucht als zij met stuifmeelklontjes heen en weer vliegen op weg naar nectar imkers blazen vergeefs rook naar slachtoffers van Varrao…

mijn beste beentjes zet ik voor bij vierdaagse wandeltoer zwetend zwoeg ik kilometers over zeven heuvelen dieptriest word ik bij het zien van het gladiolenlegioen ik haat die plastic bloemen bekeer mij tot de virtuelen van huis uit ben ik strompelpoot loop wél voor echte rozen…

een plataan schilfert stuk naakte bast blootgelegd kwetsbare groeipijn oud vel valt in stukken af maakt plaats voor nieuw omhulsel…

hoor, een zomergiebel een blotevoeten meisje rolt door de ochtenddauw van miljoenen grassprietjes kevertjes en torren kriebelen haar armen boterbloem en klaver plukt ze met haar handjes vogeltje, hoog in de lucht kom je met me spelen?…

ze stonden er met veertig in de tuin der lusten een aantal is er nu gestolen "waar zijn de zeven piemels?" Rob Breukman is de maker van gebakken kunstjes wat moet men nu met kleikunst of komkommerpiemels? dit is gebeurd in Franeker waar zeden zijn geschonden --------------------------------------- bericht in het 'Dagblad van het…

midden in de nacht begint het gezoem opeens zit ze rechtop wat is er, wat is er bromt slaperig haar man hij denkt aan een mug ze doet een lampje aan pakt pen en papier schrijft snel een zin…

elk jaar weer opnieuw die lege vogelnesten bij het zomersnoeien alléen mensen hebben last van het nestsyndroom als hun jonkies vliegen leven, paren, voeden kinderen worden groot vinden hun eigen weg…

als Adolf aangenomen was op de kunstacademie in Wenen had Hitler dan zijn holocaust? niet opgevoed tot jodenhater ontstond zijn extreme afkeer in de loopgraven van Champagne hoe kan het monster in elk mens aangewakkerd worden door een man als het geen wezensdeel zou zijn…

na de junibloei sneeuwt uit geurende jasmijn haar witte bloemkleed elk jaar opnieuw herinnering aan sterven van mijn vader…

op elke hoek zijn Ampelmännchen ze regelen het verkeer in Berlijn de rode, met zijn hoedje, zegt: Ho zijn groene broer vervolgens: Go Ossies wilden ze na de Wende lozen maar Wessies zorgden dat ze blijven er zijn zelfs winkels, waar de heertjes gedrukt staan op tig soorten souvenirs thuis springt het licht op groen als ik uit mijn nieuwe…

Impressie overal zijn brede straten het frisse blad van lindengroen puin van oorlog en bouwputten gestadig verdwijnt de pijn riksja's, taxi's, dubbeldekkers sleuren toeristen door de stad Checkpoint Charlie, Sony, KaDeWe uit het niets de Hauptbahnhof iedereen kan weer ontmoeten bij de Brandenburger Tor brandpunt voor hoop en vrede…

van grootse daden droom ik dan zou ik mensen redden of als piraat met ooglap een zilvervloot gaan kapen mijn daden blijven klein rondom in eigen dorp wist je het nog niet ik ben een held op sokken…