Alle inzendingen van Marion Spronk

in de delta valt onbarmhartig méer en meer het regenwater mens en dier verdrinken door een razend stijgende toevloed aan de rand van een woestijn staat smekend een sjamaan de regendruppels aan te roepen: kom, breng ons levensredding in een stadstuintje vullen kinderen hun gietertjes in de volle regenton ze bevloeien hun namen in sterrekers…

tegen de draad inlopen deed ik al veel vaker. het liet de stoffige hoeken en achterafkamertjes zien waar men mij niet verwachtte de enkele keer dat een man in uniform mij terugwees deed mij een omweg kiezen. altijd al wil ik weten wat er buiten gebaande paden is…

buiten in de sneeuw twee witbedekte rozen. snel ren ik er naar toe voor mijn kerstfoto…

ingesleten gewoontes zijn als onderspoelde bergen wil je niet kijken, dan kan opeens de aarde verschuiven eenzaam zal je dan zijn op je afbrokkelende rots open je ogen en je hart zie de tekens om je heen een wind van verandering blaast door de wereld…

ken jij de stofzuigsjuffel? die dans ik elke week de slang ligt in een deuk als ik de linkse draai doe ik wervel door de kamers met het zuigmachien volgende week vraag ik opnieuw; mag ik deze dans van joe?…

de naam van de roos is de naam van de liefde hij, die haar wil plukken zal haar niet vinden in de dorre woestijn zal hij verdwalen hij, die haar bemint om eigen schoonheid voelt haar bloeien in zijn eigen hart…

de violen spelen hun mineurlied jaarlijks weer het groots versterven altijd wordt mijn tuinieren traag het licht in de dag krimpt te veel kleurrijk zwiepen losgerukte bladen bomen tonen hun gekaalde kroon buiten laat ik de boel de boel hoor in de schoorsteen de bulderwind…

Bacchus wenkt mij vanavond met duizenden gegiste druiven zal onder in dit laatste glas vergetelheid nog komen? vriend, vul nog eens bij nóg voel ik niet de roes die al mijn pijn verdooft jaren vretend aan mijn ziel stomdronken zal ik straks schreeuwen om mijn moeder…

voor het eerst weer op het gras de eerste rijp van koude adem drie planten met witte bloemen lijken verwijtend buiten te staan vier merels met gebolde veren trippelen zoekend naar een pier nóg hangen laatste vlierbessen nóg zoemen trage muggen…

verdomme, waarom verhing jij je niet op de galgenberg bij nacht? nu moest je eigen vrouw je vinden in het fietsenschuurtje die afscheidsbrief legde je op het kussen van het bed, waar je nacht na nacht zal willen komen spoken de rafels aan haar ziel blijven een leven lang…

het leven vraagt er om mee te stromen met dat wat is verzet ik mij, dan scheurt het mij vanzelf weer los kort gejammer, lang gekreun helpt tijdelijk voor de pijn wezenlijk helpt het geen moer als dood of ziekte komen meer en meer besef ik een bezielde molecuul te zijn dansend in een groots patroon ontworpen door de wever…

snert en krentenbol paarden, kermis, drank en kroeg de Zuidlaardermarkt boeren met wandelstokken en handjeklap bij de koop Tanka…

bewegelijk blijven als de zee meegaan met de hoge golven onderstromen aan zien komen uitrollen met lange vloedgolf deinen als het tij dat wil laten wiegen in het wiebelen razen, beuken in de stormen vloeiend glijden in de branding zo klots en kolk ik levenslang in overgave aan mijn ritme…

het eelt op de ziel komt niet opeens uit de lucht zo maar neervallen als zure regen etst zich weerbaarheid voor het leven Tanka…

zinnelijke schilderingen bezingen verleidelijkheid van véel vrouwenvlees ronde vormen van borsten, buiken en billen pronken lokkend en beeldend tepels tintelen vitaal hun sensuele streling een lust voor het oog…

welkom op Anner Harleydag de Hondsrug ronkt en gromt testosteron vlamt in de pijp meiden van zestien op tilt zwart voert de boventoon de brink ruikt naar ledervet een helm maakt ieder jong rijders voorbij de horizon…

sjamanen verbinden zich reizen terug in de tijd gerafelde broeders wachten op heling van hun leed verdronken zusters wenen men noemde hen ooit heksen handlangers van het kwaad verdroegen hun wijsheid niet elk van de vier winden hoort hun zuchtende roep kom werkers van het licht breng hun zielen tot rust…

de wereld staat rood door angst en hebzucht krantenkoppen schreeuwen: de bank gaat failliet de graaizucht blijft wil goud in de klauwen jojoaandelen veranderen dagelijks van eigenaar het rad van fortuin heeft een spaak in het wiel…

wonderlijke houten dieren staan in de groene leegte van het Groninger land ze staren naar de wolken vannacht rennen ze voorbij de horizon…

we noemden je Frederik Fluweel baron met slaapkamerogen je deelde het bed met een vriendin en gaf haar meer wóord dan daad je had wél een mooi wapenschild maar de minne was erg miniem haar voeten werden zelfs niet warm en het voorspel sloeg je over men beweert: noblesse oblige maar het blauwe bloed bleek lauw…

weelderige zomer roept broeder herfst met kleuren van haar lichtend kleed hij komt met zijn roestbruin seizoen bomen gaan gloeien in goud en rood nevel glinstert op grijze webben het gistend vergaan wasemt kruidig het lied van de herfst blaast majeur met wisseling naar een stil mineur oogst wordt in schuren geborgen…

de dood van Pierlala duikt op bij iedereen alle poppen in de kast graait hij met zich mee speel toch poppedeinen lach, bemin, kies rollen de stofjas wordt verpulverd je ziel vliegt naar de sterren een nieuwe Jan Klaasen vecht al weer met een Katrijn…

kamperen is zo heerlijk ik hou van buitenleven maar een ding is een ramp zoem-zoemerdezoem-prrrik op een stoeltje in de zon een tafel vol met wespen waar prikken zij in: de jam? zoem-zoemerdezoem-prrrik 's nachts lig ik in mijn slaapzak geen oog doe ik nu dicht muggen komen voor mijn bloed zoem-zoemerdezoem-prrrik…

de dingen liggen stil wachten op de mensen die iets met ze doen ooit kregen ze namen waardoor duidelijk wordt wat hun (on)nut is dingen worden geladen door keuze van gebruik op zich zijn ze neutraal dingen worden weggegooid kliko's raken overvol en steeds komen er nieuwe…

in de nazomer ruik ik de geur van dahlia's herfstdraden weven zich tussen planten in potten de zonnekracht is mild verdampt langzaam ochtendnevel kikkers zwijgen in de vijver eten nog hun buikjes rond op mijn terras gloeit nu het weelderige kleurpalet…

tussen dromen en waken raakt mijn hand niets terwijl de voet al aardt flarden van illusies bespelen dag en nacht zo wentel ik als mens eeuwenlang in dromen leven en dood zijn een vorm van dezelfde energie…

komt vrienden naar de Etstoel beleef er oude tijden draailier en vedel spelen men danst er op de brink drost en etten vellen vonnis het volk kijkt ademloos de dief wordt straks verhangen ginds op de Galgenberg de buurvrouw blijkt een heks na het wegen op de Waag loapieswater heelt een ieder Magnusbitter spoelt de keel…

hollandse luchten spiegelen in nat vervenend land smalle paden, drijvend zand water met pluis en gras duale beelden, wandelaars talmen bomenrijen als horizon daar waar Drenthe ooit begon het zompig land, een groen moeras…

gisteren liep de volmaakte man zo maar bij ons door de straat edel waren zijn tred en oogopslag die mij aan de grond nagelden hoe mij nu los te rukken vanuit die verdwaasde staat de nagels trok ik uit mijn voeten wreef droomzand uit de ogen gelukkig zag ik mijn onvolmaakte lief die uitgeslapen goede morgen wenste…

weet ik waarom wij allen leven en wanneer ik waak of droom het is een zucht en duurt maar even weet ik waarom wij allen leven? alle zielen dansen in een stroom zie hoe kleurrijk zich draden weven weet ik waarom wij allen leven? en wanneer ik waak of droom Triolet…