Alle inzendingen van Marion Spronk

de heks wacht in het bos op verse bleue dichters met smakelijke woordjes verleidt zij hen allemaal hi,hi, zingt toverkolletje kom in mijn groene armen ik eet je op met huid en haar da's goed voor mijn verjonging hun tanka's en sonnetjes verrijken haar wintersoep…

mensen kruipen weg in jassen grauw en grijs hun kleding ze sjokken in hun tredmolen van werken en van sleur zo kort de donkere dagen energiepeil staat op nul waar zijn de zonnebloemen de onbezorgde zomerdagen ?…

mijn hakblok druipt van het bloed karmijnrood plakt op zwart-witte tegels ik ben een kat met phoenixleven éen kop gesneefd doodt mij niet ongedeerd behoed door mijn Muze wervelt het woord…

mijn levenspaneel is uiterst grondig in de verf gezet de penseelvoering verandert voortdurend tijdens de schildering er wijkt veel af van de blauwdruk die bij mij hoort als de dood komt rusten de kwasten mijn "werk" is voltooid…

uitgeklede boom kale takken huiveren kwetsbare naaktheid winterkou kruipt in zijn merg hij droomt van lenteblaadjes Tanka…

uitgeklede boom kale takken huiveren kwetsbare naaktheid winterkou kruipt in zijn merg hij droomt van lenteblaadjes Tanka…

elke cel, elke ademhaling kent het dansen van het bezielde zijn gezien en ongezien golft en lacht de kosmos in eeuwig zingen muziek in beweging trilling en verstilling verdichting en vervloeing woord, beeld en klank krijgen een vorm door inspiratie…

een berg van bladgoud alle nerven huiveren in het ontbinden elk levensblad zal sterven op eigen beschreven tijd Tanka…

herfstzon verstopt zich neemt afscheid van gekleurd bos mist verstilt geluid geritsel van vallend blad nieuwe knoppen goed bedekt Tanka…

knooppunten op stations mensen rennen op perrons om hun trein te halen waar gaan zij naartoe wat is hun vertrekpunt hebben zij een bestemming? in het onderweg zijn komt bij mij verwarring over doelgerichtheid…

een stotterende boer krijgt kennis aan Mathilde haar handen leren hem te spreken zonder woorden hij is een goede leerling heeft top tot teentje lief zij mint hem, krijgt hun kind de stotter is verdwenen trots rijdt hij over akkers zijn leven ademt vrij .…

ben je een buitenbeentje dan zie je er anders uit je bent geen doorsneeschaap zelfs je wol krult anders er lopen op deze wereld verlaters van de kudde rond het blaten past niet meer bij hen ze leren woorden spreken op een dag ontdek je opeens dat je geen schaap bent, maar een mens…

éen rode knop tooit nog de uitgebloeide stokroos geen bij zal komen haar bloei is bevroren door bijtende nachtvorst een heroïnehoertje sterft door een overdosis zij is uitgetippeld haar naam is Roos…

in de werkplaats loopt een taalmeester te zweten door woorden die hem bespringen het rek met grammatica puilt uit door regels zijn muze jaagt hem op daagt hem uit te dichten muziek murmelt in woorden hij beheerst zijn ambacht…

het daglicht zie ik krimpen elke dag wat meer herfst komt, daarna winter elk jaar weer het duister zal ik droevig worden van leeggeworden bomen of keer ik in mijzelf waar zonnewarmte blijft onder mijn nieuwe truitje draag ik een lenteshirt…

de bomen groeiden tot in de hemel mensen zagen niet dat het bonenstaken waren gretige Japies klommen graaiden naar blauwe lucht met groot gekraak knapten stengels, braken illusies krioelende massa op de grond werd vertrapt zonder pardon…

boven op Kijkduin verwaait zomerillusie door kille herfstwind jonge meeuwen wirwarren verjagen vlokjes zeeschuim…

mijn virtuele hoedjes varieer ik eindeloos gekleurd door het moment voor vrolijke dagen versier ik ze met kwikjes en strikjes van al mijn rouwtranen haak ik een ragfijn mutsje zo draag ik verdriet mijn eigen dichterspetje bedekt mijn hoofd in dromen waar de muze woorden weeft…

een gouden koets ratelt over beschaduwde keien de hoedjes van Prinsjesdag staan al weer op Marktplaats…

narrige herfstwind rukt poster: NAZOMERFEEST los van een plakzuil woorden fladderen vluchtig vallend boomblad dwarrelt mee Tanka…

zie, het herfstlicht speelt met drie glazen vogeltjes in een huiskamer van binnenuit gloeit warme fonkelzomer even na…

als avondritueel leest mijn liefje voor zijn stem rondt de dag áf, voor het slapengaan ik luister naar gedichten met eigen melodie of een mooi kinderboek met spannend avontuur mijn armen wachten hem na het sluiten van het boek…

een glimlach hotsebotselt door straten en stegen verandert door weerkaatsing van mens, plant en dier hij beroert de stervende bij zijn laatste zuchten een minnend paartje heeft slechts oog voor elkaar een boom ritselt even in zijn zacht voorbijgaan een kind pakt een krijtje tekent een grote zon…

de zomer is voorbij kinderen gaan naar school een andere juf of meester in een nieuw lokaal spullen zien er mooi uit alles ruikt nog fris schriften zijn nog onbevlekt eerste les staat op het bord vriendjes en vriendinnen vertellen over hun vakantie…

natuurlijk prijst ze hem elke hemel in iedere dag opnieuw hij is geweldig, hij is goed wuift hem hun straatje uit met haar bonte stofdoek ze SMS't haar minnaar de kust is veilig Toon zijn racefiets staat al klaar éen man voor het geld de ander voor de lust een kind groeit in haar buik…

wie zegt dat hij alles weet geloof ik absoluut niet wie leeft blijft in beweging heen en weer geslingerd ik wantrouw dogmatici die krimpen tussen hun muren ieder wens ik vragen en twijfels het voorkomt opgeblazenheid waarheden hollen van hot naar her uiteindelijk wordt ieder stil .…

gierzwaluw vliegt weg verkleurd plataanblad ritselt op terrasstenen…

de lijsterbessen zijn al weer oranje het lover is voldragen groen paarden zwaaien loom hun staarten in de bermen groeit de boterbloem klaver, leeuwenbek en grasklokje vogels zingen minder luid de Drentse A kronkelt naast het fietspad lammetjes zijn schaap geworden Schotse Hooglanders begrazen de hei…

in mijn zomertuin wordt tijd vertraagd daar heradem ik ik hoor grasjes groeien bloemen vouwen open in hun onnavolgbaar ritme een zonnelach streelt planten en bomen alle kleuren trillen…

's nachts in mijn dromen smeken ze om aandacht strekken hongerhanden met lege bedelnappen zonder een kruimel brood zie mij, hoor mij ontken mijn menszijn niet hun ogen kijken mij aan getekend door wreed lot geschokt schrik ik wakker…