Alle inzendingen van Marion Spronk

er waren eens twee kleipopjes zij speelden in het aardse stof drie tellen als Adam en Eva toen werden zij verpulverd geest doorademt het al het naamloze fluistert liefde reidans van lichtende zielen bezielde stofjes bewegen steeds in hun bedoelde vormen veranderen dan weer…

al twee dagen lag hij daar een roze opblaasballon versierd met rode hartjes nieuwsgierig keek de wind hoe hij heenenweer rolde maar niemand speelde ermee toen was hij opeens weg meisje met strikjes in het haar had hem teruggevonden…

het onzegbare verpulvert op gloeiende mazen van mijn woordenzeef soms is een zin bijna aanwezig in een verdichting dan voel ik een glimp van een korreltje onstoffelijk goud daarom hou ik van Don Quichot, Dali en Pablo Neruda…

een nieuwe dag begint het licht is nu zacht alles is nog verstild blauwgrijs, ginds in de verte een silhouet van geboomte langzaam aan roert zich leven een vogel zingt een lied zomerrozen geuren de zon wint aan kracht…

schoongespoeld en gedrenkt richten bloemen zich op vogels badderen in plassen volgezogen grassprieten zien hippende lijsters wriemelwormen pikken bladeren zijn weer fris verwaaien laatste druppels o, wat een mooie morgen…

vlaflip, tompoes en soes sinaasappel, shirtjes hoedjes, toeters VUVUZELA sjaaltjes, slingers, jurkjes brillen en oranjebier VUVUZELA chocolade ballen en beessies VUVUZELA ik begiet de afrikaantjes…

woorden bewegen zich op het kruis van vier essenties het drama van de weg gaat over leven en dood hoe zal het einde zijn? de invulling beweegt zich tussen angst en liefde in het midden : engel van bezieling reikt inspiratie aan en verlicht het pad…

Diedrik krijg gezelschap Paultje loopt nu mee gezellig , zo getwee maar, uh, maar ... het is geen hij het is een zij ze is dus een pauwin Pauwla wil een wip Diedrik krijgt een dip hij komt niet overeind Pauwla, o Pauwla er komt geen pauwenleg voor jou echt vette pech voor Pauwla komt happy end ze vindt een knappe jonge vent…

een sprookje ontwaakt in late schemering elfen kleuren hun vleugels kabouters spelen met eekhoorns een prins dwaalt door het bos op zoek naar sneeuwwitje misschien wordt het wel assepoes glimwormen verlichten zijn weg een oehoe schudt zijn hoofd herkauwt rustig zijn prooi een doornenhaag doemt op achter de rozen slaapt een prinses…

ze is een echte Zeeuwse van zeker zestig plus we komen aan de praat over de grote rampvloed ze kijkt me aan en zegt: "wij mensen, die hier leven kijken altijd naar de huizen in dat van ons zit zout"…

op het pleintje in de zon staat een witte lama schetterende reclameauto lokt kinderen naar buiten drie dagen speelt het circus geur van zaagsel en dieren gepluimde paarden met berijders die op hun ruggen salto's maken clown August laat een dikke scheet of was het zijn trompetje het hooggeëerd publiek ligt dubbel morgen speelt hij elders…

langs overbekende paden woelen mieren in mijn hoofd een vertrouwd gevoel in draaimaardoor nacht mallemolen, die maalt en maalt wirwarrend zwenken de wieken alles wordt fijngewreven op de steen van rond en rond kommerkorrels waaien weg als ik eindelijk inslaap…

een tijger ontploft in mijn hoofd klauwen grauwen in het denken katrollen worden aangetrokken hersenspinsels rafelen uiteen wilde spinazie wordt geserveerd met dwarsgebakken frietknispers het vuur brandt eeuwenlang in het zwartgeblakerd fornuis knekels en schedels glanzen op het vierkante aanrechtkastje de tijd verpulvert mensenlevens…

rode hibiscus in je haar een fluwelen mooie mond mijn hartenlief ben jij warme handen strelen mijn zinderwarme lijf voel mijn kelk gloeien huid vindt zich in huid onze passiebloem bloeit zie, zij draagt vrucht…

het vrouwtje in de rode jas vertelt haar minnaar na een week dat ze vijf jaar ouder is dan hij eerst dacht hij slikt wel even, weet nog niet van de tien die zij nog meer telt ze bindt hem aan haar kookpot en haar ervaren bedkunst samen staan ze op de baan tussen het golfpubliek hij doet een kuitenflikker als zij hole in one scoort…

als ik muziek hoor spelen in het centrum van een stad sta ik daar verrukt te kijken aangetrokken word ik door een orgeldraaier op de hoek van een straat een fluit, viool of klarinet met spel, gezang en dans ook daar vind je me weer…

IJsseldame toont zich loom onder frisse lentezon het pontje van Olst zet auto's en fietsers over op de dijk wordt getrapt door vrolijke mensen witte routeblaadjes zwaaien het wielgedraai gaat door bomen , molens en vogels tot verdroomde horizon…

vandaag vieren wij vrijheid in Nederland met wappervlaggen toch zie ik schaduwen van angstpredikers steeds meer lengen zolang haat een kans krijgt in ons gezaaid te worden zal vrede bedreigd zijn…

ome Jan was ergens psychiater van hem werd ik niets wijzer zo bleef het duistere in stand later, toen ik eindelijk groot was leerde ik zelf wat geestelijk lijden is vreemde weerstand is verdwenen het zijn mensen zoals jij en ik die vermaald worden door pijn mensen zijn nu steeds meer depressief door gekte van de maatschappij…

soms lijkt de aarde onvruchtbaar het leven dor en zinloos kijk dan even dieper een bloem wacht op de blos van kleurrijk bloeien…

achter de dijken liggen mensen te slapen in hun warme bed zee omspoelt de oevers het zilte water ademt eeuwig in eb en vloed ginds, ver aan de horizon vervaagt grens tussen zee en land hier blijft ieder waakzaam na de grote stormvloed die mens en dier greep met meedogenloze golven…

dor ritselt dood blad beukenhaag verjongt zich groen winter vergeten een merel bouwt aan zijn nest jonkies zullen gauw komen…

materie, ooit bevroren smelt in de ijsbewaarder stroomt weg als illusie een vulkaan gromt boos braakt een fontein van vuur spuwt grauwe asregen een asdeken bedekt Europa verduistert de zon de hemel is niet blauw…

een tuinkabouter met tien armen wentelt zich door boerenhof hij plukt de varkens en de bloemen met een fluitje uit de lucht terras ligt beetje schots en scheef hij verticuteert op naaldhakken schapen laat hij gras maaien zijn puntmuts is natuurlijk groen hij kan alles wat je droomt alleen een beetje anders…

natuurlijk zie ik het craquelé op ons huwelijkshart het bloedt door verdriet verlies en nalatigheid wonden worden steeds geheeld door op wacht staan bij elkaar elke dag is liefde nieuw kom, reik me je hand in onze ringen staat: compassie gegrift voor levenslang…

een zoon hangt zich op kan niet méer verdragen beelden tonen sadisme een moeder toont moed door te vertellen over de hel van het Russische leger als officieren afwezig zijn sidderen dienstplichtige soldaten door dronken waanzin…

in mijn slaap vlieg ik vooruit en achteruit overal en nergens voorbij dualiteit in onbegrensd zijn is geen ruimte mijn wachtend lijf voelt mij terugglijden als ik wakker word ben ik aards bewust…

geel levend donsje kruipt uit barst van eierschil piep zegt het kuiken in het kippenrennetje scharrelt kersvers hennetje Tanka…

parende kikkers dril drijft op lentewater nieuw leven zindert…

nooit ruikt de grond zo vers als omgeruld in lente dat wil ik met mijn handen doen met zwarte nagelranden kom mij nu niet aan met een paar tuinhandschoenen hoe zou ik aarde voelen of wroeten in een perk achter mij, in huis zie ik opeens moddersporen nu ik uitgeraasd ben kijk ik naar een bed violen…