Alle inzendingen van Marion

het weer is niet altijd goed er waren zelfs totaal verregende vakanties in zonovergoten weken vormen plensbuien met onweer een frisse verkoeling het onderweg zijn vind ik een avontuur vol nieuwe indrukken het onbekende lokt mij de weg vult zich al rijdend in op paden die recht en krom zijn…

de een hangt zich op aan zelfgevlochten koord een ander stopt zich vol met dodelijk gif de gaskraan of plastic zak zijn ook mogelijkheden de zee inlopen tot je verdrinkt of toch maar voor die sneltrein springen een ziel kan te naakt zijn kapot gaan aan het rauwe aardse is onze maatschappij dan ziek? vragen, steeds meer vragen…

het spel van over iemands schouder naar anderen kijken ken ik wel onderhand ook een glas ergens neerzetten binnendringen bij belangrijke relaties een zandbak met emmertjes en schepjes…

het oude jaar is weggeschraapt restjes zeer kruipen tussen tegels en voegen elke dag opnieuw lichtverlenging van koude korte dagen voorzichtig dromen sneeuwklokjes ik hunker naar hun wit…

ik ben Herman als ronde oliebol wil ik graag sucade en krentjes door mijn deeg plus een scheut bier voor wat losbolligheid mijn platte nichtje Susan appelflap zegt dat zij frisser is van beet poedersuiker bedekt ons als zoet familietrekje…

de zwaarte van miljoenen zuchten is voelbaar in de lucht restjes kerstdiner worden geserveerd op kliekjesdag mensen slepen zich naar supermarkten zoeken een vers jaar verloren illusies knallen als sterbloemen dromen bloeien open…

mijn nachtkaars gaat niet uit helder brandt zij in duistere uren haar kleine vlam behoed ik op dwaallwegen in mijn leven jaar na jaar hernieuwt zich het innerlijk vuur van Kerstmis .…

nooit speel ik poker, bridge of klaverjas mijn schijnkaartgezicht schud ik soms uit de mouw in het spel dat leven heet…

wiegel, waggel, woegel wat moet ik zonder ijzertjes pootjes staan wiebelig op glibberglabber weg ik ben hieperbang voorzichtig, stap voor stap op rubber onder schoenen griezel grazzel grip .…

de heks wacht in het bos op verse bleue dichters met smakelijke woordjes verleidt zij hen allemaal hi,hi, zingt toverkolletje kom in mijn groene armen ik eet je op met huid en haar da's goed voor mijn verjonging hun tanka's en sonnetjes verrijken haar wintersoep…

mensen kruipen weg in jassen grauw en grijs hun kleding ze sjokken in hun tredmolen van werken en van sleur zo kort de donkere dagen energiepeil staat op nul waar zijn de zonnebloemen de onbezorgde zomerdagen ?…

mijn hakblok druipt van het bloed karmijnrood plakt op zwart-witte tegels ik ben een kat met phoenixleven éen kop gesneefd doodt mij niet ongedeerd behoed door mijn Muze wervelt het woord…

mijn levenspaneel is uiterst grondig in de verf gezet de penseelvoering verandert voortdurend tijdens de schildering er wijkt veel af van de blauwdruk die bij mij hoort als de dood komt rusten de kwasten mijn "werk" is voltooid…

uitgeklede boom kale takken huiveren kwetsbare naaktheid winterkou kruipt in zijn merg hij droomt van lenteblaadjes Tanka…

uitgeklede boom kale takken huiveren kwetsbare naaktheid winterkou kruipt in zijn merg hij droomt van lenteblaadjes Tanka…

elke cel, elke ademhaling kent het dansen van het bezielde zijn gezien en ongezien golft en lacht de kosmos in eeuwig zingen muziek in beweging trilling en verstilling verdichting en vervloeing woord, beeld en klank krijgen een vorm door inspiratie…

een berg van bladgoud alle nerven huiveren in het ontbinden elk levensblad zal sterven op eigen beschreven tijd Tanka…

herfstzon verstopt zich neemt afscheid van gekleurd bos mist verstilt geluid geritsel van vallend blad nieuwe knoppen goed bedekt Tanka…

knooppunten op stations mensen rennen op perrons om hun trein te halen waar gaan zij naartoe wat is hun vertrekpunt hebben zij een bestemming? in het onderweg zijn komt bij mij verwarring over doelgerichtheid…

een stotterende boer krijgt kennis aan Mathilde haar handen leren hem te spreken zonder woorden hij is een goede leerling heeft top tot teentje lief zij mint hem, krijgt hun kind de stotter is verdwenen trots rijdt hij over akkers zijn leven ademt vrij .…

ben je een buitenbeentje dan zie je er anders uit je bent geen doorsneeschaap zelfs je wol krult anders er lopen op deze wereld verlaters van de kudde rond het blaten past niet meer bij hen ze leren woorden spreken op een dag ontdek je opeens dat je geen schaap bent, maar een mens…

éen rode knop tooit nog de uitgebloeide stokroos geen bij zal komen haar bloei is bevroren door bijtende nachtvorst een heroïnehoertje sterft door een overdosis zij is uitgetippeld haar naam is Roos…

in de werkplaats loopt een taalmeester te zweten door woorden die hem bespringen het rek met grammatica puilt uit door regels zijn muze jaagt hem op daagt hem uit te dichten muziek murmelt in woorden hij beheerst zijn ambacht…

het daglicht zie ik krimpen elke dag wat meer herfst komt, daarna winter elk jaar weer het duister zal ik droevig worden van leeggeworden bomen of keer ik in mijzelf waar zonnewarmte blijft onder mijn nieuwe truitje draag ik een lenteshirt…

de bomen groeiden tot in de hemel mensen zagen niet dat het bonenstaken waren gretige Japies klommen graaiden naar blauwe lucht met groot gekraak knapten stengels, braken illusies krioelende massa op de grond werd vertrapt zonder pardon…

boven op Kijkduin verwaait zomerillusie door kille herfstwind jonge meeuwen wirwarren verjagen vlokjes zeeschuim…

mijn virtuele hoedjes varieer ik eindeloos gekleurd door het moment voor vrolijke dagen versier ik ze met kwikjes en strikjes van al mijn rouwtranen haak ik een ragfijn mutsje zo draag ik verdriet mijn eigen dichterspetje bedekt mijn hoofd in dromen waar de muze woorden weeft…

een gouden koets ratelt over beschaduwde keien de hoedjes van Prinsjesdag staan al weer op Marktplaats…

narrige herfstwind rukt poster: NAZOMERFEEST los van een plakzuil woorden fladderen vluchtig vallend boomblad dwarrelt mee Tanka…

zie, het herfstlicht speelt met drie glazen vogeltjes in een huiskamer van binnenuit gloeit warme fonkelzomer even na…