Alle inzendingen van Marlies

Zonder pen of papier zal ik blijven schrijven woordeloos verloren herboren woorden in gebaren te geven gebleven leven geeft mij nieuwe woorden nog dagen niet voorbij de bladeren van mijn herfsttooi pracht bij vlagen op de grond rondgestrooid weer al een seizoen voltooid om paden te verzachten in duistere nachten…

Ver van de brandhaard kijk jij tv want bij het haardvuur is het leven duur daar tel je mee dichtbij de linie en de grens doe je nog een laatste wens dat het weer minder extreem mag zijn beter allen een beetje dan niemand iets of zo iets…

Schemerlicht sluit de ogen van de nacht tot een zacht schitteren van de sterren aan de einder hun hoopgevende knipogende lach en pracht verkoelende rust kust mijn voorhoofd en dooft de gedachten die op de morgen kunnen wachten…

Geen verwachtingen ik neem vrij vandaag ben ik en zal iedere dag zijn mij durven dromen kind de vlinder in de wind weer te zijn niet verblind door tijdsduur spijt of pijn natuur zonder angst ieder uur om het langst al is het nog zo guur en waait het nog zo hard bij de start op mijn best op het gevoel zonder doel of richting nog…

Het zat al in de lucht daarin vooral krampachtig en benauwend die drukkende drukke dagen de wind wakkert uiteindelijk aan tot stormachtige vlagen onder een vale maan niet meer te dragen wurgende benauwdheid de donder rommelt wat aan in de verte dan barst het onweer los een bliksemschicht doorboort de donkere lucht een laatste…

Als de zon schijnt al het grauw verdwijnt van het bruin op mijn kruin word ik groen ontwaak en verlos mij van de mist en de dauw de nevel en de kou ontdoe ik mij voor jou van de nacht toon je mijn pracht onder het vuur van mijn kracht de opgespaarde goed bewaarde energie die haal ik met mijn wortels uit het diep van mijn vergeeld…

Lopen wil ik alle dagen tot mijn benen mij niet meer dragen liefhebben en mij af blijven vragen de buitenlucht proeven onder dieper wordende groeven het groen en blauw met alle tinten ertussen vanaf de bruine aarde kussen de wolken en sterren van onder mijn wimpers bekijken de schuchtere lente omarmen als had ik haar eeuwen niet…

Toch gegrepen die kans genomen die ruimte gezien die tijd als vriend als verkenner rond getuurd en gestuurd over wegen van belang hoofd- of zijstraat pad of laan ik zal hem gaan ben niet bang en aangekomen waar ik nu ben geloof dat ik herken nergens beter dan waar ik nu ben mijn eigen licht en donker ken nergens mooier…

Voel je niet eenzaam of verlaten weet dat het mij altijd zal raken uit zal maken waar je ook gaat weet voel en herinner je ik zal er zijn liefste mijn je laten lachen om en naar de wolken die de hemel bevolken ik zal er zijn liefste mijn wat je ook doet wanhopen weet dat alles voorbij gaat en morgen misschien een nieuwe…

Het bos zingt jouw naam vandaag en ik vertraag om het lied en de akkoorden te verwoorden ondanks misverstanden en scherpe randen wil toch enkel maar de zon zien in je ogen de wind door je haar bevlogen dat gevoel van enkel maar nu zijn zonder schaduw de ster die je bent verwarmen en omarmen voor elk moment blij dat…

Je voetstappen door de stille verlaten straten waar sommige ramen streepjes lamplicht doorlaten het geluid van de stilte neemt met je gedachten een loop je indruk achtergelaten hoop plaveisel tot kiezels en zand groots naar klein neemt mij bij de hand in de verte het geluid van een voortgaande trein die zijn eigen spoor…

Hoogtij bezinning gevraagd levensecht samen tot het daagt nabij in namen jezelf de binnenkant voelen zonder schools aangeleerd maatschappelijk en commercieel teveel nu met handen en ogen bewogen zien mogen hart en ziel in zich en zicht langere dagen meer licht dragen…

Als de wind zo zul je leven tussen komen en gaan nemen en geven de zon en de maan als de bomen zo zul je bloeien van lente tot herfst van begin tot eind als de schoonheid verdwijnt als de zon zo zul je branden van oost tot west van warm naar koud zo word je oud als de sneeuw zo zul je sterven tussen koud en warm rijk en arm tussen…

En ik zie alles weer in bloei rondom het huis waarin ik werd geboren de wolken nog steeds mijn dromen in de wind het kind nooit verloren ieder jaargetijde meegenomen beweeg ik de bomen en hun stam houdt mij recht de bladeren gegaan en opnieuw gekomen loop ik steeds weer de weg van mijn jeugd de bloemen te plukken uit het groene gras denk…

Eens zullen we stijgen tot grote hoogte je zal het zien verlichtende wijsheid misschien maar eerst moesten we gaan door dalen om de afgronden te kunnen overzien het inzicht te halen en onze kracht te peilen om de hoogte te bepalen ook door storm regen en wind tegen geleerd de storm vervaagt wat toch moest gaan buigt en geeft nieuwe kracht…

En het getij keek mij aan op de kust uitgerust om te keren en de vloedlijn gaf het sein een nieuw proberen zijn elke golfslag een nieuwe dag in opheffen en neerzetten de branding tussen zee en lucht natuurwetten die bergen verzetten in mij het getij…

Als ik kniel ter aarde voel ik haar waarde in mij stromen dwars door alle beton tot mij komen de miljoenen dromen en idealen door bergen dalen wegen dwalen tastend voelen gevouwen de handen geborgen weten te bedoelen verleden heden en toekomst aan elkaar gebeden dankbaar elke dag in uren voortgaan en duren. blijvend schrijven…

De cirkel doet leven de lijn enkel zijn even onafgemaakt zoek geraakt in oppervlakkig recht…

Stormwolken kolken de lucht vogels op de vlucht wieken van vleugels op de wind kijk omhoog aardekind en zie wat je van waarde vindt zwart de nacht duister een oor te luister in kracht en onmacht rood de lichtende mond van de ochtendstond als herfst haar goud ontvouwt en het lentekind rouwt om het groen van toen…

Rood kleurt de lucht als een gloeiend tapijt naar de eeuwigheid met een zucht verglijdt de tijd de tijd die komt en gaat en nergens bij stil staat de tijd die neemt en geeft de tijd die wordt geleefd oud kleurt de tijd de mensheid oorlog knallende ruzie in het groot uitlopend op bloedtransfusie of dood in de goot voor het "groot"…

Soms durf ik denken dat wij met opzet ons vertillen aan de zwaartekracht willens en wetens enkel maar om het uit te mogen gillen over onze onmacht naar elkaar soms al ik denk te weten wil ik snel vergeten en wat ik me daarbij afvraag blijft gelukkig vaag soms als ik denk te kennen wil ik snel ontwennen en wat me nog onduidelijk is…

Het moment dat geen tijd meer kent geen vroeger of later geen voor of na zonder zekerheden toekomst of verleden een ogenblik jouw lach toen ik je weer zag onverwacht gebracht en weer meegenomen zoals in dromen zonder doel enkel het gevoel het is goed wat je doet zonder morgen zonder zorgen nu te geven als was het de rest…

Spijt, spijt, wat is dat nou precies? Een naar gevoel van binnen, heb ik iets fout gedaan? Spijt is er niet zomaar, spijt zorgt voor verdriet, want verdriet heb je als het je zo spijt. Spijt, maar waarom, waarom heb ik nou spijt? Komt het door mij, komt het door jou, komt het door ons allebei? Actie, ja actie, ik had actie…

De storm en de wind bliezen haar weg, de aarde verstootte haar maar toen ook de zon haar liet dorren overspoelde de regen haar…

een wijs man zei ook dat het gaat om de kleine dingen zoals het branden van het lichtje van het fornuis zoals een kus bij een afscheid of een troostend schouderklopje als je het nodig hebt een man van het straat zei ooit eens "het gaat om de kleine dingen" een kleine man, met een grote wijsheid…

Je ging weg bij ons je belde me niet meer en als je belde en ik vraag je waarom zei je met weinig woorden dat ik maar bellen moest ik heb geen spijt van m'n vraag wel van de stilte voor je me antwoord gaf…

Jij lachte naar mij en ik was verkocht het was zoals ze noemen liefde op het eerste gezicht maar dit was veel sterker het was alsof de aarde verschoof en toch niets nog bewoog behalve jij, jij met je perfecte glimlach en groenblauwe ogen groenblauwe ogen die ik nooit meer vergeten zou…

Ik mis je... ik mis je lach ik mis de tranen in je ogen toen je zei dat je van mij hield ik mis dat knipoogje dat je me gaf toen ik je voor het eerst zag míjn hart zal eeuwig het jouwe zijn maar jóúw hart zal nooit meer van mij zijn…

Zeeën van tijd Uit het niets, Niet gewend. Zeeën van tijd, Waarin je wordt geconfronteerd met de persoon die jij bent. Rusteloos en vol met twijfel. Aan het begin, Het begin maar van wat? Deuren staan wijd voor je open, Maar wie wijst mij het juiste pad?…

Voor anderen vanzelfsprekend Niet meer dan normaal Voor jou slechts een hoop aan het Einde van dit verhaal In de bloei van je leven Klinkt als een cliché Zoveel kansen zoveel ideeën Alleen je lichaam werkt niet mee Beperkt in je doen en laten Toch geef jij niet toe Het zoeken naar een balans Naar het wanneer en hoe Niet zielig…