Alle inzendingen van Martin valk

Vroeg in de middag, stilte om het huis, in het huis. Geritsel van bladeren hoorbaar door het open raam. En bij tijd en wijle een verdwaalde stem. Alles lijkt doordrenkt met leegte. De dingen hebben geen naam en het is alsof ik er zelf niet ben.…

Wolken wit onder een zacht blauw hemeldak. Op de vleugels van mijn gedachten zweef ik de einder voorbij verzonken in stil verlangen.…

Mijn hart, het ziet, hoort, voelt, doet pijn en kent vreugde. Mijn hart kent iedere weg, als ik verdwaal is er wel een engel die mij zegt hoe te gaan. Mijn hart is echt, puur, zonder schijn. Dankzij dat ben ik er, kan ik overal zijn.…

Als het verstand het hart tot gruis maakt, liefde wordt gebroken door haat, Dan zijn woorden geenszins meer van belang. Slechts nog stilte en kilte om je heen, alles koud als steen. Grijze wolken die voorbij drijven. Hoe kan je zo vertrouwen krijgen? Geen steun en toeverlaat, een warme hand doet je dan alleen nog maar verstijven.…

Riet, kabbelend water. Wanneer je aan de waterkant zit is dat het eerste wat je ziet. Dan later een fuut die plotseling verdwijnt en even later ergens anders weer verschijnt. Een kikker, hij klautert zojuist op de kant. Hij is nu liever even op het land. Er heerst een zekere vrede en rust. Daar word je jezelf van bewust.…

Bloem met je heerlijke geur en je prachtige kleur. Jij leeft, je zwijgt alleen, maar soms hoor ik je huilen. Jij denkt niet, maar voelt wel en dan wil je weleens schuilen ver weg achter een heg of een grote steen. Je schoonheid bewaren en je bescher- men tegen al het kwade.…

Stil moment, een van wezenlijkheid. Diepte in hart en ziel. Iedere adem is een verhaal op zich. En elke stap een dichter bij het licht.…

Riet zwijgzaam, neerbuigend, meegaand langs het water. In stilte verzonken zit hij daar met de zon op zijn kruin. Hij is geen prater, hij staart voor zich uit met de wind langs zijn bruin gelaat. Eenden zwemmen voorbij met luid gekwaak. Dan valt zijn blik op een reiger die stokstijf naast hem staat. Terwijl hij nu ook het getjirp van…

In het park vlakbij de Euromast. Je ruikt weer de geur van gras alsof het er nooit eerder was. Je bent bevrijd van elke last. Je loopt er niet alleen. Er zijn nog meer mensen op de been. Een treurwilg, een berk en een oude eik, de mensen voelen zich de koning te rijk. Het is volle maan, mensen komen en gaan. Sommigen lopen langzaam,…

Een oude man wandelt, mompelt, strompelt. Hij kijkt naar de hemel... Voelt zich onbehagelijk, maar volgt de weg die hij is ingeslagen. Zijn adem zwaarder, grauwer zijn gelaat. Zwijgzamer dan weleer, de tijd prangt en hij die eenzaam sterven zal op een dag dat hij er naar verlangt.…

Zonnebloem in de nacht troosteloos en grijs. Verliest al haar kracht en pracht. Terwijl de maan schijnt voelt zij zich verdrietig en nietig onder het zwart hemelrijk. Maar kijk in de morgenstond als het al weer licht wordt en de zon opkomt is zij reeds in de wolken. En haar vreugde is dan met geen woorden te vertolken.…