Alle inzendingen van Martine

dweepten druppels regen met de beelden plassen verankerden ze stevig tot de wind erover streek leven uitgerafeld in de nacht verdween…

weet me bij volle maan gedragen door het mysterie naar een wereld waar ik spelend met verbeelding word verder gedreven naar een intimiteit zoveel mooier dan de woorden die men eraan besteedt…

zelfs ontkroont pogen ze in hun wanhoop hoger te klimmen om achter de grijze wolkenstroom schitterende dromen onder ogen te zien…

verheven neem je me mee laat me zonder barsten en voegen doorheen het moment de hoogte raken…

jij en ik niet langer meer door donker omknelt maar wild en ongerept in breedbeeld onderweg waar wij door licht en helder liefde als groeiende bron van inspiratie leren kennen…

ze dragen de herfst nog vaag terwijl de winter zich reeds vertaald in koude windvlagen die het nog omvattende naar zich toehaalt…

wanneer de wind grillig snelt naar herfst dan voelt het leven sleet versukkelt het na korte tijd in aardse vergankelijkheid…

het bleef stil toen ze elkaar in verdergaan begroetten één van hen had moeten spreken maar ze zwegen wilden alleen maar in schuifelende voeten een aarzeling horen die eigen gedachten verwoordden…

er hangt een geur van verloren waar werd gespeeld samen de schoolbanken gedeeld hij koud opgebaard wacht op de stoet die naar warme herinneringen tracht…

toen zijdezachte nevel hen erop wees dat er een nieuwe dageraad aan de hemel was verschenen beseften beiden dat de oude berkenboom ervoor had gezorgd dat hun sprookje binnen de cirkel van paddestoelen als liefdesspinsel voor immer zal verder kringelen…

toen ze in het naakt begin zichzelf voor het eerst herkent nam ze me in haar verder aankleden zo graag mee om verheven te leren dat groei het leven beheerst…

noemde men mij vroeger een kilometervreter vandaag heb ik halverwege moeten opgeven omkeren naar wat was ging niet meer heb dan maar stilzittend met herinneringen naar de toekomst gekeken waar ik met steunstok voor houvast op de tast zal verdergaan…

toen te eng dwingender dan ooit hun vleugels openden zag ik ze in hun steeds verder kijken de grens overschrijden op zoek naar een tijd zonder knellend keurslijf…

zelfs al lijken de bomen in herfstige tooi zich te schromen om hun naaktheid diep van binnen kennen ze rust sust een geleidelijke groei hun onzekerheid weg met dromen die hen een lente tonen waar ze in volle omvang hun eerdere gratie terug zullen verwoorden…

ze maakt zich stilaan op zodat men haar bovengronds kan uitkleden weten hoe ongedierte haar ziel heeft aangevreten…

mij lijkt de tijd voorbij wanneer ik omhoog kijk tot een wankelend ogenblik men ogen voor het grenzeloze sluit…

nam je mee waar ik alleen met herinneringen speelde om te laten zien dat ik in ’t terugvinden me bij jou wil…

zal ze er in slagen dwars door de zon heen haar schaduw achter zich te laten in opwindend leven schoonheid met eigen woorden durven vertalen of heeft ze te lang enkel stilte aangeraakt en zal fluister haar verdere leven bepalen…

vreemd bewegen waar geschiedenis is verteerd geen enkel beeld van eerder zichtbaar is gebleven tenzij gedachten zo sterk zijn ik diep heel diep in mij kan kijken waar herinneringen terug willen spelen…

laat me gelukkig zijn eigentijds spelen nooit meer een hart dat verlangt maar zich gestreeld weet door ’t leven…

wanneer gelatenen met langgerekte schaduwen de dood met een vleugje tederheid lijken aan te raken hun spraak tussen de oude grafstenen verwaait draagt heersende stilte de tranen van herinneringen…

wil ze met een open einde de realiteit bespelen tijd nemen een nieuwe waarheid te creëren of gewoon zichzelf verzwijgen…

rijzend en dalend zichtbaar tastend lijkt het grijze zich vlagend uit te dragen boven een in zichzelf gekeerde wereld waar enkel schaduwen wemelen ontdaan van oude weelde…

als schoonheid in de nacht valt zicht verschrikt raakt door aanraking zelfs schimmen de herinnering niet vermogen en het zoeken naar steeds wordt bedrogen blijft een lied haar woorden zingen tot zij zichzelf hervindt in een nieuw verhaal…

ze kijkt zo vreemd wanneer de maan verstoppertje speelt lijkt of ze gaandeweg voor de schaduwgezichten van de duisternis zwicht haar kloppend hart in de handen van de nacht heeft neergelegd…

wanneer men in de ribbelende velden ons fronsende herkent omdat het wijds zicht geen enkele bloem kan verzinnen dan heeft het herfstige het leven de diepte ingedreven zullen wij koukleumend samen wachten tot het zich terug naar boven zal trachten…

breng mij in haar schoonheid en laat me steeds meer ruimte toe-eigenen tot ik helemaal voldragen uit mezelf kan losbreken om eindelijk te leren weten…

nooit leek het licht zo gedwee als toen het die dag bij valavond de stilte werd ingedreven waar het leek of een in zichzelf gekeerde wereld zo geducht ademde dat spinsels van spoken en demonen de overhand op gedachten kregen…

lijkt het of de tijd zich verward heen en weer tussen zomer en winter beweegt dan is het herfst die de stroom vertraagt in eigen ritme nog even wil voortbestaan…

ben zo ver met je meegegaan hebben samen zoveel emoties gedeeld dat ik jou als herinnering in mijn rugzak steek wanneer je me vraagt alleen terug te keren…