Alle inzendingen van Martine

Misschien niet de eeuwigheid, maar toch een stukje rust gevonden in het ruisen van de zee. Weg van de mensenmassa’s van de grote stad, waar de mensen als atomen schuren; flaneurs zonder boodschap. Misschien niet de totale vlucht van alles dat zeer doet en nutteloos lijdt, zonder reden of doel. Misschien niet het Goddelijke, maar toch…

Wanneer de avond voorbij is als een heel leven, de schemering geeft nog te zien wat net nog was, zonovergoten terras, een half glas wijn nog op tafel. Ze zijn naar huis en het licht gaat aan.…

vertrouwen krijgen, vanzelfsprekend.. eigenlijk je beseft niet met vertrouwen ben je rijk vertrouwen geven de enige manier.. blind is een illusie wanneer je de waarheid vind vertrouwen beschaamd een twijfel.. altijd constant door je hoofd 'ik ben het kwijt' vertrouwen gegeven onterecht.. achteraf alles gebroken het vertrouwen…

weet dat zij mij in haar aards zuchten verder dan ooit laat gaan zoveel wereldrijker in eigen sporen naar mezelf terugleidt…

zag hoe hij vastgehouden door kracht verlittekend werd weggesmeten versplinterd in de aarde verdwaalde zich door vogels behoudend in een nest liet verweven…

De filosoof had nagedacht, Langdurig, zonder een oplossing te vinden, en keek met verwarde ogen naar de wereld. Vroeg zich af: Wie ben ik? Een mens, verloren in de wereld, homo sapiens zonder bestemming. Darwin had zijn tanden gezet, in de betovering van het leven: Wie ben ik? Als er een vraag was die altijd zou moeten worden gesteld…

nog zoveel jaren lang zullen wij buitelen in de nieuwe getijden van onze gedachtegang uit schemering en duister zijn ze in komen en keren zo zwierig mooi opgerezen goudfonkelen nu in onze tijd zo warm en dichtbij in lichtend mooi verlangen…

Ik heb altijd dicht bij het boek geleefd zonder haar precieze inhoud te kennen. Ik heb de bladzijdes gekoesterd en gestreeld, gewandeld op de ritmisering van de zinnen en de woorden geproefd als zuiver goud. Eén betekenisvol woord was genoeg om de kilte van de belevenis te verstommen, hoewel zij strelend kan zijn en verleidend kent zij geen…

optelsom en aftrekrijm van meer of minder dan een niets ik deel verdeel vermenigvuldig maar wat blijft is rest wat telt wat ik benoem zoekt evenwicht dus af en toe een breukstreep rust…

koraal verdicht zich, regenboogvisjes boven je, adem je filter filter gefilterd licht alles heet zoals zij, voorbij het water de kust, de aarde de lucht beweeg het water de rode zee zucht en zo doen de visjes heel zachtjes…

golven ijlen zich openscheurend in speelsheid mee tot ze ons in rimpeling op langgerekte cirkels naar de oever brengen waar we warmstrandend nagenieten van het spel dat we met hen samen delen…

het kind in mij foetust warm weigert verbonden sereniteit op te geven bang in een verkeerde wereld een vroeger leven te moeten opnemen waar verwrongen emoties haar naakt bang naar eigen spiegelbeeld dwingen te kijken…

Kon je maar wonen in de zee Gekoesterd door het water Je deinde met de golven mee Geen begin, geen eind, geen later En je verstond de taal van de schelpen Die zachtjes fluisterden: “Ga met me mee” Zij zouden je op weg helpen Je de weg wijzen door de zee…

Het schip zucht op haar bogen Een laatste gelovige legt zich biddend neer Het binnenste niet langer opgetogen Want God is dood en herrijst niet meer Een laatste kiek wordt nog genomen Door een toerist die het heilige niet raakt Geen pelgrimstochten zijn er langsgekomen De kerk is oud en zwartgeblaakt En de dominee schuifelt voorzichtig…

Mijn wereld begint te wijken Zij komt los van mij Ik kan haar niet bereiken Ik kan er niet langer bij Ik zie de afgrond gapen Voor mij nu enkel duisternis Nooit meer rustig slapen Nu de wereld de mijne niet meer is Enkel in mijzelf gekeerd Zal ik de afgrond anders ontmoeten Heb ik dan toch geleerd De angst met open armen te…

Bewandel de wegen van de woorden Bewoon de straten van de taal Bespeel de vensters van de akkoorden Vertel door jou hun verhaal Laat de muziek door je ziel klinken Bepaal hun intonatie, bepaal hun spel Zodat de melodie zich laat bezinken Tot een symphonie van de hemel…

De wereld is een wachten-op Omarmt je in jouw receptiviteit De wereld is een wachten-op Zij kust je wanneer je ziel zich verwijdt De wereld is een wachten-op Zij verlangt van jou geen strijd De wereld is een wachten-op Zij reflecteert zichzelf in jouw openheid Open jezelf en ontvang het fenomeen De wereld in zijn zuiverste vertoning…

Thuis is het het allerbest! Hier ben ik meer gestresst... Thuis heb ik jullie om me heen, Hier ben ik soms alleen... Hier mis ik jullie soms heel erg, Ik zie er tegenop als tegen een berg... Maar...na 5/6 dagen... Is het weer te dragen... Ik ben weer thuis... opname 17e chemokuur…

bij etenstijd hou ik me sterk in doen alsof ik zie nog steeds het bord met barst je mes en vork wat water in een glas met pil ernaast voor rek-een-levenslast pas met de leegte van je stoel zit ik aan tafel met een doodsgevoel…

de dag begint met trage tred een sluimering van slaap en droom van twijfel in het hoofd en altijd vindt de spiegel mijn bedovergrote schim - ik laat nachtcontouren vrij in één bewuste ademstoot de ingehouden tel blaast zich meteen het donker uit en hangt daar als verdoofd…

Er is maar één manier Praat met me Ik verdrink In de woorden Die voor jou bestemd zijn Laat me praten Ik kan niet meer ademen In de storm Van ongeordende zinnen En de regen van letters Open je mond En verlos me Van de zee Van rondtollende gedachten Die op mijn schouders rust Mijn hart verdrinkt En ik wil alleen maar praten Dat…

hij wiekt zich uit het bed verdoofd en ingepakt zo lazarus zo opgewekt en dichterbij het gestadige gekreun pijn heeft de klank en kleur en geur van bloed van loslaten en afgesneden zijn ik ril mezelf te pletter in een koude koorts en droom van nooit meer zoals nu zo uitgelekt…

ik denk aan jou als ander denkwerk niet meer lukt één ogenblik treft als een bliksemschicht de splijtzwam in het hoofd het onkruid weggerukt toon je de kaalslag van mijn wereld in jouw tegenlicht…

kijk zei ik hoe mooi en warm de maan kan zijn door groter zusje zon speel zei ze halve maan zoekt volle zon straaltjes vangen dan andersom goed zei ik spelletje maan spelletje zon dubbelspel licht als warmtebron…

als ik de ogen sluit ben je mij het dichtst nabij ten voeten uit daar leid je mij naar diepten van de tijd weer samen weer terug doe ik ze open ben je weg onzichtbaar in het hier en nu geen dood kan jou uit mij laten verdwijnen behalve dan de mijne…

uit dromen weer tussen de lakens vallen en nog slaapdronken merken het is niets en toch die onrust in mijn hand op zoek naar schrammen letsels tere plekken er is niets de sprong dan in een scharreldag kip zonder kop - niet meer weten wat ik dringend moet vergeten niets…

tussen ons het sterke rag van een vermoeden trilweefsel dat verbindt verzwegen woorden spinnen de gedachtelijn - een draad als brug van jij van ik naar wij maar ook terug…

ik noem ze mijn gezellen van de nacht stand-upcomedians met zongezichten of in schakeringen van lijkendracht de slaap schikt zich gewillig naar hun eb- en vloedgehalte tijd spant zijn brug voor mij en elke nu-of-ooit-gestalte de langstnazinderende glijdt de ochtend in dan is het zoeken naar een evenwicht tussen wie was en is die ik bemin…

mijn straat de oude gevels opgelapt waarachter onbekende ogen het ouderlijke huis vol generatiekloven nu te koop een mengeling van klank en geur blijft hangen als versteend elke belegering van leegte wordt erfgoed van hernieuwde hoop…

Ik sleutel in gedachten aan stemmen in mijn hoofd zij verwoorden de ideeën die ik jaren heb geloofd Maar nu blijk ik veranderd wat zwart was is nu grijs gedachten moeten anders als op een verre reis Neem het me niet kwalijk, hoop dat ik niks bederf mijn hoofd niet langer kleurloos 'k kom beter uit de verf!…