Alle inzendingen van Nadine

september drijft in regenbuien naar oktober de wilde eenden zijn er nog alsook wat schokkend nieuws als vals getij licht en donkervallen argeloos in stervend gebladerte en wij maar belachelijk doen in een mengeling van eigenheid realiteit en dromen…

we zijn er weer en hoewel ze zich eerst in nevels verstoppen vertonen ze zich na enkele uren bergen van ongepolijste helderheid de stappers aangetrokken ondervinden we geloften van wolken, zon en wind murmelende beekjes, fladderende vlinders onopgesmukte beelden omringen ons de onophoudelijke stil fluisterende schoonheid schenkt ons zuivere…

ik sta voor een getijdentafel van een woordenzee, moe gereisd de haren warrig door herfstige wind mezelf tot taal te ontcijferen een reis van bergen achter de rug ook al was die supermooi, fantastisch goed pas nu mijn hart van eb en vloed weer thuis is volgt weer het alfabet tot nieuw herschikt gedicht…

liefde is niets meer dan na een nacht samen moe weer op te staan…

na de schoonheid om stuwend rivier te zijn wordt de ontroering met een laken toegedekt er zit nog slaap in de dageraad nooit heeft de maan de mogelijkheid van avonturen op zo'n klare manier belicht nog even en dan verdwijnt dit wonder…

in speelse zomerwinden fluisteren de bomen elkaar hun geheimen toe de zon speelt om ons heen als een dartel kind vogels pikken rijpe vruchten uit het kort gesneden gras de waterlelie opent zich in volle schoonheid konijnen nestelen zich tot aan onze voeten bloemen bloeien alsmaar hoger en uitbundiger later het maanlicht ligt al…

een zandweg in een grassenzee strandvrij de duinen zijn hier uitgewaait er is alleen de glooiing van de beek een schaterende, schetterende vogel wat koeien achter een omheining en weiden met duizenden boterbloemen…

licht van zee en seizoen heerser van duin en tuin plooiend water wit en traag bewegend zand zacht en warm bloeiende bloemen bont en mooi jij en ik gearmd en vertrouwd…

te midden gulzig zomerlicht dampt zee over strand en duin de weiden daarachter hangen vol zoet gefluister er zijn woorden nodig zolang ons hart maar spreekt…

zoals je lichaam in mijn zinnen ligt je schouders mijn nachten ondersteunen je driftig bloed de uren sneller laat stromen tot ze na een kort onsterfelijk moment zichzelf verdoven zo laat ik hier en nu jouw stem weerklinken speels en vederlicht maar zonder spreken…

de zee schrijft rimpels in het zand de wind speelt ritselend met een krant witte zeilen schitteren gekleurd zonlicht de zee zucht en klotst haar geur vervliegt in de wind meegenomen door eeuwige meeuwen schelpen zwijgen nog steeds honden lopen achter hun fluitende bazen hier ben ik altijd thuis…

ik zoek in de bibliotheek van mijn gedachten loop er met stapels boeken rond ik ken ze allemaal maar tot herlezen kom ik niet veel te veel stof daaronder dingen die zichzelf bewaken…

al sta ik vroeg op de zon is me al voor het warme witte licht lokt alles binnen naar buiten kristalhelderheid de verbeelding verbleekt bij zoveel licht ik vind geen zinnen van beheersing…

de wind huilt door de avond heen het laatste gouden licht zinkt weg over de daken mijn ogen branden van vermoeidheid de rust ligt buiten onder de bomen maar dat zie ik niet meer…

onder het licht van een zwakke lamp trachtend de roes van liefde te ervaren vlindert je adem licht onder de drang naar vertederingen talmend traag streel ik de muren weg het ebbend licht drijft op je waterige stem onstilbare bronnen ontspringen uit onpeilbare diepten van verwildering bevrijdt milderen je zuchten waarna we slapen in elkaar…

van de minuscule zaadjes die ik in de vroege lente zaaide oogst ik nu de eerste vroege klinkers de medeklinkers volgen binnen korte tijd dus nog even geduld…

de duinen liggen in warme plooien zand brandt onder onze voeten wind brengt als warme adem goven van zout vanuit een hijgende zee lichamen geven zich gewillig bloot verhitte zinnen vloeien druppelend openen een bezweet verstand maar vinden enkel zomerhitte…

ik wandel tussen licht en land van zand het water bekijkt mij met zijn grijze ogen ik kijk terug naar haar tijdloze bewegingen het strand loopt heerlijk nu de wind is er de enige hindernis maar hij waait wel in alle kleuren de vlucht der vogels volgt de lijnen van het water er heerst een oude bekende stilte een korte schaduw van zon op je…

een vochtige ochtend na een nacht vol regen de koude wolken hangen veel te laag de koffie is te flauw de bloemen zijn teneergeslagen zelfs het gras heeft geen zomerse gedachten…

ik fluister in de schelp van je oor op je gelaat verschijnt een glimlach met gulle hand strijk ik de verlangens open ik raak je verder tot in de geheime plooien verbreek de stilstand van je bloed nu zijn alle vogels vrij ligt de zomer open…

de wind huilt door de avond heen het laatste gouden licht zinkt weg over de daken mijn ogen branden van vermoeidheid de rust ligt buiten onder de bomen maar dat zie ik niet meer…

de nacht is af de lucht verbleekt al de maan legt zich ten ruste ik ontwaak in een zee van gedachten hijs mezelf in een bootje vol koffie zeil het licht tegemoet er is immers beweging genoeg in mijn gedachten ze wegen ook bijna niets het varen door de dag gaat dus behoorlijk vlot…

ver van het grote loze stadsgedoe waar de lege zielen door de massa worden meegezogen waar de vele kroegen als oude kerken openstaan in de uitgestrektheid van de bossen waar meer koeien dan mensen zijn en de honden nog los kunnen lopen daar telt het wandelen de kilometers niet alleen de stand van de zon is belangrijk 's avonds daalt de stilte…

wittte nevelen hangen boven zwarte polders nacht en dag over elkaar de regen spoelt de hemel schoon wat later legt het land zich in de zon te drogen plots is alles opgefleurd in vrolijke kleuren blauw en groen…

de wind kwam van over de zee met de nacht in zijn vleugels maar het wordt dra zomer dus droom ik van warmere lucht en bergen van licht terwijl ik vaar over waters als spiegels over hopen schelpen en duizenden papieren strandbloemen gezien door de ogen van een kind…

de emoties botsen met elkaar als de golven onder het staketsel in mijn hart baart een woeste binnenzee van bittere ongezouten woorden de vuurtoren knippert zijn licht over het strand aan uit aan uit mijn omega maar ook mijn alfa mijn voeten zijn verankerd in deze wereld met een zekerheid die onnatuurlijk lijkt maar het wel is de…

het blijft bij ons wat eens in kwaadheid werd neergegooid wanneer niemand de moed vindt om ook maar iets van vroeger op te rapen ze doen of alles gewoon is maar dat is het absoluut niet de schakels van het verleden vormen een ketting die tegenhoudt maar ook één die niet af te breken valt daarom kan ik enkel het raam openen om zonlicht…

ik loop de ondergaande zon tegemoet de mist plakt aan mij als natte lucht mijn haren hangen als slierten zeewier langs mijn vermoeide gezicht mijn kleren wapperen als zeilen in de wind wolken hangen uitgerafeld in een stille schemering de lucht een baldakijn van grijs in 't westen een smalle strook oranjerood met een vage streep blauw…

bliksemsnel verdwijnen je woorden ze ebben weg als beeldsporen achter de geslotenheid van je gezicht ik durf het niet te vragen wat je nu precies hebt gezegd ook al verstond ik je niet zo goed ik verloochen niets maar ik heb geleerd dat stenen en sterren niet opdringen en bloemen stil zijn de wind blaast mijn verlegenheid wel weg ik…

ik voel het idee opborrelen de woorden wellen op ach ja, straks ik schrijf ze straks wel op maar straks is weg voor de zoveelste keer ik kan mezelf wel voor de kop slaan maar dat helpt de woorden niet terug straks misschien komen ze straks terug…