Alle inzendingen van PeterS

Hij was het standbeeld in het park bewonderd of uitgescholden zijn hart was thuis De mensen liepen hem voorbij of keken hem strak aan zijn hart zat in een kluis. hij was het standbeeld in het park.…

Ik ken alle kamers in dit huis ik ken de gordijnen die er hangen ken zelfs het stof dat op de vensterbanken ligt ik keer me naar jouw gezicht en ik ontwaar een vreemdeling de ogen, de huid, het haar ze zijn me onbekend terwijl ik weet dat ergens daar jij er moet zijn ik ken alle kamers in dit huis blindelings loop ik er door heen er…

Ik heb mijn hart ferm gesloten voor het geval er een ander binnen komt geslopen en ook al klopt hij hard ik laat hem buiten staan alleen jij kan zomaar binnengaan je bent gegaan maar ik weet het zeker je hebt me niet verlaten.…

je ogen diamanten ze flonkerden in een zwoele zomeravond fluisterde daar de nachtegaal? was het de hand van God die maakte dat jij zo voor me stond? zelden was er een mooiere avond.…

Ik lijk alleen nog voor mezelf te schrijven ik duid dat niemand euvel schrijven, maar ook lezen is het beklimmen van een heuvel zo is het en zal het altijd blijven. maar weet één ding het is een eenzaam vak dichter zijn je zit wat voor je uit te staren wacht soms zolang dat zelfs de melk en boter verjaren het geeft je alleen maar maagpijn…

In de nacht kwam hij hij vond zijn weg moeiteloos hij bleef en voelt als brandnetels vernietigt alles op zijn weg de rots spat uiteen laat me laat me toch.…

je ogen diamanten ze flonkerden in een zwoele zomeravond fluisterde daar de nachtegaal? was het de hand van God die maakte dat jij zo voor me stond? jij was de verschijning die mij in één ogenblik verwarmde of was het toch de zon met zijn laatste straal die ik voelde toen jij mij omarmde?…

Schrijf op wat in je op komt maakt niet uit wat of hoe schrijf het maar op, toe beklim de berg je komt vanzelf bij de top. Schrijf op wat in je op komt er komt altijd wel wat wat eens leeg en kaal was wordt vanzelf een beschreven blad.…

Zo wil ik zijn een schilder die een kaal canvas omtovert tot een fleurig landschap of gewoon tot een oude regenjas zo wil ik schrijven als de dichter die een blanco vel papier weet te vullen met zijn gave te boeien door een liefdevolle beschrijving van zijn huisdier of zulks dat je zelfs de koeien hoort loeien zo wil ik zijn een mens…

Woorden denderen door zijn hoofd ze versnellen bij ieder van zijn gedachten met iedere slag van zijn hart en plots is hij bij machte zin te maken uit de warboel die naar boven drijft het is die ene gedachte die overblijft, waarop hij al zo lang zat te wachten het gedicht van zijn gedachten.…

Het is maar een gedachte maar hij keert steeds weer terug het is je lachend gezicht waarvoor ik zwaar ben gezwicht jij bent nu mijn woord, mijn mooiste gedicht.…

Al als kind had ik mij met boeken omringd het heeft mij nooit gestoord wanneer mensen mij als anders zagen ik heb hun woorden nooit als echt gehoord.…

Van het kerstkind die vanuit de kerstboom naar beneden daalde daarover verhaalde zij of zoiets in ieder geval want de kerstman die bestond niet alleen Sinterklaas maar die was al lang geleden geweest de cadeaus die waren van hem of zoiets, het was in ieder geval feest.…

De trein vertrok en liet mij achter met een gat in mijn hart ik rende nog over het perron maar natuurlijk was ik trager jij snelde vooruit en ik bleef daar uiteindelijk stil.…

Hier verschijnt een nieuw gedicht het komt zomaar aan het licht als een zonnestraal verwarmt het ons allemaal zijn licht verdrijft het duister stil als gefluister verlicht het ons hart het spreekt van een oneindige liefde die ons wijst naar de juiste richting die we meedragen niet als last maar als verlichting.…

Met uitgeslagen vleugels toont hij zijn pracht ze zijn flinterdun en voelen zacht die vlinder zo fijn getekend en vrij zo ben jij…

Ik doe mijn hart in een mand dan kan die bij de voordeur wat zal ik doen met mijn verstand? ik plaats het bij mijn hart beide zijn nu overbodig neem alles mee voor mijn part ik heb niets meer nodig ik weet niet waar ik heen ga oh ja, mijn papieren liggen in het zwarte kastje in de la…

Ik zie jouw blije blik ik keer naar de spiegel verhip, dat ben jij niet dat ben ik…

Je bent gegaan, ondanks dat ik je had verzocht te blijven daarna heb ik je overal gezocht in de ogen van de mensen in hun broekzakken, zelfs in hun lijven ik heb je niet kunnen vinden mijn zoektocht is voorbij er ligt iemand aan mij zij ik kijk nog even nee, niet jij.…

3-12-2012 Soms ben ik losbandig Soms ben ik onhandig Maar zo voel ik mij dan wel Ik speel géén spel Nu ben ik op zoek naar een vrouw Misschien wel naar jou Die mij wil laten voelen Dat ze mijn liefde kan laten bloeien En er zo iets tussen ons kan groeien Ik wil je dit laten weten Dat je het nooit meer zal vergeten Mijn grote liefde hoop…

Toen het die dag regende heb je je verscholen in de mouw van mijn regenjas en toen je ging ben je eigenlijk nooit gegaan je bleef haken met je altijd "ik heb het zo koud vest" aan mijn hart.…

Ik dacht ik schrijf eens een verticaal gedicht horizontaal dat is zo normaal maar verticaal dat zijn we eigenlijk allemaal.…

Iets wat ik altijd voor mij hou wat ik nooit zeggen zou brandt als het hellevuur zo fel in mij zou ik het uiten, zou het stilaan dan uitgaan? het antwoord komt langzaam boven drijven het vuur in mij is niet te doven het zal altijd zo blijven je kan die toorts nu eenmaal niet zomaar verdrijven.…

Het was nul één voor de tegenstander mijn vader schreeuwde voor zijn club als geen ander het mocht niet baten zijn club had hem in de steek gelaten hij had niet zomaar een kaartje gekocht meer dan aan zijn familie, zo leek het, was hij aan zijn club verknocht thuis gekomen verscheurde hij dan zijn ticket dan was het weer als altijd hij…

Dwars door mijn dromen heen regent het buiten pijpenstelen daar sta ik plots drijfnat alleen er loopt een hond kwispelend langs schudt wat regendruppels van zich af en loopt verder met een blij geblaf ik zie bladeren in koper kleuren ik neem niet deel aan het seizoensgebeuren ik ruik niet eens de zoete herfstgeuren ik word wakker nat…

In de nadagen van mijn leven zijn er stille uren waarin ik overdenk dat ik niet meer de baas ben over mijn lichaam dat een ander het lijkt te sturen. Ik heb me er bij neergelegd maar daarmee is niet gezegd dat ik de geest ook nog weg geef. Met mijn geest gekooid voel ik me eerst echt berooid ik zal daar altijd tegen vechten ik zal me…

Ik huil vrolijke tranen ik heb gewonnen in het verslavende gevecht ik volg nu de juiste banen heb mij herwonnen voel me weer mij en ben het echt.…

Het wordt tijd voor een vrolijk gedicht ik wil weer een lach zien op jouw gezicht kijk daar bloeien de rozen in de sneeuw dat deden ze lang niet, zeker niet in deze eeuw in de dierentuin gaapt de koning der dieren, de leeuw de buurman wacht rustig op de tram zonder een geeuw te slaken. Zie ik daar een lach verschijnen? Ik wil het schreeuwen…

Nog vraag ik je waarom je lacht en je keert je natuurlijk om.…

Je foetert in stilte op hen die lijken te creëren op commando op hen die sonnetten schrijven als ging het vanzelf zo diep van binnen weet je beter gedichten gelijken gedrochten als je niet eerst met woorden hebt gevochten.…