Alle inzendingen van PeterS

Dit is mijn moment Mijn kans Nee, ik kom niet langs Ik pak het moment met beide handen aan Laat alle stress aan Heerlijk schijnen Eerlijk zullen mijn eigen zorgen verdwijnen Ze noemen mij brutaal Hoezo spreek ik niet jouw taal Ik schrijf precies op Wat ik wil zeggen Nee, dat hoef ik niet uit te leggen Opschrijven van mijn eigen gedachten…

De bal was nooit rond genoeg in mijn vaders ogen 'daarom', zo zei hij, 'wordt dit geen goede ploeg' hij had zichzelf nog nooit voorgelogen.…

Als je oud bent en wat versleten de geest wat trager werkt kun je die vroegere liefde wel eens vergeten maar dat zijn niet alle dagen anders denk ik dat ik het niet zou verdragen want als ik jou voorgoed kwijt ben uit mijn geest dan heb ik jou nooit gekend is alles waar ik voor streed voor niets geweest.…

Boeken over mensen over hoe zij op hun zoektocht gingen rivieren waren onrustig en breed zeeën waren diep en wild woestijnen waren echt droog zelfs geen fata morgana verscheen daar voor hun ogen hun strijd om te overleven over deze mensen en hun reis verhaalden mijn boeken maar zij zaten op hun Ikea bankstel.…

Wanneer in mijn dorp vroeger de kerkklokken luidden was dat of voor de doden of voor de bruiden tegenwoordig hullen zij zich in stilzwijgen men rust liever uit dan zo'n tijding te krijgen.…

Zolang je bij me bent laat ik de zon altijd schijnen ik laat hem nooit achter de wolken verdwijnen iedere straal is dan op jouw gezicht gericht mocht je dan toch besluiten te gaan dan verwarm ik me met een gedachte aan jou de zon blijft dan aan de hemel staan en zo sta ik nooit in de kou.…

Ik heb mezelf betrapt ik had weer uit het zelfde vaatje getapt de woorden leken op elkaar op en neer, van hier naar daar ik heb er een ander licht op laten schijnen zodat woorden eens gebruikt verdwijnen met veel moeite en pijn moet het dan een ander rijmpje zijn maar daar gaat-ie weer ik heb geen woorden meer zo kan ik mezelf wel schieten…

Ik heb wat te lang in mijn droefenis vertoefd dat heeft niet alleen mijn stemming verpest maar de mensen om mij heen raakten ook bedroefd dat kan toch nooit de bedoeling zijn mensen die huilen door andermans pijn.…

Het regent iedere druppel druipt langs het glas van het raamkozijn iedere druppel gelijkt een traan uit een broos en verbitterd lichaam.…

Het huis wordt alleen maar groter de leemtes groeien mee kleuren worden doffer en terwijl jij wegloopt worden de echo's luider zo blijf ik hier in een ruimte die oorverdovend is en buiten speelt muziek “dit is wat ik mis".…

Ik kijk naar buiten en ik bedenk dat vroeger bloemen zich aftekenden op de ruiten wanneer het 's nachts vroor er groeiden hele bossen zo voor mijn ogen een onzichtbare hand leek het mooiste schilderij te maken alleen voor mij nu gebeurt er niets meer in de nacht maar zo af en toe kijk ik 's winters naar buiten alsof ik iets van het kind…

Zomaar een zomerse dag in September de zon schijnt plotseling in volle kracht jij kijkt naar mij, ik naar jou plotseling verlang ik weer naar de Decemberkou.…

De last van leven  laveert tussen het huidige bestaan en de toekomst met het onbetwiste einde  dus is het soms moeilijk om door te gaan iedere stap vooruit lijkt nutteloos en toch vlieg je door de tijd soms lijk je bevrijd van alle zware gedachten je bent bij machte om een keer om alles te lachen je kijkt niet terug of vooruit je gooit…

Ik ben de wachtpatient ik zit al een tijdje te wachten ik hoor "de dokter komt zo" maar ik ben de wachtpatient.…

Het vuur in de haard ontstak zichzelf bloemen bloeiden in de winter alsof het lente was honden stopten met hun ijlende geblaf jij bezit een toverstaf of dit alles gebeurde alleen omdat jij je uitstrekte op het groen gekleurde gras.…

Ik droomde weer de droom vannacht jij wilde mij dwarsbomen ik had ook niets anders verwacht jij speelt deze rol in tal van mijn dromen eenmaal wakker rolden de tranen over mijn wang zelfs wakend ben ik bang dat het niet anders zal zijn elke gedachte aan jou doet immers pijn.…

Ik stop mijn lach in een doos mijn tranen zijn voor de rivier mijn woede behoeft geen thuis wat ik meeneem op mijn reis zijn wat losse zinnen dan kan ik wellicht aan mijn boek beginnen ook pak ik de cognac neem een slok en in mijn hoofd wordt het lichter eerst dan voel ik mij de echte dichter.…

Ik weet nog wel hoe het vroeger was onschuld huisde in de muren in de geur van de bloemen kon ik onopgemerkt schuilen klein en overzichtelijk onbedreigd door haar sterke hand onverschrokken daagde zij de buitenwereld uit ik zweeg en keek in haar dappere ogen nu kijk ik in angstige ogen die wereld heeft haar bedrogen ik pak haar hand en…

Je nam mijn ziel mee naar de zee ik voel me zo leeg welke spreuk heb je uitgesproken ken ik jouw geheim waarmee je in mij bent gedoken het is hierop waar ik al lange tijd geen antwoord kreeg daarom voel ik mij zo leeg.…

Seizoenen die ongemerkt in elkaar overglijden wij kunnen ons niet meer voorbereiden en kopen de wollen trui als het kwik plots daalt buiten de regen in sneeuw is vertaald plots wensen wij elkaar het allerbeste en een gelukkig nieuwjaar dit alles laten wij ons ondergaan sneller als wij de ladder langer beklimmen en gefeliciteerd niet meer…

Het stipje aan de horizon wordt steeds groter naarmate je er langer naar kijkt.…

Een wel haast tropische storm raast door mijn hoofd ik word ontworteld van mijn dromen beroofd als hij weer wat gaat liggen kijk ik om mij heen en zie de resten van wat ik eens was zie de jongeling groen als gras hij deed ooit een poging zijn fantasie tot leven te wekken nu is hij gestrand het einde van zijn streven in de harde werkelijkheid…

Dit wordt vast weer geen gedicht er staan wat woorden naast elkaar en horen niets eens daar daarentegen horen wij wel bij elkaar dat is een wet van meden en perzen jij leeft in ieder van mijn verzen zie je wel, dan wordt het toch nog een vers alleen omdat jij erin leeft omdat jij mij de kracht van het schrijven geeft.…

De koelkastdeur staat open het water druppelt er drup voor drup uit ik kijk naar dit schouwspel het doet mij niets eerder op de dag zag ik een man op zijn fiets hij reed in een gat in de weg en viel het deed mij niets de viooltjes in mijn tuintje staan er mooi bij één voor één lachen ze naar mij ik lach niet terug want ze doen me niets…

Zullen we samen naar boven klimmen hand in hand zoals we vroeger bedachten? Zullen we dat doen? En als we dan daar boven zijn zullen wij dan drinken tot het laatste glas wijn? Zullen we dat doen? Kom klim mee. Het is mooi, de weiden zijn uitgestrekt en groen. Zullen we dat doen?…

Gillend gek word ik er van alleen omdat ik niet schrijven kan gedachten borrelen wel op maar geen zinnige zin komt op in mijn kop ik blijf stil hopen (schreeuwen heeft geen zin) ik denk na hoe het zou zijn gelopen als er wel iets was gekomen van een uiting.…

Ik blijf dromen van dat ene gedicht dat alles omschrijft de ziel, de kern die overblijft als alles is omschreven ik adem even diep in en dan verschijnt een klein gedichtje hier op het eens zo lege vel papier.…

Het is beter om te schrijven dan te blijven hangen in het zelfde refrein God wat ben ik eenzaam God wat heb ik een pijn het is beter om te schrijven het recept om gelukkig te zijn en te blijven.…

Ik ben voor de leeuwen geworpen in deze te luide stad ik heb het wel met hen gehad dan kom ik tot het besef al was ik thuis gebleven te durven leven vereist nu eenmaal lef.…

Ik ken geen andere weg dan die ik ingeslagen heb op een keerpunt heb ik nooit gestaan ben altijd rechtdoor gegaan het eindpunt komt in zicht ik ga door ik kijk niet wat achter mij ligt daar liggen zeker onze scherven mijn nalatenschap is een ivoren toren jij zult hem erven een echo van mijn dichterschap zul je horen bij de beklimming…