Alle inzendingen van Petra Hermans

Zij presenteerden zich behoorlijk arrogant en dominant: gefrustreerde heren zonder land. Zij trachtten de scepter te zwaaien over producten van mijn hand. Ik regeer echter zelf met de pen die over het papier vliegt en haar sporen achterlaat! De aristocraat verloor zijn magie bij de geboorte van mijn fantasie. In mijn geest staan vrouwen…

Als jij in mij baadt als je in mijn wateren waadt; vergeet dan niet dat ik je niet laat verdrinken je bij mij niet vergaat ik jou níet zinken laat, maar ik breng je op het droge vergeet dat niet... áls jij in mij waadt! Je zult opnieuw leren ademen, drinken en leven enkel dan wanneer ik jou laat gaan, bestaan als we samengaan, in…

Wees niet bang voor mijn krachten; het zijn slechts sterke, liefdevolle gedachten.…

Mensen zijn bang bang tijdens het leven bang om krankzinnig te worden als ze de weg van het geweten openen... en bang voor de dood als het geweten afgewogen wordt!…

Het doet zo'n pijn, telkens als ik op het punt sta, me bevecht om een nieuw gedicht te baren. Uiteindelijk na het geschrevene, kom ik tot bedaren: ik weet, er is nu een nieuw bewustzijn via mijn etherisch lichaam op aarde gekomen. Ik weet: dit is het werk waarvan ik wist te zullen vervullen tot het einde van mijn dromen.…

Bedankt voor jouw rol in mijn Leven, bedankt voor de liefde die je me hebt gegeven bedankt dat jij me voor vol aanziet bedankt dat jij me accepteert, zo mijn wezen is en vooral bedankt, dat als ik bij jou ben, alles in evenwicht is, voldoende is en ik niets meer mis.…

Als ik aan jou denk passeren er vele beelden in mijn verbeelding, langs mijn geest, langs mijn ziel, zoals jouw haarval, jouw knielen jouw buiging, tot mijn levensvreugd, alles zo liefdevol 't meest.…

Het is heerlijk om begrip voor elkaar te hebben om de stilte te bewaren en zo de klus te klaren van het luisteren naar het verhaal waardoor we alleen nog maar fluisteren, en al gevoel en rede op de plaats vallen waardoor er uiteindelijk vrede heerst voor ons allemaal.…

Al één jaar leef ik zonder jou, met jou. Al twee jaren beleefde ik avonturen en mijn dromen, zonder jouw aanwezigheid. Alle dagen gingen aan mijn voorbij de seizoenen, het weder. Er waren dagen dat eufemisme diep borrelde van onder naar boven. Maar door dat alles, wat leeg leek en niet de moeite waard... rijpte in mij een vrucht die haar kiem…

De bescheiden mens, ik hoop dat ik voor hem gedichten kan bereiden en dat mijn rijmen mag blijven, net als de mens mag zijn klein als hij is met zeker gemis en ook gebreken dat wensen in vervulling gaan; gedicht als de mens, bescheiden, blijven bestaan.…

De afkeuring was groot, maar de goedkeuring zou alleen nog groter zijn. Een mens kan haar of zijn lot niet afdwingen. Hij of zij kan het enkel dienstbaar volgen. Ik weet dat wat ik schrijf alleen vanuit mij komt; anders kon ik het niet zó schrijven. Ik weet ook, dat ik altijd op jou bouw: in stilte en spreken. Daarom heb ik mijn geluk en…

Ik moet en mag in mijn eigen kunnen en geloof geloven, ik kan me niet iets anders voorstellen: het is namelijk het fundament van mijn dagelijks voelen, denken en handelen; een andere weg kan ik niet bewandelen... .…

Als ik sprak en keek met je, naar jou, dan kon ik kan ik jou ontwapenen sterk en heerlijk zoals jij je nooit liet kennen. Dankzij mijn binding met liefde en haar vele vormen van uitstraling geef ik aan jou door hoe heerlijk het leven kan zijn, dat je nooit kende! Mijn bewapening zit echter wel alleen in grof geschut der scherpe woorden.…

Het verdriet, de wanhoop en de pijn, het bracht me verder tot een nieuw besef van gelukkig zijn.…

Als ik een bijzonder gedicht zou willen schrijven één met warm, teder licht om te laten blijven in elk hart dan zou het gaan over mijn stemming die zal blijven bestaan zonder remming positief elke morgen en elke avond heel hartelijk en lief wat ik zou willen laten zien aan ieder misschien om elke honger naar liefde te…

Blijkbaar heeft het zin gehad, al die jaren van pijn en lijden na hard en veel werken, want nu weet mijn ziel zich te bevrijden.…

Vandaag ben ik boos, je raadt het nooit op degene die zijn agressie richt op een ander mens zo zinloos. Vandaag is de dag, dat ik niet begrijp hoe mensen zich afreageren op een ander mens zo nutteloos.…

Ik bouw voor jou de grote kastelen, de mooiste landhuizen aan het water. Ik koop de luxe auto's, vliegtuigen en boten... Ik verover landen, volkeren en stammen Ik roep zó mijn liefde voor jou uit: Alles geef ik vanuit mijn hart... jij die verdient, jij die wint in mijn ogen jij zo zuiver als het schoonste water en schitterendste kristal…

Ik droeg alles zolang ik het dragen kon zolang mogelijk. Totdat het ook voor mij, niet meer te dragen viel en ik het helaas, wel loslaten moest. Met pijn in mijn hart. De ziel vroeg dit van me. Voor nieuw leven te geven en te gaan beleven. Een zielsmatig streven: stérker dan het lichaam, krachtiger dan de mens... bijna bovenmenselijk…

Ik denk veel en breed aan de mensen om me heen en de wensen die ik heb met hen en vraag mezelf af wie weet wie ik ben en hoe ik mezelf ken.…

Woorden breken waar ogen spreken de taal was niet meer te verstaan waar onze liefde ophield te bestaan.…

Als ik dacht, me nog eens bedacht, had gewacht totdat mijn chocolade dromen uitkwamen, meestal onverwacht, likte ik mijn lippen af, van wat ik van me af schreef, dichtbij reikend tot veraf. Dan wist ik: God is met mij wil mijn geluk door diepe dalen immens hoge Himalaya bergen, waarin ik mijn chocolade, zoete droom voortaan, voor altijd…

De toenadering houdt ook het afscheid in het einde vervolledigt de cirkel en legt aan tot het begin.…

Voor helemaal niks leef ik dan nog beleef ik dan toch dat Al wat nietig scheen, ik, als compassie in jouw hart en geest achter liet zonder enig verdriet.…

Als ik iets mocht zeggen, over dit bijzonder paar, echtpaar, dan was het wel: bijzonder mooi! Aan het einde van jouw leven, liefdevol delen met jaren die slechts levenden lengen. Als ik, ook maar iets, kon vertellen, welke woorden hierbij te vinden? Enkel Connie Palmen en Hans van Mierlo; Hans van Mierlo en Connie Palmen. Tot het einde…

Daar waar ik leefde... en bestond voor jou, waren wij samen op aarde, al wat ik je gaf speelde tussen ons, neem ik mee in mijn graf.…

Ik zag ons lopen, daar mijn ouders en ik, onder Gouden Regen, groene bomen, bruine boomtakken en op zilveren tegels. De straatlantaarns schenen in de duistere, donkere avond, bijna nacht ! Ik liep daar met ze, altijd bij ze tussen hen, hún beschermend en ik liep, ergens, achteraan. Achteraan in een bepaalde ontwikkeling... en ver doorgeschoten…

Jouw verjaardag: veertig jaren, tussen hemel en aarde. Onze band is eens gestrand. We werden vreemden voor elkaar. Jij was meer dan ik; zo zag ik het, toen. Nu zijn we, ergens, gelijken. Wat gebeurde, gebeurt zonder zich werkelijk te voltrekken. Ik wist zonder het al te weten. Wie was jij die zich verschool in de mist? Wie was ik, blijvend…

Ik ben dankbaar voor wat ik krijg, en voor dat, wat ik niet kreeg. Ik blijf dankbaar voor wat ik heb, en dat, wat ik niet had. Maar vooral ben ik dankbaar in mijn mooie en moeilijke leven om de ontmoeting met jou, die mij blijft gegeven.…

Laten wij, mensen de duiven dankbaar zijn, want zij zorgen ervoor, dat ik rustig word en tenslotte amen en vrede zeg, voor de ingeslagen weg, te vervolgen met goede moed en zekere reden.…