Gisteren vertelde je nog
hoe mooi de bloemen wel waren
hoe goed we het wel hadden
zonder aan morgen te denken
Gisteren riep je nog
dat de dingen des levens
geen vat meer op je hadden
hoe moeilijk het wel was
een mens te kunnen zijn
Gisteren liet je het leven
en dacht ik bij mezelf
dat vandaag gisteren niet meer kon zijn
zonder jou…
Je lippen voelden koud
Je handen zagen wit
Ik kreeg geen tranen in de ogen
Ik stond er niet bij stil
Het zijn nu al enkele jaren
en kom nu tot het besef
dat het enige van wat ik hield
...
jou was
en de ketting die ons bindt…
Ik zag je staan
Langs de weg
het weiland
de dijk
het strand
het water
Ik zag je liggen
Op je bed
grasveld
op de grond
Ik zag je zitten
Op een stoel
een bank
een barkruk
de trein
...
Vijf minuten had ik nodig
om eeuwig bij jou te kunnen zijn…
Van ver ben je gekomen,
naar hier gevlucht
smekend om asiel
voor wat je was overkomen.
Je had niet durven dromen
dat je lange reis
slechts een begin was
van wat nog moest komen.
Nu begon het pas,
een lange procedure
waar je alles
steeds herhalen moest.
Je verhaal stuitte op ongeloof
hoewel je steeds de waarheid sprak
zocht men het…
De ego's van nu
gevuld doorregen
en opgediend
als warme happen
in een slechte snackbar
eenvoudig weg te doen
in plastic bakjes
en te overgieten
met kleffe bende
hun thuisfront
hun ideaal
hun passie
om gevreten te worden
zonder ooit
te aanschouwen
wie hen verorbert
of wie hen uitkotst…
Omarm me lief
En hou je adem in
Ik zit op een wolk
En 't wolkenpak
Is zo dicht nog niet
Omarm me lief
maar niet zo hard
Ben nog wat week
En in de zee verdrink ik
Sneller dan je denkt
Omarm me lief
Ik verzet me niet
En hou je vast
Het is slechts de ijle lucht
Die mij benauwt…
Draait de zon alleen om jou
Zoals het lijkt is er storm op komst
Als je naar me kijkt zie ik de druppels vallen
Niet meer tegen te houden
De afstand wordt almaar groter
Behalve dan die van mijn liefde tot aan jou
Als het niet meer te omschrijven valt
Zo hard 't regent op ons huis
Dat je er over wil lezen in de krant
Maar er niemand is…