Alle inzendingen van Sacrajewa

Drenkelingen zijn we die wanhopig over schemergrenzen reiken naar het licht dat werd geroofd uit ogen van een mens wiens zien zo lief had tevergeefs de dood heeft elke sprank gedoofd en laat ons achter in een leven zonder tastend zoals de horizon die voor zichzelf ongrijpbaar lijkt maar vaag een stormzee nog in het oneindig voert…

En dan En dan kijken we nog even om naar wat verleden tijd is om te laten rusten wat voorbij ging de herinnering te koesteren van al wat bij ons blijft beklijft soms want niet alles in ‘t geheugen brengt een lach zo af en toe spreken de doden voelen we de stilte van hun zwijgen weer ’t gemis, de pijn van het geheugen verwachting…

Ik zie de winter rond jouw lippen voel de woorden in mij galmen hol als echo’s door een verlaten huis waar onder as in de open haard het vuur onzeker gloeit bevreesd om op te laaien nu gebroken vensters kilte binnendragen en de deur kreunt op een kier wanneer ik zachtjes vraag en nu?…

Het was alsof het me omhulde de blauwe voile van een maan die ik niet eerder zag ik reikte maar de wind blies ijskristallen uit mijn ogen in het zicht en jij jij staarde winterrozen op het venster van bevroren licht…

Kom lief laten ons hand in hand voorbij de winter gaan waar geen afgebeten dag de leegte schrijnen zal of gedachten vult met woorden in het onbekende rust wellicht de stilte en herkenning van onszelf…

Kom lief laten ons hand in hand voorbij de winter gaan waar geen afgebeten dag de leegte schrijnen zal of gedachten vult met woorden in het onbekende rust wellicht de stilte en herkenning van onszelf…

Vind jij sokken of een boek zeep een geurtje doos sigaren misschien een liter jonge klare of T-shirt met een korte broek een dik gebreide das of sokken CD van Bløf een onderbroek zijden strop schildersdoek een Staatslot om te gokken wordt het een dagkaart voor de trein optische muis bij de computer wordt je leventje nog zoeter door een…

Het rode boek opengeslagen zocht ik zorgvuldig en bekwaam totdat de letters van jouw naam mijn aandacht leken te vragen bedachtzaam las ik wat er stond in het uitgebreide jaarverslag en wat ik daar geschreven zag bracht een glimlach rond de mond vol verwachting klopt mijn hart heeft Pieterman jou horen zingen en meer nog van die mooie…

Buurman die ik steels weg zag lopen na Zwarte Piet op de voordeur sloeg en mijn vader gekscherend vroeg: “doen wij zo laat de deur nog open?” mijn broertje die onder tafel kroop zoals hij dat ook bij donderen deed Sint Nicolaas die de kamer in schreed slingerde mij tussen schater en hoop ik was wat ouder en dus niet zo bang voor dreigende…

Kind zoals jouw hart vanavond klopt verwachtingsvol gevuld met hoop diep verborgen ook wat angst zie ik in je ogen Sint voor jou een mysterieus figuur die vreugde brengt door geven je wensen kent en alles weet van diep verlangen Vind deze avond tussen geschenken kracht van het intens beleven en blijf altijd geloven in dromen…

Sint staart naar het blad papier waar een naam op staat geschreven daar is het al dagen bij gebleven en dat vergalt Sint’s rijmplezier hij graaft diep in de woordenschat naar iets wat zijn gevoel vertolkt maar het brein lijkt zwaarbewolkt en troebel als een blubberbad hij vindt niet wat hij dichten wou blijkt de letters stom vergeten heeft…

Ik heb ze allemaal nog de stenen ongevraagd me toegeworpen soms maak ik er een stapel van en lach maar als ze vallen doet het toch weer zeer…

ze weefde een gordijn uit haar gedachten en maasde er zorgvuldig het verleden in het aller-langste deed ze over het begin omdat ze toen nog dikwijls zat te wachten doch op een dag had zij dat opgegeven want er kwam immers niemand op bezoek ze schreven enkel nog hun namen in een boek en bezwoeren dat ze lang waren gebleven maar zij het allemaal…

was het zand dat op lippen stoof en stilte schuurde of de zilverreiger die zuidwaarts trok om te ontsnappen aan de sneeuw de bevatting van winter mijn lief ligt verscholen in de vagende geur van witte duinrozen en gestorven licht op het laatste strand…

vannacht als wolken dromen rijgen rond een volwassen maan en verlangen in jouw rusteloze lichaam waakt zullen mijn vingertoppen zacht het vurig dagen raken traag zoals de zon stijgt om de baren warm te strelen zal mijn mond jou tot verloren drijven in een bevend eb en vloed maar ik zal volgen en me toevertrouwen aan het ritme van…

In het zicht van eindeloos draag ik onvermogen mee op open handen toegedekt met vragen als was het zand dat wervelend opgestoven maar niet rusten wilde ook al oogde ik in stilte elke storm of toch de tijd die mij omwond en alles fronsend trok waar jij eens strak naar keek maar och het maakt niet uit niet meer… nu ik berust in…

Als ik niet meer adem omzwachtel dan mijn lichaam met herinneringen en begraaf me in het vluchtige van je gedachten beitel mijn naam in de tijd die we samen liefhadden lachten en waren mocht dat niet gaan delf dan een slaapplaats in de aarde waarin ik dromen kan maar alsjeblieft… plaats geen kruis op mijn graf of een dekplaat met…

Hels is zelfs het helste als er treden rijzen uit de diepte maar de metselaar knecht blijkt te zijn van duivelshanden die poreuze stenen bakten en de trap omhoog toch na is…

ik wist niet kind hoe het zou zijn jij in mij voelde vertrouwd ik dacht dat niets mij méér kon geven maar nu ik jou in mijn armen houdt besef ik pas het leven…

Avond trekt een silhouet over het blad papier de schaduw beeft wat schuine letters woorden die slechts duister leesbaar zijn maar krachtig is zijn naam in rood geschreven…

Ik weet nog dat je mijn hand pakte en hoe zwaar die werd stenen dragen was ik niet gewend waarom, vroeg ik me af maar zweeg de last tot meer pas toen je verder liep begreep ik het je tred was lichter…

-I- Het woud sluimert nog in sneeuw en mist wanneer het lofgezang der wolven staakt als hun geliefde -in haar peignoir volmaakt- door dagen van de hemel wordt gewist een wijfje jankt zacht na bij het vervagen voor ze zwicht voor het eisende secreet dat hongerig aan haar maagwand vreet en aandringt om het stillen na te jagen de jongen…

De avond was nog niet compleet daar duister draalde bij het roze omzoomde doodskleed van de dag ik zag een zwaluw scherend afscheid nemen en de maancontouren als ivoren schemer plooien in het meer daar bij de oever lag ik kalm te wachten tot het donker daalde…

zoek mijn woorden in zilver dat ijl tot web gesponnen de morgen omvat geef ze mee aan de wind die met nachtvlinders zweeft naar het grijze vergeten van gisteren en schrijf met gouden letters een gedicht over stilte waarin ik slaap…

als ik voor jou de zon kon zijn zouden tranen nooit meer vloeien maar verdampt in warmtestralen als fonkeling in je ogen gloeien en eist het lot dan toch eens wreed dat nacht van binnen pijnlijk schrijnt zou ik dicht naast je willen blijven tot duisternis in ‘t gloren kwijnt mocht ik voor jou de Poolster zijn zou ik als baken voor je stralen…

Zwijgzaam plukt zij prille klokjes uit haar tuin, wiens ongereptheid teer belofte van de lente luiden. Ze vlijt de bloempjes neer tegen mat glanzende woorden en hoort de stilte galmen in de klanken van zijn naam. Pas als de leegte in haar naar de diepte van het missen vraagt, vindt zij kracht om uit te spreken: “Omdat hij zo bijzonder…

Onmacht kleeft als duister vleugels vouwt om ademkilte naar de nacht te dragen ik kan niet anders dan het doopsel van mijn pen te laten vloeien en verlangen dat ontloken woorden morgen dagen…

ik zie het traag ontwaken wanneer ochtend schuchter door vitrage licht wimpers minnekoost als trillende libellenvleugels in de zon het duister stil naar nacht gesust de dag opnieuw geboren uit de dauw die glanzend op de lippen rust…

Je gaf me een boek in jouw taal mij onbekend ik wist niet hoe het uit te spreken maar zong de woorden vol klanken die ik nooit eerder had gehoord na de laatst gezongen noot sprak ik aarzelend jouw taal de letters komma’s punten ik begreep het allemaal alleen de zin ervan verstond ik niet…

De heide spreidt haar welig paars tapijt in plooien langs de voeten van de bomen die knikkebollend weg dreigen te dromen door kalm wiegende bries daartoe verleid en waar de knoppen van de rozen schromen het licht te zoeken dat hun hart bevrijdt heeft teder zilverschijnsel zich gevlijd in spiegeling van kabbelende stromen de Morgenster is…