Alle inzendingen van Staal

Het is de lucht achter Oethoezen Het is t torentje van Spiek Het is de weg van Lains noar Klooster En deur Westpolder langs de diek Het binnen de meulens en de moaren Het binnen de kerken en de börgen Het is t laand woar ik as kind Nog niks begreep van pien of zörgen Dat is mien laand, mien Hoogelaand Het is de lucht achter Oethoezen…

als sneeuw vlokken de bomen hun zaad naar moeder aarde, de wereld kleurt warm wit ja, dat vind ik ook mooi, vandaar die twee, tussen haakjes…

gaan vergaan geweest het is goed zo niets meer aan toe te voegen…

je doet je best sticht een gezin alles koek en ei voor de zekerheid stort je jezelf op lange termijn dat huis die zekerheid moet er zijn en dan is alles zomaar voorbij vrouw loopt weg kinderen vol verwijt baan ook nog kwijt niemand staat je bij je wordt uiteindelijk afgerekend op wat je bezit…

meer krijg je niet net voldoende voor verdriet en dan moet je kiezen na een leven verliezen wat laat je achter voor de eenzame wachter word je gemist liggend in een kist of ben je het gesprek van de dag verbrand tot op het bot, fijnstof mag ?…

en dan zit je op je fiets je denkt gewoon aan niets op weg naar het eind van je leven komt daar een vrachtwagen aan moet ik daadwerkelijk een ruk aan mijn stuur geven ?…

kleren ontbreken waar naaktheid zichzelf schoffeert een hand voor het kruis…

als niets de toekomst is dan moet alles wijken is er niets mis mee iets te willen bereiken…

er zijn lieden die zweren bij het vat en anderen lessen hun dorst uit flessen maar wat ze ook beweren ze worden toch wel zat…

klinkt als een dessert of als mosterd na de maaltijd voeg zelf een netgedicht, toe en ik had nog niets geschreven in keurige volgorde, ingedrukte lettertoetsen, opdracht volbracht zonder meer waarde…

geen kans gekregen ik greep de kassa en raak de cel werd mijn deel ik pleegde roofbouw op mijn leven, en in de haast greep ik er dus naast…

morgen schrijf ik de sterren van de hemel want morgen weet ik wat ik zeggen wil opdat u beseft hoe zwak ik ben ik wens u sterkte want u moet het met mij doen…

hoofdletters voetnoten vingeroefeningen schrijven deed je met je rechterhand desnoods de linker in een doek ingewikkeld hulplijn voor de kleine letters op ongeveer een-derde krullend systeem invullend kapitaal het liefst zet ik er een punt achter…

de zon schijnt en wandelt met gelijken de nacht is soms de maan afstand maakt de ster het donker naakt en ik ben zomaar iemand dag licht ik ga slapen…

hoofdschuddend doekje voor het bloeden dat zij zal begaan, de dood bij voorbaat waarom zij weent bij de baard van de profeet, verscheurd een meiske van negen jaren duurt het al te lang en dan ploft een vergeten bom aan de rand van de samenleving het gebeurt, zomaar binnen de dijken en duinen staat men elkaar naar het leven sluipend…

de ingang is nederlands doch ik switch naar gedichten daarbij vraag ik me af of bill familie is van david íf en de poorter wacht af dreigend clouds-rain figuranten en suite voorzichtig tik ik m'n password het avonduur tegemoet…

een man met een stokje niet groter dan de helft van Japans etensgerei hij houdt al die mensen en de muziek in zijn greep metronoom op een verhoog orkestraal, oorverdovend de macht van de instrumenten teniet gedaan met een houtje het publiek stinkt er in…

vandaag zit ik goed in mijn vel, dat u het weet, morgen nog beter…

weergaloos schijnt een licht aan het einde ik noem het tunnelvisie…

hier had ik willen fulmineren hier had ik mij tegen alles willen keren ik ben gestrand en aangeland op golven van weemoed zuigend ebben mijn voeten weg in overvloed…

opgeblazen en volgezogen ik moest je wel verwijderen zelfverdedigend zelfbevredigend ik veegde de vloer met je aan en nu moet ik je laten gaan…

probeer dat maar eens uit te leggen aan je kinderen niemand wordt als vader of moeder geboren voldoen aan een patroon zo ging het toch altijd nu besef ik dat mijn ouders door dezelfde hel zijn gegaan ik heb het mijn kroost uitgelegd, het knaagt…

waar mensen heen gaan, stampij het kan toch niet zo zijn dat er niets is, toch leven na de dood, stampij en het werd erg stil na het wenen…

mij werd een voorpagina beloofd want ik had zonet een gedicht, in het holst van de nacht, verzonnen, ik dacht dat mijn pad werd verlicht doch ik werd van mijn zinnen beroofd ik verkondig nu wereldwijd ik kan hier mijn ei niet kwijt…

deken over de dag, zacht maar zeker de knop om en ik slaap, wel licht…

wederom gezwicht een tekst gericht soms is het net een gedicht maar vaker nog dolen een kreet in de nacht van harte aanbevolen dag droom…

glanzend olielijf het strand leeft zinderend zand de zee kopt schuimend loom de geilheid in mijn hoofd trekt mij op de terugweg onderuit achter de rondborstige duinen ligt de vraag, dreigend vanuit het zuiden, of ik droog thuis kom…

clausule dood is dood mag ik dat zelf bepalen ik ben dood en zo is Poot verstrooid…

De dominee De priester De imam Prediken voor eigen kerk Liefde lijkt ver weg Stammen strijden voor stemmen Religie, ja en amen Het leven is hard…

voorbij de stad zweven koeien in de ochtendnevel, schuinsweegs beschenen door een opgloeiende zon verscholen in coulissen, zet de ochtend de wei in brand stralend door takken in de knop gebroken want de gemeente heeft hier een industrieterrein gepland…