Alle inzendingen van Stanislaus Jaworski

Over vriendschap en maan is al veel gescheven maar dat ik op de donkere kant van de maan een neon kunstwerk voor jou heb opgericht en "amitié" heb genoemd is vanaf Jupiter duidelijk te zien…

Hongerig is zij, moet woord gevoerd haar wens is snel een bevel, geef mij woorden veel en fel en snel jóuw woorden géén mythe of citaat aangehaald of verhaald, maar schrijf geen Pools, desnoods West-Vlaams spreek geen Maleis of Javaans Zij krijgt van mij een dubbel diner Vlaams gekruid met snuf van Piggelmee liefdevol likt zij de hand die voedt…

Zij zoekt iets in de donkere kamer Het gordijn wordt opengedaan Zij heeft mijn bloes scheef aangedaan gaapt ongeremd en kijkt mij aan Ik doe alsof ik slaap, zij zucht verdwijnt en komt krabbend terug Nog even en dan duwt zij meedogenloos haar koude benen in mijn warme rug…

ze zegt het met een kus zo fluisterstil dat niemand weet wie zij was of is dat spreekt zij later uit een foto moet nog gemaakt zij stuurt dat zelf in een gedicht dat raakt het landschap trekt de hemel onstuitbaar aan met windkracht twaalf het doet de luchten vluchten wolkensluiers van de maan…

waarschijnlijk heeft ze haar décolleté wat verder open laten staan en jij dacht dat ze dat speciaal voor jou had gedaan, evenals de zoom van haar rok tot de knie omhoog je bent geen boer van het land die weet beter en uit eerste hand hoe het in het leven aan toegaat tussen beer en zeug, koe en stier niet het zicht maar geur en smaak trouw…

Voorbij de jeugd het blad gelijnd en half vol geschreven ziet hij de kinderen aan en zich bezeren aan het leren van wat belangrijk lijkt Een twijfelachtig stempel drukt van jaren her Het langzaam wennen aan de dood die wenkt en wacht en trouw is als een goede vriend die sterven kan en daarom leeft op grootse voet…

Soms dat alleen voelen nu je weer ver weg bent waar ik je niet kan raken verscholen in de dingen van de dag en de nacht de mensen en de wezens waarachter jij lenig als een aap door de bomen slingert in het zonlicht maar ook bij nacht en ontij Jij laat mij met de vragen waarop jij antwoord weet verwijst naar astrologie en andere vage zaken…

Zodra het begint het gewoon worden van jou aan mij en ik aan jou zeg je dan dat jij van mij houdt om wat achter ons ligt of omdat je vermoedt dat er verderop niets niets meer is dan wij op zoek naar elkaar als helften van het geheel dat wij eens waren…

Geen schaduwen werpt wat ongeschreven is niet gelezen wordt wat zich laat zien doet het licht weerkaatsen maakt zich een vorm herkenbaarheid en optelsom van bekend en onbekend zo laat een kus zich voelen twee lippen op een zachte huid daarbij een passend geluid noemt zich en klinkt vrolijk twee wijnglazen tegen elkaar breekbaar…

Een huis waarvan de bewoners zijn vertrokken op eentje na laat voelen dat er geesten zijn ravotten met de haren van de hond de tocht als er een deur opengaat drie engelen binnenlaat één zet er thee, ruimt de aanrecht op die met tonsuur gaat wandelen met de te dikke hond, één zoekt de kleren uit, de bruikbare in zakken dan praten ze nog wat…

Een vrouw ademt de verwachting uit na de ontsluiting telt men de uren tot de eerste schreeuw komt toch nog onverwacht een voetje op zoek naar steun vindt de schaar, waarmee zij net drie keer ingeknipt is zij wacht totdat haar boreling op haar rust, bloed, taai slijm bevochtigen haar uitgezakte buik de zachte onderkant van een stad waar…

je drinkt je koffie kijkt naar buiten het koffiehuis een mooie vrouw komt voorbij en de regen valt uit grijze lucht druppels op de ruit dansen naar beneden op de schuine vensterbank ze opent de deur, schudt haar paraplu onder de overkapping uit even glijdt haar blik over me heen ze bestelt een thee bij het meisje aan de toog, ik glimlach…

Jij zette over met een vrouw zij had je dochter kunnen zijn Ik kon alleen maar naar je kijken raadsels als mysteries latend Aan de overkant vlogen de scholeksters af en aan, van pier naar binnenland tedere geluidjes makend, strelend aangenaam als de koele bries van zee Lopend over de roestige ijzeren buis vroeg ik naar het doel van afscheid…

Jij kust mijn hand in de nek alsof ik zou kunnen ontsnappen aan de pijl van de liefdesgod die jou en mij diep verwondt in breekbaarheid verbond tot een kwetsbaar geheel een terracotta beeld uit twee gelijke stukken dat scherven splinterend in onze lijven slaat en opgenomen wordt…

Hier is iets dat ieder wil hebben de warmte van een zonnige dag een koel lichaam tegen je aan zodra geboren op de evenaar de zon een brandmerk in jou een vuur dat gloeit in het merg thuis is waar de kachel hoog staat Iets dat iedereen wilde hebben het geluid van een dierbare stem die verhaalt van een leven lang omdat jij er bent niemand…

omdraaien, zien hoe ze terugkeert naar het huis en de kinderen en vlak voor de drempel omkijkt en een gebaar van haast maakt alsof er wordt gewacht verlangen en verlies samen komen zonder bloedbad, maar met zachtheid het hart triest gestemd, opgewekt slaat zodra een merel zijn rollertjes maakt geen weg terug dan zo weg te gaan om te blijven…

Het wordt een mooie dag ik heb oma´s dagboek gelezen me herinnerd wat zij mij eens zei dat mijn ogen, zij wees daarbij groter waren dan mijn buik tevreden zou moeten zijn niet overal aan moest komen voel hoe ze me hard bestraffend in de wangen kneep…

Op zijn puurst is een erotisch vers een lichaam op zijn naakst. Woorden, zinnen dus zoals arm voor de borst hand voor de schaamstreek wenkende vinger glimlach die de passie preekt. Een zucht van ongestild verlangen die taal aan stukken breekt hoorbaar en zichtbaar wordt op weg naar het hoogste punt zout smaakt, zich verliest blote huid…

Ik tel de voetstappen naar jouw kamer in het mooie, koude huis, wij praten om te overleven jij en ik, wij rijgen woorden aan elkaar en kijken vooral kijken naar elk gebaar meten de intensiteit van de ogen Wij proberen weer alleen te zijn na alle samen doorgebrachte dagen houden elkaar vast en voelen ons verliezen alsof we nooit hebben bestaan…

kamelen met slappe bulten de brug waarop wij stonden die in reparatie nergens naar leidde mijn armen om jou heen bewoog jij leunde voor en achteruit, raakte mij met koude, rode wangen die vanzelf leek het wel mijn warme lippen vonden je was gevangen en je ontsnapte hoog boven ons in de lucht schreven zilveren vliegtuigen een teken wist zeker…

Losgezongen van de bodem van de lucht, van alles van iedereen die bindt zweeft zij omhoog vleugels wijd gespreid naar een ster, Betelgeuze die ongeduldig op haar wacht om samen te vallen onbevreesd nieuwe avonturen tegemoet…

‘Daar Stasek’ mijn grootvader wees in het donker van de nacht ‘daar wordt een ster geboren’ en met zijn andere arm ‘daar sterft er een dat kun je horen’. Zo stond hij met twee armen te wijzen en wachtte op een vallende ster om te zeggen dat ik een wens mocht doen, hoewel ik allang wist dat niets voor eeuwig kan blijven.…

baas in eigen hoofd alsof iemand daar iets van kan leren we leven met elkaar mezelf kom ik in mijn nieuwe hobby scrapbooking tegen misschien omdat ik weinig van mijn eigen verleden heb mee kunnen nemen zodat ik nu als een malloot alles vastleggen wil het gaat zo snel voorbij afbladerend reclamebord dat een onbeperkte boodschap draagt…

het kijkt me aan uit haar ogen zodra ik de kamer binnenkom ze zegt goedemorgen wil je thee of wat anders, wat dan even niet zeg ik dan glurend over de monitor achteloos het paswoord intikkend ik zeg niet, zij zegt niet ze hebben elkaar gemist…

Je was er lepeltje je lag er knus tussenin mijn hand op jouw zijde jouw vingers licht op de mijne viel in slaap en ´s morgens was je weg, ik vroeg me af wat we hadden gedaan je antwoordde met een lach lief, niets we waren samen…

verscheurdheid komt met de liefde wandelt zoet hand in hand naar een plaatsje bij de warme stoof gut, ze kruipen dicht in een ander vinden de zachte schoot van elkaar bakgeur vervult de keuken in de oven rijst het brood jij, mijn lief, slaat jouw armen kust me gulzig, bijt me rood zoent me, zoent me heel lichtblauw…

Hoor jij dan niet hoezeer mijn hart klopt voor jou in mijn stap en stem. Zie jij dan niet aan mijn ogen glans hoe dieprood mijn ziel zich verhardt. Je hoort slechts wat je horen wil Je ziet slechts wat je wil zien Je voelt slechts wat je voelen kunt Er is nooit meer dan misschien Slechts het rinkelen van metaal liefdespijlen voor een verhaal…

onze dochter groeit niet alleen in de lengte ook in eigenwijze zekerheid alsof zij er altijd is geweest dat iets van jou en mij er opeens is, glimlacht huilt en zich bevuilt gedragen wil en boert straks is ze sterk trekt zich aan vingers op beentjes plooien in een “O” zo vormt zij begin en eind…

Op de vooravond na de zegen afgezonderd in haar kamer kraakt het ouderlijk huis wacht zij roerloos op Middernacht voelt zij dwars door haar fontanel een engel dalen vederlicht in zijn tijdelijk verblijf Morgen loopt zij in gewaden zwaar van goud en zilverdraad eet zij gele met witte rijst vermengd van één bord eerlijk alles delen lief…

Mijn moeder schrijft géén enkel gedicht Haar gedachten zijn zo licht, zij zegt de liedjes van haar vader in het Gents Soms zingt zij in het Frans om aarzelend te blijven steken in onbekend en vraagt haar woordenboek en toeverlaat om raad Samen breien wij de regels recht en rond dansen heupwiegend op de brug van Avignon begroeten de ochtendzon…