Alle inzendingen van Vlinderman

neem nu dit lijf ontdaan van al dat menselijk zou zijn gevoelloos in elke vezel het ego bijna te barsten of je hier de liefde ook maar één seconde mee kan bedrijven een loze vraag hier zijn zaken te doen en contant wil iedereen tegen eender welke rente er staat ergens geschreven dat en dit en zus en zo bestaat ook dit lijf met slang…

als je nou eens durfde spreken in de taal van je hart zou je dan niet moeten toegeven dat je een vertaalboekje nodig hebt zo ergens tussen 8 uur 's ochtends en pakweg gewoon 6 uur 's avonds met je rationele uitleg over de liefde, je rake woorden om een ander helemaal te verdoven en te doen verdwalen in jouw woud van gepassioneerde logica…

de nieuwe herder (Schaam je daarom, jij weldenkend mens) jij heet het te zijn jij, die woorden gebaart met onzin overlaadt en dan het recht opeist ze ook nog eens te voeren ja, jij bent het allicht met niemand over ook maar iets eens, jij, die zich verschuilt achter de psalmen van een boek dat niets dan lijden heeft gebracht in de eeuwen…

de gouden krijgers op pad schrijven eigentijdse verhalen over nimmer sagen, ze dwalen even ver als ooit hun vaders een duale natie op het spel voor even alles gewoon niets dat jaren heeft bewezen bij tijd en wijlen te bestaan de keuze wordt gekleurd een boom of eerder weg de buurman aan de macht om gewoon te kunnen huilen onbegrip in…

Du'a Khalil Aswad zij, de verliefde Yezidische hij, de Islamitische verleider van een bijzonder vreemd hart hem zo graag geschonken met wat heet een liefdesbekering in het geheugen de moord op een aan flarden geschoten brug van een jongen en een meisje ergens in een oorlogs Kosovo waar onbegrip loden kogels braakte de jeugd kapotgekust…

laat maar betijen door wat oprecht geweld tussen gewillige dijen is nog nooit een vrouw geveld hij neemt haar zonder vragen antwoordloos te laten sterven in zijn eeuwige roes tot behagen tot alles in staat haar te verwerven ze maalt er nooit lang om geeft steeds weer schokkend terug zonder ooit de vraag naar waarom immer langzaam noch…

er zou sprake kunnen zijn van wat te horen valt de oren voorlangs binnendringt en daar langzaam zingt van ochtendpreek tot avondlied geen mens die zulks verbiedt er zou sprake kunnen zijn van wat verzwegen wordt de oren ongeteisterd rusten laat en ergens elders zielen wint van prille ochtend tot noeste avond geen mens die zulks gebiedt…

mijn hart ligt waar mijn geliefde op mij te wachten staat, handen in zo vaak gevoelde zijden ondanks het late uur een lach die zich om me heen plooit met weerhaken om nooit te lossen het klopt ook 's nachts daar in de stilte van haar slaap gestaag door de uren heen die ons altijd weer scheiden van het diepste ogen blikken na een laatste…

er zou sprake kunnen zijn van wat te horen valt de oren voorlangs binnendringt en daar langzaam zingt van ochtendpreek tot avondlied geen mens die zulks verbiedt er zou sprake kunnen zijn van wat verzwegen wordt de oren ongeteisterd rusten laat en ergens elders zielen wint van prille ochtend tot noeste avond geen mens die zulks gebiedt…

acht en een kwart de avond aangekomen sluit de deur van het kantoor met een aluminium klik kil de volwassen dag binnen en hij eindelijk buiten door de straten verdoofd een man met zijn hoofd verloren in de jaren van al wat geleden door zijn neus plots die geur van versgebakken haring pleisters op de knieën en weer veel te laat thuis…

een man met vreemde trekken is gekomen hoezo, geen man, toch wel, een jongeman meer jongen, dat wel, maar toch groot genoeg om in zijn hand het leven te leggen van een ander de dood waart rond in het debat de kogel, geen kogel, de strop de straf moet nochtans niet uitgesproken voor de doden wacht slechts het gras dat groeit zonder onderscheid…

om te zwijgen niet meer of minder ze verzwijgen niets kinderen van hun god en nog zo ongelukkig hij was het niet nee, vader, nee en ja, zo sprak hij wijs, strak in het pak en zij eruit bracht zij zichzelf en alle rotzooi erbij en hij, hij was hij onschuld in een pak met vouw waar hij het wou met wie hij maar wou…

ze zwijgen en wat dan nog gebaart de kromme van een aap gespeend niets te rapen hier een beetje niets vermengd met wat iets als het al werd gehoord niemand werd hier vermoord slechts niemand verhoord en nog steeds geen woord door een stomme neus geboord ontstaat een simpel dicht bij het licht van wat nooit schijnen zal oh here, oh…

hier ligt ze, de nestbevuiler de hond die beet in de hand die hem zo trouw heeft gevoed van pup tot volwassen en toch, wat is er loos er is geen houden meer aan gij zult zwijgen, inslikken wat te heet is in uw mond uw tong verbranden, de waarheid ligt niet in uw kamp, een andere bal is aan de rol en zo verdwijnt het kleintje de lak…

ze hangen in het ijle de woorden zonder inhoud die claimen om begrepen en verder nog verspreid laat het plebs geloven wat de nihilisten beloven vandaag schijnt de zon ze verlicht nog meer de geesten die altijd blijven bedichten wat voor hen betekenis anderen wat leven geeft op een lentedag als deze krioelt het stad vol volk een marinade…

ze graast de dag in haar staart loom omlaag tot in de witte slierten die het gras verhullen hier geen hoeven meer ergens in de verte loeit een bronstige stier de os opzij, het kalf komt in gedachten voorbij de boer die zich in de klauwen wrijft de tijd schrijft hier over koetjes en kalfjes en laat het schillen over aan andere patattenboeren…

over zijn top hangt hij de gebarsten kop geplooid naar de zinnen van een ander er blijft slechts stoom over waar hij vroeger zo kon koken nog lang na de overwinning een veeg teken aan zijn wand van aftakeling, spoedig voorbij de dokters spreken niet meer hullen zich in mysterie met te dure woorden veel ervan al vergeten nog voor goed en…

de onschuld ligt in de verleiding het hart te grabbel en het weelderig lijf ongeboeid zo boeiend hier moest hij komen terwijl de maan klimt tot haar hoogste punt een man zijn vrouw geslacht nog onderscheidt van anders en met goud bedelft rozevolle lippen moeten onberoerd betast, gekust de hemel helemaal tot op de aarde neergedaald…

feestdag van de arbeid wordt gevierd door niet werken een ode aan het labeur van een doodgewone kalenderdag niet voor het brood op tafel noch voor wat beleg daarop daar steekt geen Belg een lamme poot voor uit arbeid in dit land wordt verricht voor de wagen voor de gevel van het huis uit hergebruikte baksteen opgetrokken voor de avonden…

de regels liggen klaar te rapen, volgen, vervolgen het strikje errond is gratis maar van nul en generlei waarde zoals dat met zoveel zaken gaat Pasen en wederopstanding de goede katholiek bidt de minder goede begrijpt en legt een linkje meer naar zijn eigen wereld draaien moet die handel dag op dag, nacht op nacht slapen, waken, slapend…

leg eens een moslim te slapen tussen het laken van je moeder - spreek met twee woorden - en laat de wacht aan de nacht de ochtendkoffie kijken of hij er nog is en alles staat nog gelijk waar het stond ochtendstond en mond geluid uit de badkamer en jij met jezelf of je er wel goed aan deed verscholen in alles van morgen beter, altijd…

elke dag weer in het nieuws berichten over verlichte geesten en hun exploten in de naam van wiens naam het eerst vergeten niet anders dan ijdel misbruikt gewoon een anagram moet zijn staan ze gedrumd te wachten op hun beurt, onafwendbaar hun lot te verbinden met de wereld van het geloof eerst mijn god, mijn nirwana de geestelijke koffer…

hij hult zich in de deken van haar volledig afwezig zijn zwijgend als een monnik die gebukt zijn geloften ondergaat en devoot in stilte lijdt in de seconden vindt hij niets slechts een opeenhoping van getel naar het einde aan zijn afzondering wacht hem de louterende hunkering een jeuk die niet te bekrabben valt eens weer in haar armen…

een doffe slag de deur in het slot met stilte opgesloten in het hoofd van hij die blijft wonen de kamer hult zich rondom zijn besloten hoofd er is wat te doen, veel dat morgen ook nog kan de buren bellen luidkeels om geen suiker maar de muziek staat ze veel te luid de deur slaat opnieuw om dicht te blijven…

zwerfvuil in de straat - of iemand kan bezemen - wordt een gezin uitgewezen ter dood veroordeeld of minder veel minder, tot de bedelstaf ga en vermenigvuldig u niet langer de familie klinkt wat raar onverstaanbaar en bij tijden zo agressief, is dat nu echt die fanatieke pater familias of doet hij zich zo voor de media ter wille te zijn?…

trap eens een zwartje om een blauwtje te lopen de sympathieke gast vergast en verguist hij is zowaar racist elke pacifist heeft zich vergist er is hier niets dat niemand wist de wereld ieders achtertuin met groenwachters achter elke boom om vast te stellen wie ze daar heeft onder gepiest lachen mag, lachen moet, lachen is gezond, de…

stoïcijns als een volleerde dicht er een mens zijn jeugd onverstoorbaar naar gisteren hij moest volwassen, eindelijk vaarwel aan de eindeloze streken van een jonge-man er heerst stilte aan het front geen schoten, geen inslagen noch invallen, de tijd is bewaakt de grenzen, het fatsoen is nog niet helemaal gestorven leven na de dood en liefde…

de krullen in haar haren weerstaan moeiteloos de daden die hij onbeheerst stelt telkens zij samen zijn en hij haar heeft verteld over haar wijze draden gesponnen over zijn wilde jaren ze zeggen dat ze samen horen bedingen een bezoekje thuis om mee te kunnen proeven van hoe het warm kan zijn zonder altijd het overtroeven in de duurste pels…

de kritiek op de vacht is verstomd, de catwalk ziet weer hopen bont over schouders met een velletje vol overdosis kunstige zon voor speciale dames die niet dénken aan verhuizen een melanoompje meer of minder bezorgt hen toch geen hinder daarvoor zijn er genoeg klinieken of instanties voor rijke zieken waar tussen ons gezogen en gespoten…

de kathedraal wankelt haar zwenkende kantelen vertellen over isolatiemateriaal in muren die enkel mochten dragen over ijzersterke vijzels die nooit aangevezen werden een monument staat te vallen de architecten met de handen in het uitgevallen haar weten niet genoeg uit hun fouten geleerd dat luchtkastelen zonder cement nooit gebouwd kunnen…