Alle inzendingen van W. Verhoeven

In woorden woont en leeft, het lexicon van taal en teken, dat klank en betekenis geeft, beheerst, soms als een deken dekt, en controleert. Is het woord de dichter ontvloeid en eenmaal geleerd voorgoed in ijle lucht verknoeid, ook toevertrouwd aan het papier? Gaf Adam niet aan plant en dier een naam. Hun namen waren ze niet. Zo ben…

iemand keek altijd mee en wist alles wat je deed sprak je aan na je dood maar vroeger kon je altijd je verbergen in berouw en dan had je … iemand kijkt altijd mee en weet alles wat je doet en rekent direct af beschermen van leven als je niets te verbergen hebt, heb je … beeldschermen beschermen verbergen…

Een groene geur zweeft op zware zonnestralen en hangt als honing om mijn hoofd in de lucht. Zacht zingend verleidt een vriendelijke gerucht mij verzoekend om de zomer binnen te halen. Dan valt de dag loom om zwoel in te slapen Een ster verschijnt zacht en geeft hoop in het zwartste van zijn stille omloop van oneindig getelde sterren en schapen…

vergeef mij ik kon niet anders zijn dan ik in het leven ben geweest het was voor menigeen niet fijn want ik was werkelijk een beest…

misschien komt hij wel spoedig maar voor dood ben ik niet bang wel word ik zo weemoedig want de weg erheen is lang…

Ze groeide uit een simpele stek die bloem nog niet ontloken en bloeide op de verkeerde plek niemand had haar geur geroken ze was zo voorbestemd helaas en belandde in een vieze bak in plaats van een vergulde vaas vooroordelen voor het gemak verspillen vaak latente talenten en minachten de praktijk dat kost de overheid veel centen…

bij de kist van zijn opa overleden na een ziekte vroeg een kind eens onbevangen hoe het was om dood te zijn zijn vader gaf als antwoord staande naast het open graf dat hij dat toch eigenlijk ook niet zo heel goed wist en zei daarom waarschijnlijk is dood zijn hetzelfde als nog niet geboren zijn dus is het niets…

Ik houd in de hand waar mijn zoekende ziel heden is beland het kleine codicil vol kerven van ´t leven voorzichtig is het streven nalatig zou zij kruimelen en in een warrige windvlaag tollend kunnen tuimelen zo diep en oneindig traag verwaait en vervaagt jouw rauwe rouw de resten nog kan het niet het is veel gevraagd door regen…

de klok tikt tijd weg voor allen en laat slagen in kwartieren vallen bedenk tijdig hoe het jou vergaat en spiegel op je eigen daad want tijd is nooit te laat…

hij praat maar alles is al gezegd er is niemand noch die luistert wat hij in taal heeft neergelegd wordt inzichtelijk verduisterd hij doet maar alles is al gedaan zijn handelen is om niet hij zou beter weg kunnen gaan hij zingt vergeefs zijn lied hij danst zij swingt niet mee een choreografie voor een steeds voor het grote nee wanneer…

De tijd tikt zich stap voor stap van de kalender af tot het laatste blad valt verscheurd leidt zij lijdend naar het licht bespiegelend zij zoekt en speurt naar inzicht alles tikt voorbij mijmerend wijs wikkend vol verwachting die ezel droeg zijn zalige last toch niet te vroeg…

Het ziekste zwarte zijn spiegelt zijn witte pijn van niet zijn, zwart wit, wit zwart. Zijn niet zijn is niet zijn zijn, niet zwart zijn, niet wit zijn, maar niet zijn. Geen grijs, geen wit, geen zwart, geen zijn, slechts pijn.…

Mijn gedachten vliegen en vluchten in grenzeloos gerede geruchten naar de verste verten als vogels heen en weer en strijken in verre gehuchten naamloos nederig ter neer ze smullen van de verste vruchten van eindeloze ziedende zuchten zo worden woorden in gezangen vol verlangen naar de bronzen herfst hunkerend neergelegd vergezel…

Herinnering aan een lente Bladerend door mijn hoofd zie ik jouw gespiegeld beeld dat mij zonnezacht verdooft en mijn gemoed warm bespeelt omdat zo lang geleden jij mijn klasgenootje was twinkelend klinkt een wijsje uit dat verre verleden voor het leukste liefste meisje van een merel op het dak bij het allerlaatste reisje zat je naast…

Ooit was er een vlinder, zo’n zonnig zomerding, dansend om je hoofd op het strelen van de wind. Ooit waren er veel sterren, twinkelend, in de nacht hielden ze in stilte over jou en mij de wacht. Ooit was ook de maan goedlachs en vol van licht. Zijn stralen in de nacht kusten ons op het gezicht. Ooit was er een merel, jubelend en muzikaal,…

Op het zonnige zand van het stralende strand pogen bleke blanken in het lachende licht van de zomerse zon op een kleurig kleed tot Afro te verkleuren hun wens is te bruinen van tenen tot kruinen en blond beige te vullen met kroezende krullen niet velen zullen van kleur verschieten een vakantie vindt men gewoon genieten men zal…

bij de deur naast de mat staat een paar schoenen dat met stil staan beloond sporen op zolen toont bij de deur naast de mat die de zolen verschoont bij de deur naast de mat staat het paar schoenen dat een droef symbool is van veranderde mode de stellige voorbode van nutteloosheid bij de deur naast de mat bij de deur naast de mat…

Langzaam ontspruiten knoppen aan bomen bladeren en bloesems zo beloftevol komen lente tooien in kronen met een roze krans bezems in winterwind vegen lucht tot glans gevuld met zielzuchten volzinnige beloftes waar wolken verklaren in loze geloftes een lied klinkt klatert het klimt hoger dan hoog tot een meeslepend meanderend melodisch betoog…

Opwekking In het licht van de ondergaande zon zitten nog slechts kraaien, zwart als de nacht zich te laven aan de resten op wacht. Wat leven moet brengen in vruchtenpitten ligt op de kale grond, verdort en sterft. Een bliksemstraal in de verte kerft het avondlicht in delen, nadat een wolk, zich bevrijdend van deze dodelijke dolk, de zon…

Liefde is in wederkerigheid een offer brengen als de tijd daarvoor is gekomen je kunt in liefde niet blijvend dromen je kunt in liefde voor elkaar niet blijvend leven in een roze roes zo gretig gegeven als ziek of zielezeer zo zeer zichtbaar op de drempel staan om het geluk daar weg te dwingen geluk is zo klein zo haast onzichtbaar…

Vlinder Vlieg maar, vlinder, vlieg en vind vrijheid en liefde voor die voorgoed is verdwenen. Schokkend lig je, slaap je naast mij, bevrijd voel je liefde op het hoogtepunt verschenen. Ik doorzie het leven dat jij graag leidt. Zonder twijfel slaagt jouw hoogste vlucht. Met een schok slaap je in, bijna altijd verstikt jou de adem, waardoor…

Ik denk gedachten met alle krachten die ik, zodra ik uitgedacht ben, sluit, zodat het gesloten gedachten zijn. Ik denk met alle kracht, geef vorm aan wat ik dacht in woorden en zinnen waarmee ik kan beginnen de taal om harde zaken werkelijk te maken. Uit woorden wordt een wereld. Wensen worden waarheid. Ik sluit op tijd…

Zwijgend zwoegend zitten examinandi op vragen en opdrachten hun hersens te pijnigen zonder confidentie om met intellectuele krachten de eindstreep definitief te passeren na jaren van woordjes en wiskunde leren. Een stoel kraakt luid, als die ‘t maar houdt. Een pen krast rigoureus door een grote fout. Een kandidaat vraagt om meer papier…

Tevredenheid is het kunnen dragen van je last succes zit in het durven maken van een fout en geluk is het accepteren van verdriet immers alles is zoals het altijd is iets anders wordt het niet niet anders dan alles aanvaarden…

Mijn bril zet ik op voor het fenomeen dat door de lentezon verleide vrouwen de wereld laten aanschouwen, zich bloot gevend boven de knieën daarmee prikkelend de fantasieën, want met het verhogen van de temperatuur stijgt de zoom, waardoor moeder natuur ons toont wat gebleekt was in de winter, nu hunkert naar pigment en bijna elke jonge…

Grijs groeit de lucht en vloeit zich aaneen met de grijze golven van de zee aaneen tot aan de zichtbaar wolkende horizon door wind bedolven krijsen meeuwen daar in buitelende vlucht kolkend en brekend omwoelt de branding en beukt de barrière van de verzanding veilig brengt de kust voor het volk een teken na de grote misère het…

Winter sonnet De maan beschijnt de stollende stilte, laat grillig groeiende kristallen in kilte zich overgeven aan die krakende kracht, laat slapen de slang in de lange nacht. De winterse wind dwingt, dringt diep en verkilt in stilte het kronkelend kristal tot vriezende vormen in zijn ijzige val, dit glazig gestold en gestilde poliep.…

Een moeder bleek zij huilt een beek die striemend stroomt naar het zuinige licht kronkelend en droomt haar gevoel eindigt in oneindigheid van oceanen van in lange tijd verzamelde tranen zon en zee en zand begrenzen de wereld iedereen een kant grenzen van de wereld huilend leegt haar hart Ideologie vervormt denken en verstart…

Voor velen is het geweten misvormd vanaf de jeugd tot conformistisch deugd de allergrootste keten voor velen vaak ontzegd onder kruis of halve maan zal zonder recht bestaan vrij leven lijkt geen recht voor nijvere dienaren, maar slechts een mooie droom zo blijven zij in toom Zij staan weer voor hen klaar wie dient wie, wie bepaalt…

De gedachte dat jij aan mij denkt, denk ik aan jou. De gedachte dat ik aan jou denk, denk je aan mij. Als ik aan jou denk en jij aan mij, dan denken we elkaars gedachten. Zo zijn we altijd samen.…