Alle inzendingen van Wilma van den Akker

razend maaien ze het gras 's nachts zoemen zij en zuigen aan mijn armen klokslag zes beginnen ze te koeren op het randje later zetten ze de radio aan bij de buren olifanten: hoe krijg ik ze weer klein? druppel voor verdomde druppel…

omzichtig zet ik een kroon van scherven op en lijk bestand vlij me bloot in de vijzel het stampt en draait met stoten met open ogen maakt het onzichtbare krassen als het schrijnt en sijpelt dan pas diggelen; bijeenvegen; hard worden; zacht zijn…

wat ik wel deed: duiven verjagen de knop van de wasmachine indrukken; terug naar bed verwerken, ophangen onder zomerbomen door naar de boodschappen een ijsje eten, kijken naar mensen met wie ik ook niet zou willen ruilen vlaggetjes kopen voor tegen de duiven en eindelijk Dickinson wie zegt dat het niet genoeg is? (zie ook: amor…

ik begrijp jou wel moeder, dat je me naar de kop vliegt je moet gewoon terug naar die plek van die takjes en twee warme eitjes die ik met zorg, veger en blik opnam en wegkieperde je moet wel en daarvoor trotseer je zelfs de daderes van die dubbele moord…

soms krijg ik rugpijn van het blazen maar soms is het de enige manier om windje mee te krijgen…

is achter de bank gevallen grote handen haakten het los daarna werd het vergeten later wordt het opgevist de cups weer overvol gestopt van levenslust en liefde kan zij het helpen dat het de volgende dag alweer uit andere handen valt?…

het kon echt niet meer ik moest zo'n winkel in tussen al die stellen zoeken naar zonder hakken, zonder punten zegt dat meisje deze heb ik alleen nog in negenendertig en een half moeiteloos schiet ik in twee vriendjes van suède korte ritsjes opzij na een paar dagen lopen nog steeds geen schaafplekken zo simpel is het dus…

eens in de week neem jij een groot stuk ruimte in de telefoon gaat terwijl je komt tuut tuut tuut tuut aaaaaaaaaah dan ga je, moeiteloos week ik me los, nog zacht, nagenietend dan een dagje rauw waar je zat even boos waar je niet bent stil worden, rustig van binnen de waakvlam laten branden…

toen alles beter was toen was ik er nog niet de Grote Buitensluiter en straks, als alles beter is dan ben ik alweer weg wat rest mij nog dan glimmen om het feit dat bont het wint van wit de handwas is helemaal een lachertje – ik geef het maar een draai…

ik zet mijn een ezelinnenbadmuts op en duik naar een oesterloze bodem woestijn onder water dom: jij mist een laag en toch blijf ik maar zoeken in het zand wat fijn dat je gegroeid bent zeg je en ik denk dat je mijn ziel bedoelt maar jij, lief, jij had het over mijn rondingen, ook een compliment ik lach om lot en misverstand vandaag…

langs water spelen twee meerkoeten struisvogel kontjes in de lucht -~- jongens bungelen benen, kijken naar meisjes praten wiskunde…

pijnstillers snoepen op de bank liggen een warme kruik op een zielige plek domme blokjes aanklikken bommen laten ontploffen niet de hele tijd aan jou denken…

loop naar het park! ruik het ruisen van fluitenkruid neurie, krijg acuut de kwinkeleer om je oren koop laarsjes streel het bruine suède en je pasgeschoren lippen koop ijs en chocola eet op en denk aan neuken bel je minnaar terug toets gratis de vijf…

zwaar en zwart galmt een stem over gras en plas mijn roep om stilte wordt niet gehoord luisteren jij luisteren jij gebiedt hij maar mooi dat het me is gelukt om de zon te laten schijnen mijn huid benadert straks de zijne * Ik dwing de dingen/ en maak geen trede hoger dan ik kan klimmen (Lucebert: stadsbeeld - verzamelde gedichten…

het huis staat vol emmers vol halfvolle glazen stroomt over van de tuinman de pc-man de video- en de zwarte man de spiegelvrouwen verzorgen de diepte van de tekst kinders om te knuffelen en niet naar huis te nemen een volle buik die tintelstroomt borsten die begeren opwekken een leesbril die wel slim staat puzzels puzzels puzzels…

misschien is voorpret wel het mooiste spel; breekijzertje was niet de opzet elkaar en de regels kennen we dat scheelt wat blauwe plekken bij blindemannetje praten mag niet, voelen wel wat doet een dichter zonder tekst? handen en lippen spreken de pokerstenen geven aan dat ik me uit moet kleden het lijkt wel Dokter Bibber het hoofdgerecht…

ik val niet ben hier al geweest en weet welke gaten mij wachten ik val niet gedichtlees de onrust weg blijf haken aan zinnen en struikel over woorden: niemand weet waar hij aan toe is * de zon neemt het zeer weg ik val niet gaten zijn begroeid nieuwe kuilen liggen te wachten maar ik val niet straf niet de verwarring in mij vijf…

in wezen ben ik een vogel en scheer ik over het schoolplein hoog in de vlaggenmast kunnen ze mij niet raken ik kijk toe op hun gedoe later krijg ik wielen en rijd als een Flintstone overal tussendoor met vuile voeten who cares? en heel, heel af en toe kruip ik in mijn holletje als een paracetamolletje, sterf een beetje, sterf…

die extra plooi is juist wel mooi wat zal ik die bevechten? hou op schei uit ieder pondje gaat langs de rechter in drie jaar mijn omgekeerde streefgewicht gezwicht voor de jojo what goes down must come up weigerende ritsen twee handen op een ronding meid wat ben je lekker vol als je billen en andere wangen ik streel je beschilder…

gek word ik van die duiven roekeloos vertrappen zij de russen geen nesten op mijn balkon ik wil het niet hebben ik wil rust ik wil dromen over mijn eigen doffer die met me komt vogelen zich nestelt en het uitkoert van genot…

cellen vuren in het centrum hartkleppen kloppen rode stroom vertakt in blauwe vaten in fijne haren intieme plaatsen wat zou het wie houdt het voor mogelijk dit wensen te stuiten zijn handen met kracht op haar huid die begeeft en het warm en het nat en het ineens ineen zijn stilte beweeg niet laat eeuwig het dubbelen duren hou…

ik strijd op mijn manier met moordende gedachten had hij ze ook, mijn voorbeeld? smeet hij wel borden stuk of schreeuwde in de leegte? iemand die liefde was sloeg koopwaar stuk en schopte tafels om ik leg mijn inborst open en vraag hen toe te steken ze graaien naar mijn organen ik zwijg en trek me terug mijn glimlach is van steen…

ik hoef geen vleugels voeten hebben al moeite genoeg om mezelf niet te passeren liggend laat ik met warmte de krampen en de druppels komen vleugels voegen daar niets aan toe dromend zwaai ik naar een hollende jongedame stuur haar een kushand rustig meisje pas op de plaats anders mis je wat je mist open die verbeten knuisten vervloei…

geslepen ligt het te wachten al weken, op een bedje van plastic bubbels eerst moeten de ruiten schoon dan schroef ik ergens een oog in vis blauw garen uit een kistje en hang het voor het middelste raam stil hangt het daar de wolken te versplinteren de huizen aan de overkant vanochtend: onvoorspeld zonlicht breekt op mijn tapijt in…

vandaag ben ik zuur: ik heb de tuin verwaarloosd en menig buur verwijt mij die rommel - in mijn kop althans er moet geschoffeld en geschopt een beetje plukken helpt niet tegen diepe penwortels in de tuin van mijn jeugd werden madeliefjes onthoofd ten bate van de grasmat in een omkering der zaak trek ik veertig jaar later het gras…

als een piramide nam ik benen bruin van zon de kop van het beest daartussen zachte neus en koeienogen oren steken uit - enkele streepjes van haar hemd zijn zichtbaar hals en hoofd met warme glimlach wist ik dat die was om ogen zo mooi als van een ezel dat gesmolten vlinders in haar buik dat wij zouden terugkeren als twee niet langer…

ik wil het kwaad niet kennen het bestaat niet alleen in holle vaten die meegalmen op golven van haat niet alleen in onbekenden die vliegtuigen in torens, messen en kogels in mensen boren niet alleen in gevaarlijke gekken op straat het bestaat ook achter mijn eigen ogen in de schaduwen van mijn gedachten ik wil het de rug toekeren…

volgens de regels onvindbaar zit ze bovenin een flat het meisje van negen het spel mag pas verder als ze is gevonden of buut vrij heeft geroepen ze zwerft door de buurt onzichtbaar het spel in haar macht wanneer ze tevoorschijn komt zijn de andere kinderen al vele rondes verder ze zijn haar vergeten of lapten de regels aan hun…

compact en doorschijnend paars kruipen omhoog uit bloembakken handmatig schuurt iemand houtwerk ik hoor een stofzuiger en lees Zomerhitte gisteren waren hier vrienden een hand met zeven vingers de open palm ontving en liet weer gaan lang geslapen vandaag totdat er iemand riep: Lekker he? dat was mijn signaal om op te staan en de zon…

langs donkere gordels en kale top kijk je tegen de berg op verlangend de hoogte te krijgen aan de voeten het moeras van de stilte uiteindelijk zit er maar een ding op genoeglijk rondsoppen en niet denken aan toppen…