Alle inzendingen van Wim Niesten

de premier gaat weer vooruit stap voor stap, gelukkig maar we hebben alles 'op de voet' gevolgd zo'n operatie is best wel naar twee operaties waren mislukt toen kwam de vakbond in opstand "we laten niemand naaien, gaan voor elke burger in ons land !" dat hadden de doktoren begrepen ze bogen zich opnieuw over de voet en naaiden bij…

toen het regende in mijn hart leerde jij mij schuilen en ik mocht je niet danken toen het verdriet mij te veel was kwam je samen bij me huilen en ik mocht je niet danken toen alles donker was in mij hield jij mij in het leven en ik mocht je niet danken nu de zon weer in mij schijnt wil ik je alles geven en ik kan alleen maar janken…

op de kalender uit de kleren voor bejaarde dames en heren na lang wegen én wikken laat Imca ons een maand lang schrikken om het goede doel heeft ze JA gezegd met plakband worden plooien geslecht niet dat ze iets te verbergen heeft we zien allemaal wel hoe ze leeft ook Willeke Alberti is gevraagd ze wordt nog steeds door fans belaagd Willeke…

dozen, dozen en nog eens dozen kijk, daar ligt ook nog wat alles gaat mee naar het nieuwe huis je wist niet dat je zoveel bezat vele dozen gaan gelijk naar zolder rustig valt het stof daar neer sommige dingen moet je bewaren heb je tijd dan kijk je wel weer na lange tijd is daar die tijd als je opnieuw gaat verhuizen wat zat er toch in…

morgen ben ik jarig heb ik één jaar achter de rug een jaar van vallen en opstaan geen dag komt ooit nog terug ik heb al aardig leren lopen ik huppel de kamer door mam staat dan te klappen maar dat hoeft pas morgen hoor want morgen ben ik jarig dan zingen ze voor mij hoe of ik dat weet ? sukkel, ik ben alle dagen vrij het hele jaar…

ik wil je liefhebben méér dan de duizend sterren die de nacht verlichten méér dan alle nevels die de ochtend dichten ik wil je liefhebben méér dan al het water dat haar einden kust méér dan elke storm die in stilte rust ik wil je liefhebben méér dan mijn hart in eeuwigheid kan geven meer en steeds meer voor altijd in mijn leven…

haar stem vibreerde zacht in de storm hard in het spel…

ik vier de laatste tijd nogal wat winden de dokter zei "er zit een luchtje aan" hij liet me voor de zekerheid een kwartiertje buiten staan toen de lucht was opgeklaard hij op zijn pc was uitgestaard liet hij me weer binnen "ik zou eerst maar beginnen met dit voorgeschreven medicijn, dan zal het veesten wel over zijn" voor…

geweld velde pijn bleef achter daders ontsprongen…

wonderen je vraagt je af of ze wel bestaan of het niet altijd zo geweest is een aarde, een maan wie schiep dan het heelal ? de aarde écht in zeven dagen ? hoe zit het met de zondeval ? zit u ook met zoveel vragen ? zomaar ontstaat er leven eerst microscopisch klein later loopt er een mens zou God dan verzonnen zijn ? honderdduizend…

ik gooide mijn brieven in het water het verschil tussen nu en later in mijn hart draag ik haar nog mee pijn werp je niet zomaar in zee ik huilde tranen aan de vloedlijn wenste dat het anders zou zijn maar niets brengt haar tot leven ik heb de zee mijn liefde gegeven de inkt vervloeit nu in het water het papier zal eens vergaan maar ik…

op het hoogtepunt kan de koorts gevaarlijk zijn men loopt dan oranje aan en voelt een beangstigende pijn pijn die in stilte verstomt die nootjes tussen kiezen laat kraken als ogen zien wat men niet gelooft en schoten spetterend palen raken of pijn die bijzonder uitzinnig is 'waanzinnig' kan men beter zeggen pijn die vreugde en kreten…

ik wil een rondreis maken in jou me laten meedrijven in jouw aders tot in jouw hart en van daaruit, als van een waterval met grote kracht, alle schoonheid in jou ontdekken het zal de mooiste reis ter wereld zijn waar je schoonheid vindt in zuivere vorm, puur en oprecht waar je warmte vindt blank als de eerste liefde en ik zou je nooit…

ik wil je bedanken voor de liefde die je zovele jaren onbaatzuchtig hebt gegeven ik wil je bedanken voor de stilte, het luisteren, hoe jij vertrouwen schepte in het leven ik wil je bedanken voor alle zorg die je als vanzelfsprekend, zonder de juk af te werpen, droeg ik wil je bedanken, maar ik ben te laat, jouw heengaan... te vroeg ik zal…

Oh, oh, Ruudje Lubbers wat heb je nu toch (niet) gedaan kon je de dame strakgerokt niet rustig laten staan heb je last van een billentik ga dan naar de psycholoog die gaarne luistert met rode oortjes of je eens je vrouw bedroog Ruudje, Ruudje Lubbers hoe kón je zoiets doen 'n schouderklop is al gevaarlijk 'n billentik buitensporig onfatsoen…

natuurlijk stond hij naast haar maar zij hunkerde naar die ander aan de overkant haar leger zou zij opofferen om hem te overwinnen alles onder het toeziend oog van haar eega wiens beschermvrouwe zij was torens moesten eraan geloven lopers werden neergelegd om het pad naar hem vrij te maken paarden sprongen rond met onverwachte wendingen…

toen zij in stilte uitbrak schreeuwde zonder woorden sloten zijn vingers om haar nek drukten haar strijd weg haar ogen rolden angst en alsof bevrijd een wereld zonder gevoel een nacht voor blinden toen lag zij stil zoëven streed zij nog sloeg heel haar lichaam bruut zocht hij zijn weg geen hartstocht, geen liefde een idioot gevoel…

in mijn dromen zie ik je nog we spelen, klimmen in bomen 'n sigaret op het dakkapel we voetballen als sterren in korte broek vluchten we niet op het groene gras ! we stoken een vuurtje smelten lood springen over een sloot we lachen, halen onze schouders op en legen onze laarzen de sloot, té breed we wringen onze sokken slaan ze droog…

de kloof tussen hun niet uitgesproken woorden deelde de wereld in twee een rivier, bronstig, onstuimig, scherpte de rotsblokken diepte de kloof woorden, toegeworpen, verdronken sloegen te pletter twee werelden een brug te ver…

daar was laatst een meisje loos zij heette Rebecca hete Rebecca daar was laatst een meisje loos tot ze een voetballer als liefje koos ze brengt haar nachten nu aan 't licht voor vele miljoenen vele miljoenen ze brengt haar nachten nu aan 't licht en speelt gelijktijdig het onschuldig wicht de bal is rond voor iedereen 't is tijd om…

we praatten over de zee met haar witte golven we praatten over de meeuwen die krijsend vluchtten we praatten over de wolken waarachter de zon we praatten over de wind die we hoorden zuchten we praatten over schelpen die dodelijk knarsten we praatten over het zand dragend onze sporen we praatten over de lente groen aan de bomen we…

er wordt weer hard gedraafd naar de tap wel te verstaan buikschuddend, onvaste tred wie komt het eerste aan "drie bier, beste man" vier vingers gaan omhoog buiken schudden van het lachen was het de vinger die loog ? de barman tapt de glazen vol vijf centimeter witte kragen wat overblijft, 'n halve slok "jongens, niet zeuren, niet…

je laatste woorden waren voor mij ze vloeiden uit je ogen alle kracht van lucht was uit je lichaam weggezogen geen schaduw rondom jou in het licht ben je gegaan met liefde in je ogen kracht vanuit een traan "laat mijn liefde in jou leven en draag mijn liefde voort" de woorden uit je ogen ik heb ze allemaal gehoord nu bouw ik nieuwe…

je zei dat je niet durfde terwijl je dolgraag wilde zingen in een microfoon het lijkt zo heel gewoon je dochter zong zo prachtig en jij bleef aan de kant totdat ik je overhaalde en meenam aan de hand "starry, starry night" een lied uit jouw jeugd ik zong zachtjes mee en genoot van jouw vreugd je hebt een drempel overschreden gedaan…

ze was als een taxi ze nam iedereen op taxerend taxiënd de wereld op z'n kop ze was als een taxi iedereen reed mee maar na vele ritjes nog steeds niet tevree ze was als een taxi werd veel gevraagd maar er was er geen die haar heeft behaagd ze was als een taxi alles en alles kon tot de motor haperde en het sterven begon ze was…

het ijs wordt maar niet dikker ik zak er telkens weer doorheen als ik denk: nu gaat het sta ik plotseling alleen nergens vind ik houvast begrip is werelds verloren schat ik moet opnieuw leren leven niet terugzien op wat ik had het ijs wordt niet meer dikker elke dag ga ik er doorheen onbegrip zal ik trotseren de wereld lijkt van steen…

wat is het stil je brieven zijn zo leeg je woorden zonder warmte waar is de kracht van je liefde gebleven je schrijft hoe het is hoe de mensen daar zijn dat het je zo goed bevalt maar het doet zo'n pijn dat ik geen liefde proef waar is de warmte gebleven is de afstand dan brekend in ons leven lief, wat is het stil vertel me toch…

het is niet erg als je het niet begrijpt als de diepte niet aan jou is besteed mijn woorden voor jou ongrijpbaar zijn jij niet één kunt zijn met liefde of leed of als de humor verborgen ligt jij de smaak van het gerecht nét mist niet voor iedereen is alles duidelijk dubbelzinnigheid, bedrog en list en is de liefde onzichtbaar omschreven…

nauwelijks zes pond besmeurd, vettig bloed wonderlijk krijsend…

ik zou nog niet willen sterven maar ik voel dat het einde nabij is ik trek de dekens op doe mijn ogen even dicht in de woonkamer slaat de klok twaalf maal hetzelfde geluid elke slag klinkt zwaarder de nacht begint bij middernacht vreemd dat ik een rust voel geen angst om te slapen inslapen klinkt zo definitief zal ik de zon nog zien…