Alle inzendingen van andrew C. Muller

De dorpsgek wordt hij genoemd, zijn naam blijft ongenoemd.. door argus-ogen bekeken schuilt hij onder zijn geurende deken Hij scheldt en vloekt dus wordt vermeden. De dorpelingen zijn imuun voor zijn oorlogs-verleden... Niemand heeft behoefte om ook maar iets van hem te weten. Gebombadeerd tot dorpsgek, de rest is vergeten…

Weer gedroomd…. levensecht en ook in kleur, Het leek oprecht, die aanraking, die geur. De droom was echt, euforie zonder grens… Misschien omkeerbaar…realiteit en de wens Blijft mijn droom de kleurplaat kleuren, terwijl de realiteit het zal verscheuren Ik wil je kwetsen, je boosheid tarten Jou in kwaadheid verlaten, zodat ik kan herstarten…

Het vermogen van de liefde wordt pas bekend, als ze je verlaat terwijl ze nog steeds naar je lacht… Als ze zegt: “Ga maar, maar ga niet weg…” Dan wordt de pijn ondefinieerbaar, en ontegenzeggelijk echt….…

De strijd lijkt gestreden, In het slachtveld der liefde… Confrontaties vermeden, hetgeen mijn hart doorkliefde.. De marteling continueert, met het zwijgen als oorzaak. Wat de ene niet deert, zorgt bij de ander voor afbraak.. De strijd lijkt gestreden, in het slagveld der passie… Ook al is het kortgeleden, er lijkt geen ruimte voor compassie…

De gedachte verscheurd door gedachten, vertroebeld door de feiten. Melancholiek wordt verdrongen, naar een plek waar geen liefde mag pleiten. Door diegenen die het ‘weten,’ wordt de weg naarstig geleid. Zij denken het te zien, Maar verstand betekent blindheid. De welbekende weg door het gros bewandeld, leid naar het doolhof vol vragen onbehandeld…

De rariteiten van de geest, ongedwongen door gedachten, onherkenbaar door het smachten… Als een brief die nooit meer leest…. Herkenbaar door het pure. Verkwanseld door mens en tijd. Door ratio en materie, Is men in staat om te verzuren… Want de eenvoud van het complexe, is tastbaar door de onschuld… Zonder regelmaat van denken, ongeacht…

Als in het verleden alles beter was, zullen we ons morgen bedenken, hoe goed men het vandaag wel niet heeft....…

De snelheid vertragend, door liefde omvat. De onmacht vervagend, door al wat liefde bevat… In een zucht geprolongeerd, tot eindeloos verlangen. Onbewust geraffineerd, surrealistisch onbevangen... De lijn des levens, onbeschrijflijk koel.. deze realiteit staat tevens, synoniem voor angstgevoel...…

Het diepste verlangen ligt geborgen. Veilig daar, bedekt door stof, de gratie vervangen, door teder emotie gestorven. Wat rest is een vlek, met passieloos verlof... Een belastend drama, geen liefde zo zwaar. Een vergroot panorama, mijn hart kijkt ernaar... Zo zwart kan het zijn, gearceerd door het licht. De ruimte te klein, door liefde…

De dorpsgek wordt hij genoemd, zijn naam blijft ongenoemd.. door argus-ogen bekeken, schuilt hij onder zijn geurende deken Hij scheldt en vloekt dus wordt vermeden. De dorpelingen zijn immuun voor zijn oorlogs-verleden... Niemand heeft behoefte om ook maar iets van hem te weten. Gebombadeerd tot dorpsgek, de rest is vergeten Dat hij mensen…

Als het verleden inderdaad zo goed was, en de toekomst onvoorzien. Dan is terughoudendheid heel veilig, met het oog op wederzien.. Maar wat kan er nu gebeuren, om uit balans te raken. Geen tijd om na te treuren, Na maandenlange staken. Ik probeer het te begrijpen, hoe moeilijk het ook is. Ik wil het liefst vastgrijpen, aan de voorgeschiedenis…

Geen gereduceerd verlangen, al het perspectief bedwongen... De hitte waardoor ik ben bevangen, blijft mij verwarmen noodgedwongen.. Ik heb het allemaal gemeend, misschien wel meer dan je denkt.. Mijn hart is nog steeds niet versteend, hoewel het ooit door liefde is gekrenkt.. De schaamte voorbij, om dit alles toe te geven... Ik ben niet…

Verdomme, ik haat je! Want ik krijg je er niet uit. Dit gevoel zo stug, als diepgeworteld onkruid. Verdomme, ik wil je! Want het gevoel niet gereduceerd.. Het is net alsof de liefde tegen me keert. Verdomme, waar ben je! Als een geest zo onzichtbaar. Blijf op zoek naar de weg, voor ons samen begaanbaar.…

Opgesloten, gevangen en eenzaam.. Maar de gedachtendwaling der mens.. breekt met kracht de tralies en.... opent het raam. Vlieg!…

De nieuwe paus is gekozen, er wordt gejubeld en gejuicht. Een nieuwe paus om te liefkozen, dit laat niemand onbetuigd... Er werd gehuild vanwege zijn sterven, maar dit rouwen was van korte duur.. Het was weer tijd om te gaan werven, toegeschreven aan het kerkelijk bestuur.. In het christelijke milieu geen tijd voor gestook. De verkiezing…

Omarming door warmte, door oprechtheid omgeven... Verhit door charme, zomer doet leven....!…

Ik laat je los... Jij was het bezit van mijn gedachten, Maar bezitten is voorbij... Ik laat je los... Ik geloof dat je hierop zat te wachten, Ik laat je los, je bent nu vrij...…

Praten om het praten, één woord is nooit genoeg. De 'one liner' daargelaten.. Liever laat dan veel te voeg.. De show is pas begonnen, als verbaal, de strijd begint.. Gesmeten woorden, onbezonnen, met de presentator aan het bewind. Is er iemand die daar aan twijfelt, want hierarchie maakt van hem koning, dan zal de reclame abrupt verschijnen…

Voor elk teken dat ik voel, want zelfs de wind geeft zacht gehoor, aan mijn hunkering zo zwoel.. En de storm die raast maar door… De balans neigt naar dat gene Wat ik angstig zal aanschouwen… Want ik voel dat jouw gedachten De mijne niet vertrouwen… De reden blijft omslachtig.. Maar ik leg mij erbij neer.. Want in het verleden niet daadkrachtig…

De meester der tijden, zou ik willen zijn... de toekomst afsnijden, het vullen met zonneschijn.. De meester der tijden, ik controleer het verleden.. want de zon die ik aanmaak, zal schijnen in het heden.. De meester der tijden.. geen zinloze oorlogen, geen verdriet,strijd of lijden ik realiseer me mijn onvermogen...…

Daar lig ik dan... Mijn bloedruk is te laag, mijn hart is weer vergroot. Mijn pols die loopt te traag, terughoudendheid wordt ontbloot Zo kwetsbaar als ik wil, de manier tot overleven. Zeg ja tegen elke pil. Tegen alles wat jullie geven.. Daar lig ik dan.. Met zusters als dienaressen, de dokter als adviseur... Met scherp afgevuurde…

Mijn woorden nooit gelogen, hoe theatraal ze ook mogen zijn, steken mijn hart en sluiten jouw ogen... Daarom doet dit leven pijn Het één of het ander, is wat ik eigenlijk voel... Maar heb ik het één, dan wordt het ander weer het doel.. Je durft geen stap te zetten, in het doolhof van verlangen. Angst zal jou beletten, om mijn passie te…

Twintig dansers op een rij... één zal uitverkoren zijn zoveel klasse, zoveel pijn ik hoor hier niet, maar ben er bij Gracieuze draai, pirouette in de lucht, gecontroleerde spieren spannen. Ik zie het aan, niet geheel ontspannen, ik zweet me rot terwijl ik vlucht... Mijnheer, mijnheer! Wat doet u nu? De rest kijkt me aan enigzins hypocriet…

De Bijbel of De Koran De waarheid of de leugen, de mensen staan vooraan. De mensen die niet deugen. De strijd der gelovigen, beschreven in het boek. Indoctrine gestuurd door zelfbestuur, en zo blijft het einde zoek.. De reden tot geloven, voor de één slechts een houvast, laat de kaars heel langzaam doven, en zorgt voor een pijnlijk,…

De acteur probeert te lachen, maar proberen staat gelijk, aan recht vooruit zigzaggen, met één oog dicht, terwijl de ander kijkt.. De lach wil de strijd niet winnen van elke diepgewortelde angst Want zijn haat, zal haat verzinnen en zijn hart zorgt voor ontvangst. Gespeend op de destructie van de film waarin hij verscheen.. is de wereld…

De schrijver schrijft gepassioneerd, verhalen van weleer... Denkend aan die tijd, geveld door zoet hartzeer Nostalgie is hetgeen hem drijft en doet hem even leven, in de tijd die hij beschrijft. Al is het maar voor even... Door menig melancholist is hij de hemel ingeprezen, Maar realiteit, zo hard, weerhoudt hem om zijn eigen boek eens…

De weg geplaveid, de obstakels omzeild. De regels vermeden, de reis door zinloosheid... Machteloos bewustzijn, de éénheid veréénvoudigd... Schreeuwend klinken kleuren, een eindeloos refrein. De reis door zinloosheid, medepassagiers zijn afgehaakt, de strijd is reeds gestreden. Eenzaamheid blijkt feit...…

Langzaam glijdt jouw vinger naar binnen... In slow motion bewogen, terwijl gedachten bezinnen. De glazen klinken, en het eten gegeten. Zes mensen aan tafel, alleen ik moet het weten.. Want jouw vinger met slagroom, vanuit mijn ooghoek bekeken.. Staat symbool voor mijn wensdroom, met gedachten die smeken... Eén blik in mijn richting,…

Weer gedroomd…. levensecht en ook in kleur, Het leek oprecht, die aanraking, die geur. De droom was echt, euforie zonder grens… Misschien omkeerbaar…realiteit en de wens Blijft mijn droom de kleurplaat kleuren, terwijl de realiteit het zal verscheuren Ik wil je kwetsen, je boosheid tarten Jou in kwaadheid verlaten, zodat ik kan herstarten…

Jij beseft jouw waarde nog steeds niet, want je bent er ook maar net.. Ik vernietig jouw verdriet, in ons levenslang duet. Mijn dochter, de spiegel van mijn ogen, de reden voor rede, en het woord ongelogen. Puurheid als dauw ontwakend uit kracht, doet eenvoud ontstijgen, als zij mij stralend toelacht.. Want in 4 jaar met jou samen, voor…