Alle inzendingen van c. paris

als een handtas en wat kwam daar allemaal wel niet uit : leugens, verdraaiingen, onzin, verveling, irrationeel gedrag... naast de gewone dingen natuurlijk : pennen, spiegels, paraplu's, lampen, sleutels die rinkelen, en zo voort... het is altijd weer anders, toch weer doller, absurder en soms juist gewoner dan je ervoor dacht,…

je had je oren opengezet dat lukte goed (je hebt grote oren) en luisterde naar de ruimte om je heen. wat hoorde je allemaal? vlinders en bijen die in de ruimte boven je met hun vleu- gels klapten, je keek om je heen met koeienogen (die had je geleend) en zag de wind en het zonlicht trillen, je kon kijken 's avonds tot in de kraters…

we misten niks.....en verder liepen we over van de drank en struikelden we over elkaar heen alsof we niks beters te doen hadden vertelden we el- kaar onverstaanbare murmel- verhalen en het werd drukker en drukker in de warme druk- kerij ...mist en een scherpe zon vernielden ons uitzicht en we zagen toen overal vliegen maar dat deed helemaal…

het boeddhabeeldje sprak me aan, 'heb je een geest of ben je een geest?' vroeg de beste man, en brak in lachen eerst, en toen in stukken uit-een.…

De vredige gans omarmde me en legde als een winterjas haar vleugels om me heen, én', vroeg ze nogal onhandig, 'wat ga je vandaag eens doen?' En ik, kikker, had een slechte zin, rukte me los, vluchtte tussen het riet door en kwaakte luid: 'laat me alleen, hou je grote bek! ik ben je geen uitleg schuldig! ik heb een pen nodig!'…

Alles wat ik wilde schrijven werkte vermoeiend, werkte slecht, geharrewar, en mijn hart rikketik boem tik! en ik leefde niet echt, en nu op mijn laatste benen klop ik bij u aan, meneer Herrewegen, om dit gedicht bij u in te leveren, ik zal beloven echt uw naam niet te noemen als u daar niet tegen kunt, zal ik die schrappen, ik wil…

ik zit hier maar wat, met op de achtergrond het koffiezetapparaat, muziek zachtjes aan (ook) op de achtergrond, kaarsjes aangedaan de kat spint ook nog, en ik, dodelijk ongezond, met een sigaretje, gebo- gen over een schrift dit gedichtje afgerond. (rookpluimen dwarrelen omhoog...) voor…

ik krijg de kriebels van die hoog- zingende meiden die me wel zouden verblijden van top tot teen als ze hun mond maar hielden, dat ik mijn handen nu voor mijn oren moet houden om te genieten van hun borst en bil- partij, hun hóge gekwaak echter kan ik niet lijden omdat ik last heb van een absoluut gehoor, schreeuwen die halsen wéér in koor…

'Als iedereen nou de bladeren van de bomen zou zien als vallende dollars dan zouden we geen crisis kennen', zei de buurman.- In 't lentelicht bezien klonk het heel poëtisch.…

verloren op deze planeet die volgens mij toch plat is ben ik bang er vanaf te vallen, een angst die diep in mij leeft. tot op 't laatst op een rots te staan en er dan vanaf...- o, soms ben ik zo bang!…

ik wilde woorden toevoegen aan de werkelijkheid maar die wilde me niet verwarmen, ik slijt nu mijn tijd met denken over de eindigheid. en 's nachts tel ik op mijn rug de sterren, (nergens ga ik heen) het kost wel moeite dat wel, maar het lukt steeds beter.…

vaart. zoek niet naar mij ik ben er niet alleen, mijn woorden die spreken van taal van verleden, van vergankelijkheid en over jou (altijd weer jou). het is zo moeilijk om te spreken over leugens en niet over mij te praten over de dingen die er toe doen, kom bij mij en praat het uit en over het heden. het schip van de toekomst…