Alle inzendingen van c

omarming doet verzachten, maar het zijn alleen gedachten, die sterven door obsessie, machteloosheid en agressie, want de realiteit zo meedogenloos, laat jou gaan, belangenloos... zonder te weten, zonder pijn, dat ik in de menigte wegkwijn....…

Ze staan er nog de woorden gesproken tussen jou en de muren horen de mussen vragen de meeuwen vliegen de luipaarden liggen op het dek een stoel en ver aan de einder het laatste licht dat nog woorden zag en niet vergat. Nu het laatste woord op muren geschreven je loopt langs vergeelde letters meeuwen krijsen mussen laten zich niet…

Geluk en verdriet, Die emoties liggen dicht bij elkaar, De ene valt vaak bij de andere in het niet, En zijn op te wekken door een enkel gebaar. Iets kan met geluk beginnen, Je voelt je intens gelukkig, Maar verdriet kan dat gevoel verdringen, Beiden kunnen zijn heftig. Beide emoties kunnen je doen huilen, De ene tranen doen zeer en de andere…

Je bent niet eerlijk tegen me geweest, Dus waarom ik van je hou, Je was me ontrouw op dat feest, Ik wil niet meer worden jouw vrouw. Wat ik wil is weg van hier, Ik wil weg bij jou, Het leven met jou brengt me geen plezier, Omdat ik niet meer van je hou. Ik ga door met mijn leven, Dat zal niet makkelijk zijn, Ik stop met jou mijn liefde…

Ieder mens wil in het leven, Iemand vinden, Om liefde aan te geven, Iemand om je aan te binden. Het leven gaat niet over rozen, Sommige kunnen niet vinden wat ze zoeken, Voor sommige mensen wordt door anderen iemand gekozen, Dit uit zich vaak in het gebruik van vele zakdoeken. De liefde kun je niet dwingen, Die komt op je pad of niet,…

Een schilderachtig boerendorpje verwaaid in de wuivende bomen als handen die de hemel dragen koeien met vlekken als gesmolten chocolade het piepen van een kuikentje wordt afgewisseld door het zachte geblaat van een schaapje een vermoeide zon blaast haar laatste adem uit Gitzwarte zwaluwen leiden De stoet van fonkelende sterren Die samen…

De sprakeloze schoonheid van jouw kust bedwelmt mij Laat me geen rust Oh mocht ik stranden op jouw strand Mijn vormen drukken in jouw zand Mijn warmte voelen in jouw hand Verdrinken in je peilloos blauwe ogen Ontstijgen aan het heden jouw knisperend pad betreden Het is mij niet gegeven De feiten van het leven onthouden mij…

Als een verwante, met niemand heb ik de hoop gemeen Met niemand de keuze van de liefde Waarmee ik eenzaam leef, waarmee ik wankel Bewegend maar bedwongen door het mateloze landschap Waarin de dood de aren leest. Ons blijft alleen de tijd en niet het vluchten En alles dat op de aarde beweegt, Ons blijft de laatste reis van twee vermoeide mensen…

Ik had in je ogen al gelezen Wat je gisteravond tegen mij zei, En als je heel goed hebt gekeken Zag je het waarschijnlijk ook bij mij. Ik merkte het al aan je handen Toen je me streelde heb ik het gevoeld, En zonder een woord tegen me te spreken Begrijp ik precies wat je bedoelt. Ik proef zoveel liefde in je lippen Als je me kust voelt…

lopen. het park licht zwanen zweven zacht wat regendruppels op een verlaten bank en jij alleen zee in je ogen meeuwen om je voeten en ik loop langs je.…

Ik wil je lippen teder op de mijne voelen, Terwijl jouw handen hartstochtelijk door mijn haar woelen. Je dieper dan diep in je ogen kijken, Een gevoel in mijn lijf dat alles hiervoor moet wijken. Ik wil dat de klok stil blijft staan, Zodat het uren en uren door kan gaan. Maar dan ineens uit het niets, Gebeurd er iets. Ik begin te ontwaken…

Een gevoel van lust, Is voor mij geen must. Een "opkomende" of "ondergaande" zon in mijn leven, Kan mij het gevoel van een allergelukkigst mens geven. Ik sta 's morgens op met de woorden: "Pluk de dag", En geniet van het leven omdat het mag. Een zelf geplukt boeket veldbloemen aan mij geven, Betekent voor mij meer dan de grootste…

Weer tesamen na zoveel jaren... en onze mond is stom. Is er dan niets te zeggen - kom laten we eens zien waar we gebleven waren. 't Was in dit Centraal station van Amsterdam, je had me naar de trein gebracht, in onze ogen waren de tranen reeds droog, er kwam geen klacht meer over je lippen, onbewogen leek je daar in die nauwe couloir nu…

Verlies van kind mensen zeggen dat ik jouw verlies vergeten moet niet moet denken aan dan komt alles vanzelf goed ik heb immers twee gezonde kinderen en een goede baan ze zeggen dat ik sterk moet zijn er niet aan onderdoor moet gaan me verzetten tegen de pijn maar ik weet dat je nooit in mijn armen zult zijn ze zeggen dat het goed gaat…

Des avonds wilde hij verhalen doen Over doodspuwende kanonnen, Waarmee soldaten, koel zowel als koen, De vuigste vijand overwonnen. Dan kwam er speeksel om zijn heldenmond En streek hij moedig door zijn haren En ongeveer een meter in het rond Was elk beducht voor zijn gebaren. Ook zie ik nog het opperheilig vuur, Dat hel hem uit de ogen…

vier uur vrolijke zon kruipt in blote huid zet in vuur en vlam sluipt onder het korte rokje siddert in het lijf ogen dicht, de film begint zijn vingertoppen dansen langs mijn benen zijn gezicht nadert het mijne plots is er een wolk voor de zon…

Als men ten laatste heeft gevonden Waar heel de ziel naar smacht, Dan is 't te laat, de dag verzwonden Reeds valt de nacht. Als 't kleed ons past, is het versleten, Als men het boek kent, is het uit, Als men het leven komt te weten, Dan valt het scherm dat alles sluit.…

O spreek, mijn hart, waarover wilt gij klagen? Ik dorst naar liefde, en haat is om mij heen, Ik zoek naar recht, en onrecht heerscht alleen- Wees sterk mijn hart, haat, onrecht kunt gij dragen! Spreek weer, mijn hart, ik wil u telkens vragen: Ik vorsch naar waarheid en leugen heerscht alom, Ik snak naar vrijheid, en elk buigt zich krom- Wees…

Een leven lang leek het, Jou missen was een deugd. En nu de illusies weg zijn, Wordt het de waarheid, En die kan ik nog maar nauwelijks aan.…

Wilde je niet bellen vanavond, Teveel uit te leggen, teveel vragen. Mijn hersenen een verwarde storm, Midden in een oceaan van gevoelens.…

O' lief'lijke dood begrijp van mij dat ik niet begrijpen kan dat gij neemt die mij lief is die mij toebehoort want hoe moet ik zonder hier bestaan wat rest mij nog als gij neemt wat u lief is mij langzaam vermoordt…

Ik snijd in dit ivoor de glimlach van een bruid en een prauw om mee te varen en een schouder waaraan ik slaap, en een hand die stil wordt als maanlicht in de witte schilfers ivoor, en een oog, en een mond, en een oor, en een voet voor de dans in het maanlicht in de witte schilfers ivoor.…

Op weg zijn wij allen naar een moment. In de tussentijd denkend wie jou kent. Wie zal er zijn op de grote dag en wenen omdat je daar zo lag. De enige vraag die zo lang smacht. Wie zal er zijn, hoe word je herdacht?…

Niet eerder aangegeven dus ook geen recht. Is dát hoe het moet, in dit complexe leven? Te lang gewacht dat kan zijn. Is dat de fout die niet werd verwacht? Het was impulsief leidend tot niets. Misschien ook wel 'een harde brief'.…

Hoe te zien? Als een zee die rustig was en weltevree. Dan de golven wild en snel. Binnen een dag, verbrak het spel. Golven waren weg kalmte is terug. Of niet helemaal het was te vlug...…

Oud verwassen hemd Foto's voor het raam. Wie heeft hij gekend en wat heeft hij gedaan? Bezoek op vaste dagen per week maar een keer. Ik zou wel willen vragen, Voelt u zich alleen meneer? Dat ik hem niet goed ken vergeten wij. Want wanneer ik er ben is hij speciaal voor mij…

De angst lijkt ver weg alsof het boven de wolken zit. En soms als een regenbui komt als ik het zeg Maar dan zeg ik het niet het is geen bestelling. Hij komt vanzelf en niemand die dat ziet. Hoe verdwijnt het weer dat enge gevoel. Gewoon door sterk te zijn want ik wil het niet meer…