Alle inzendingen van cornelis van zwaanshoek

wat is dichtbij wat is ver weg iemand dichtbij wordt vermoord iemand ver weg wordt bewonderd als ik door de vallei loop langs de schaduw van dood en ik val neer tussen distels terwijl wolken donker trekken over gras en over vogels zal ik weer opstaan vergeet dat ik viel vergeet dat er wolken waren alles is nu zo…

de dichter zat op een verhoging in de kroeg bij een dichtwedstrijd de ene na de andere dichter beet in het stof duidelijk te braaf of veel te amechtig hij schudde met zijn hoofd en maakte aantekeningen voor de finale maar in de pauze stond hij op en schreeuwde heel hard iets van poezie over ons heen hij was ook wel behoorlijk…

de orkaan in de vorm van een afgezwakte depressie komt wat binnendrijven de bomen ruisen verliezen groen en rood de plassen spiegelen de huizen, en de fietsers luisteren eindelijk weer naar stormwaarschuwingen de regen klettert neer alsof het de eerste keer is en we zijn gelukkig…

dit en dat een woestijn een paar rivieren die nooit aankomen zo graag had ik altijd met je willen zijn wat kan ik nog zeggen een gedicht of zo of het moment dat je naar me toe kwam rennen en dan? en dan…

m'n hoofd is ja wat is het wat is m'n hoofd vergeet steeds meer dichtregels die je nog wel wist november altijd is het nu oktober best lekker weer op het terras terwijl de zon zo laag staat en recht in je ogen schijnt als een soort waarheid die je nog even wilt zien zon blijf ga niet weg omarm mij met je stralen…

de dag begint er is wat licht en wat rumoer en de trams die krijsen net als de meeuwen langs de grachten terwijl ergens in halfdonkere kamers iedereen opstaat en in de spiegel kijkt tanden begint te poetsen roept dat iedereen opschiet buiten de vuilniswagens oude bedden ophalen en rotzooi waar anderen al lang het beste uit…

een mok een paar pennen geen gitaar die heb ik niet wel al die boeken in mijn boekenkasten het licht dat naar binnen valt op een min of meer bewolkte middag een fles wijn een rol toiletpapier twee luidsprekers naast het computerscherm een pakje Lucky Strike en wat herinneringen aan mijn vader die inmiddels dood is Ik had hem willen…

Cycle Tours! Was je alles voor mij? Ja alles! Zonder jou kon ik niet leven niet kapot gaan op de hellingen niet schelden op de hitte en op het smeltende asfalt aan mijn benen niet uitpuffen op een terras met matige koffie en een croissant terwijl iedereen die achter lag kwam aanfietsen en iedereen die voorlag al…

het scheppingsverhaal beslaat zeven dagen dus is zeker geschreven toen men al zeven dagen telde en daarna weer zeven nooit eens een keer acht behalve in het schrikkeljaar toen er een dag teveel was maar hoe lang daarvoor zijn die zeven dagen er nooit geweest en wist je bij god niet hoe oud je was en hoe oud je bent ga terug…

ik ben alleen ik ben alleen geweest niet altijd echt niet het is waar als je alleen bent luister je eerder huilend naar muziek de tranen die niet eens in je ogen springen maar zo'n beetje parelen langs je wangen terwijl iemand piano speelt iets van Bach of wat ook of een vrouwenstem die zingt over verloren liefde pianoaanrakingen…

het moment dat je niet weet wat te zeggen is niet erg als je alleen bent en uitkijkt over je straat waar geen hond loopt maar als er iemand tegenover je zit en je zegt niets berg je dan maar en ga onder tafel zitten maar betaal wel de rekening dat is beter daarna besef je ongetwijfeld de prijs van je zwijgzaamheid…

beter dit of dat had je kunnen doen dat is zeker aan je twijfel nooit meer twijfelen is waar je naar streeft maar pas op wie nooit meer twijfelt is bijna dood toch strijdt elke religie tegen de twijfel de filosofie niet, of toch ik hou van de wind die over het riet waait en over het water waar die ook naar toe…

de muziek die net klinkt moet ergens nog iets hebben van muziek uit oude tijden maar het is zo ontwikkeld dat elk trommelen in de nacht bij volle maan gewoon ontbreekt tenzij je midden in de nacht muziek gaat maken en je iedereen uitnodigt hoor het trommelen een dreiging uit de verte…

stap in een trein en sta op het perron voor je instapt zoals vele honderduizenden duiven tegen het dak het uitzicht over het water van het Centraal Station terwijl de ponten oversteken over het IJ voorbijgevlogen door nietswetende aalscholvers vraag je je af alles is hetzelfde of alles is elke dag anders en schrijf daar…

ik dacht nog wel eens dat de wereld beter zou worden iedereen in vrede zou leven dat soort dingen en vogels weer die vogels die majestueus over de Himalaya vliegen en dan ergens in een dorp in India neerstrijken waar ze gevoed worden als heilige vogels en dus vervolgens nooit meer teruggaan naar die Himalaya waar je alleen maar strijdend…

soms denk ik dat ik niet meer denk ik denk nog wel dat dit een gevaar is dus ik doe m'n best om te blijven denken stel dat je midden in de nacht opeens de weg kwijt bent en je hebt geen mobiel om iemand te bellen denk dan aan het belangrijkste en ga precies de mistige weg terug naar waar je vandaan kwam en zoek dan opnieuw…

het heelal is zo groot denken wij maar het heelal denkt zelf niet en is dan ook niet groot of klein het is er gewoon dus zonder ons was het er mogelijk niet want ja, wie anders had gekeken en gezegd dit is een onmetelijk heelal !?…

vol heimwee zijn de dagen terwijl je steeds meer vergeet tot aan de vraag of je wel ooit bestond op weg naar de supermarkt en weer terug maar waar ben je je kijkt omhoog naar de meeuwen en je vraagt je af wat ze daar eigenlijk doen de meeuwen zijn de meeuwen…

het mooie weer vandaag was mooi voor de tijd van het jaar midden in september in de volle zon op een terras iedereen fietste luchtig voorbij en wij hadden het over Ajax en over oorlog we lachten wat terwijl we daar zaten maar niet helemaal…

het trauma zit in de ziel hoor ik op tv vanuit oorlogsgebied dan denk ik even aan alle discussies of de ziel wel bestaat als de sneeuw valt over Ierland en in Pastoetrietsje weer een raket is ingeslagen denk dan toch aan de ziel en blijf er aan denken altijd naast de vele koffers bij de kippenboerderij…

wacht af welk woord komt het is dus niet zo dat je een woord zomaar bedenkt zoals het riet zomaar waait en er een paar vogels zwart zijn en duiken op vissen die weg zijn elk gevangen woord valt tegen voor dat woord als een vis…

de morgen is breekbaar langzaam kruipt alles uit de nachtslaap op zoek naar de zon of een gelukkige regen is het toch weer oorlog of een vernietigende depressie in dat licht is elke vrolijkheid niet meer dan een geforceerde ontkenning evengoed fluit ik mee met de vogels maar weet niet of dat een aanbeveling is…

daar gaat langzaam de schildpad je vraagt je af bijna alle genen gemeenschappelijk blijkt uit onderzoek toch zou ik de schildpad liever een harde trap geven en daarna een liefdesliedje zingen het schild van de schildpad is zoiets als cultuur en trap eens wat en dan breekt er iets maar ik trap niet als ik haar zie en als…

je zit een beetje op de muziek misschien sta je al want je danst wat in je eentje zie je tegenover je aan de andere kant van de straat ook iemand die al staat en wat danst op de muziek op het moment dat je zwaait zou zij terug kunnen zwaaien maar ja gebeurt niet evengoed dat idee dat je zou kunnen zwaaien naar haar aan…

als we niets zeggen is dat weer iets zo zoeken we naar het niets wat altijd weer iets is: n i e t s zoveel andere letters kunnen dat kijk naar de regen en naar een paar tranen…

zo vaak zie je een man en een vrouw zwijgen en ook nog eens aan een restauranttafel met uitzicht over onrustig water en aalscholvers die voorbijvliegen je kon ze horen en zien vlak over het water maar ze zagen het niet ze waren in gedachten ze dachten aan dat niets weten te zeggen de man en de vrouw en de aalscholvers…

ze belt en ze zegt dat ze niet kan want zo druk even haar dochter gaat trouwen en een Afghaanse bruiloft is nu eenmaal vol van geregel alles moet perfect zijn en kloppen ik vraag haar niet of haar dochter gelukkig is dat ze gaat trouwen en al die dingen daarbij want een Afghaanse bruiloft is een Afghaanse bruiloft maar ik…

je liep in een smalle straat en je hoorde stappen iemand liep achter je je werd ingehaald in een steeds verder donker zo donker draaide je je om er was echter niemand het waren je eigen voeten…

een vrouw zingt een lied een liefdeslied ze is jong hoor je en ik ben oud het kon mijn dochter zijn dus zingt ze niet voor mij maar voor haar geliefde ergens op de berghellingen terwijl ik me nauwelijks kan voorstellen dat een jongeman op weg gaat naar een dorp door de eindeloze bergen en dat ooit nog weet te bereiken…

Kijk als man naar een vrouw wat is Ze mooi je ziet haar andere mannen zien haar ook en zij wil zeker dat ze haar zien en jij wilt dat niet want je bent een man die andere mannen die haar altijd willen zien zou je beter kunnen doden of zorgen dat ze haar nooit zien ze blijven kijken dus dood ik haar liever maar zelfs…