Alle inzendingen van cornelis

We stonden op het terras en zagen een paar roeiers verdwijnen over de eeuwenoude Amstel die rivier van ons leven en binnen onze geliefden al zo lang en we aten en dronken dan een lied en nog een lied en een verrassende liefdesverklaring over 25 jaar kinderen en oma's en opa's en ouders die daar allemaal fris en lachend stonden…

Kent gij - dat land, waar ronde gulheid woont; Eenvoudigheid in taal en zeden troont; Natuur, vol pracht, in maagden frisheid bloeit; Een zilvren stroom langs malse beemden vloeit? Kent gij dat land? - Daarheen - daarheen - Daar trekt mij 't hart, o mijn geliefde, heen. Kent gij dat land, vol heuvlen, lachend schoon, En koele dalen,…

wat je schrijft is altijd een versie er kunnen ook andere versies zijn de boom langs het water kent zo meerdere uitdossingen omdat we denken dat elk ruisen van haar bladeren vertelt wie wij zijn blij: gelukkig ruisende bladeren droevig: melancholiek ruisende bladeren kwaad: driftig ruisende bladeren rustig: windstille bladeren dood…

Heb je ooit gedichten geschreven ? Nee nooit of ja wel eens een paar regels noem het maar Poëzie je kunt ook zeggen dat je maar wat schrijft en dat je her en der wat wit laat vallen dan weet iedereen dat er steeds dat moment iets is dat je niet zegt precies dan ontglipt het je je kwam dichtbij ze zaten in het riet…

ik probeer wel eens het begin van ons denken te achterhalen in wat ik zelf nu nog denk een soort archeologie in je eigen gedachten zo lang geleden maar vreselijk dichtbij besef je de geschiedenis zwaar en licht in je hoofd zoals je danst om het vuur en huilt bij de volle maan…

dat je eigenlijk niets weet te zeggen iedereen om je heen zegt iets en jij beweert ook van alles maar op hetzelfde moment zakt het geluid weg en de zin je verliest het contact terwijl je nog praat en denkt dat je liever ergens zou zijn waar het noorderlicht is dat je alleen maar kijkt en denkt aan die uitbarstingen van de zon…

je loopt langs de grachten en je vraagt je af in de lente waar zijn die eeuwige meeuwen nu natuurlijk op de warme zee ze hebben ons niet meer nodig vliegen boven oceanen vol vissen achter duistere schepen aan in onrustig en onverschillig water zien verder niet wat daar nog meer drijft of aan het zinken is waar ze naar duiken…

het liedje op de radio en ik die luister het liedje voert mij mee naar iets in mijzelf wat ik niet zou weten zonder die melodie, zonder die vrouwenstem van buiten dan is het liedje weg ben ik het vergeten tot ik het weer hoor het liedje is duidelijk wie ik ben, eigenlijk niet…

liep even naar de nieuwe Jumbo aan het einde van de straat sprak onderweg die er ook is de Koerd in zijn avondwinkel die nu bezorgd is door Jumbo over het bestaan van zijn zaak want hij is te klein en te duur en straks moet hij vakkenvullen tegelijkertijd maakt hij zich druk om de strijd tegen IS door de Koerden en of hij zelf daarheen…

wij weten het zeker volgens ons maar biologen weten niet goed wat leven is vanaf het begin zijn er 'bouwsteentjes' bijna niets eigenlijk komend vanuit helemaal niets en dan ... ? natuurlijk weten we nu wel het verschil tussen ons en een steen of een gletsjer maar hak een worm in tweeen en ze leven verder als twee vraag me…

we keken naar de lichtjes aan de hemel ongelofelijk lang ergens begon iets wat we denken noemen we dachten: lichtjes schijnen door de mottige gaatjes in het zwarte gewaad van een alomtegenwoordige dood steeds branden we kaarsjes de kaarsjes zijn onze sterren van lichtprotest tegen de dood we blijven kijken naar de zwarte…

groen rood blauw we zien kleuren is er echt kleur? of zou alles zonder onze ogen kleurloos zijn in een kleurloze natuur ? betekent dat dan dat wij zien wat er niet is? zijn onze ogen gaan liegen in de loop van de evolutie? die gedachte maakt me rusteloos heelalfoto's zijn ingekleurd…

ze gaat weg een beetje boos boos op mij om niks eigenlijk als je mij vraagt vraag haar en ze is boos en dan belt ze niet en ik ben haast misselijk dat ik niets van haar hoor tot het moment dat ze weer belt in mijn huis overal haar haren op mijn kussen en ik verlies bijna mijn naam om haar, haar stem haar ogen, haar omhelzing…

ik denk dus ik ben lijkt me onvoldoende ik zie olifanten hun jong redden uit de enorme kaken van een hongerige krokodil olifanten kunnen niet denken dacht ik maar als je dat ziet evengoed zijn ze nogal zwijgzaam waardoor een mens zich vergist zoals door alle eeuwen heen een soort vloek van het bewustzijn en de taal…

je denkt en dat is taal zo'n beetje woorden en beelden maar niet in regels het vliegt door je hoofd ik herken dat in vogels ze bewijzen wat ik weet geordend als ze evengoed zijn…

vergeet mij niet ik vergeet mijzelf iets in mij is bezig mij langzaam te vergeten het is nu nog onschuldig maar nog even en ik weet niets meer laat me naar de sterren kijken…

Ik bereid me nu voor op Artis die dierentuin met mijn kleindochter daar rondlopen klein als ze is lopen we tussen de vogels ze zal gaan meeschreeuwen zoals mijn dochter deed toen ze zo klein was als haar dochter die Mia heet in de roep van vogels verlies je je naam en ben je…

wat dan poezie moet zijn geen tromgeroffel of amechtig roepen dan nog liever rijmen zo diep dat gaat zeg me dat je me verlaat deuren open in de regen zie jou lopen kom je nooit meer tegen daar ga je maar vra me mijn liefste het diepste daar ga je maar vra me…

iemand staat op een brug en denkt naar beneden springen denkt hij de kat zit dan dagen zonder eten denkt hij spring toch want het leven is te weinig waard denkt hij die afspraak die men na moet komen zoekt hij naar een mooie zin om naar de overkant te lopen kom, we gaan verder…

je bent nu 87 en vol levenslust elke keer wil ik je vragen hoe denk je over dood gaan ik zie dat je oude foto's terughaalt ze liggen overal alles wordt steeds meer iets van vroeger, kijk hoe we ranja dronken toen maar het lijkt ook of het je niet kan schelen waarom ben je niet bang voor de dood, is dat de leeftijd? dat…

Er kan een gedachte zijn zoals ik denk dus ik ben of het is laat ik ga naar huis waarom heb ik geen paraplu meegenomen maar hoe hard je ook denkt je weet nog steeds niet wie je bent hoe boos je ook bent op jezelf feit blijft dat je je paraplu vergat en dan sta je buiten in de regen denk je poezie als je eenmaal thuis naar…

ik heb de neiging in God te geloven niet zomaar een god maar gewoon in God dan zie ik echter die drie lettters G o d en ik besef elke andere combinatie Jaweh Dieu al die woorden kunnen dat en verwijzen tevergeefs naar het hoogste in een plat en pijnlijk heelal…

onze bevrijding ooit eens bevrijd wel roekeloos in loop der jaren niemand kan zeilen en niemand kent de wind haal het zeil aan of laat het los hangt van de wind af en van de zeilers in de wind zou heel wat zijn…

het klopt dat je naar films kijkt en soms een beetje huilt wat ook wel erg is: huilen bij een film terwijl het niet echt is zit je op de bank te huilen bij onechte film jouw werkelijke tranen waarom huil ik nou is wat je denkt als het nog denken is tenminste…

was een kwestie in de kroeg terwijl we buiten rookten onder een blauwe hemel ben je liever doof of blind? oude vraag uit onze kindertijd toen we nog oefenden in denken zoveel jaren later zijn we het nog steeds niet eens als ik kijk is het ondragelijk wanneer ik hoor even onduldbaar om niet te zien of te horen…

we hadden het vandaag nog over je herinneringen verhalen over jou men moet een man van de winter zijn om je te begrijpen en koud in de lentezon terwijl je stopt bij jouw landschap en denkt ik denk dat ik weet wiens land dit is terwijl opeens de sneeuw valt en jouw paardje in Nieuwe Schans rilt en haar bellen schudt ver…

Ik hoor of ik lees oudheid, eveneens afkorting, aanbevelingen, destijds, doorvoeren, aanmaakblokjes aalscholvers, riet, rimpelingen wimpers, stoel, halte, wind, perzik en ik vraag me af hoe je zonder dit alles zou kunnen denken maar zit je ademloos op een berg in Turkije om de zonsopgang te zien denk je bijna niets van dat alles…

het meeste hou ik van muziek die van ver komt ergens uit een kamer in de tropische januarizon en dat je bijna bewegingloos op een trap een saxofoon hoort die eigenlijk voor niemand speelt toen ik daar stond zonder het te weten het was ergens in een hotel op Sumatra die saxofoon…

ik ga wat huilen nou ja wat tranen waarvan ik niet weet waar ze vandaan komen op tv zeggen ze iets over het weer of over een verloren liefde of over aangespoelde dolfijnen of zelfs over meisjes uitgehuwelijkt in een godvergeten kamp wat ik niet wil zien terwijl ik luister naar bloed zweet en tranen en een beetje huil terwijl…

bel mij zei iemand dacht aan die vijverkikker die maar weer wat sprong…