Alle inzendingen van delius

Ze staan er te schoon om niet bij elkaar te zijn vier boerenpaarden…

't Is weer zover grillig schudden buien ongerijmd chagrijn rukken regenvlagen aan de goot de wind kastijdt het huis en in mijn tuin sneeuwt frêle en fijn de eerste bloesem roze en wit wat tederheid…

Zwart-wit blaft hij zei je schor en hees alsof hij altijd al een speelgoed- hondje is geweest…

't Valt mij dit jaar op 'k zie de madeliefjes in het gras niet al te vrolijk staan 't is hen ook te koud…

Zo meesterlijk in toom gehouden zij eerst in de takken van heesters en bomen in aanslag zat zo explodeert zij nu met jong geweld beeldschoon trekt als een bloemencorso zegezeker door het land en bloedmooi overweldigt zij…

't Is zondag en het regent wij drinken nu koffie van tien in plaats van negen is het zomeruur dan toch een zegen…

Er zijn zo van die dingen die kan ik niet onthouden en nu vraag ik mij af ligt het aan die dingen of ligt het aan mijn kop…

Ze keek mij aan met ronde ogen blauwgroen als kwam ze uit de zee met een geur van wier en venusschelpen zo schoon kan eenvoud zijn als licht en water en blond was ze als zand…

Je moet ze niet van de daken schreeuwen als de sneeuw gaat smelten komt ze vanzelf naar beneden…

Hoe ver ik ook keek zand en nog eens zand niets anders dan zand en in het verlengde van je hand die ene haagwinde die bloeide witter dan het wit van je oog zo wit zag ik nog nooit een haagwinde helemaal alleen in het verlengde van je hand zo wit in het zand…

'k Zag haar zwemmen en telkens weer keerde zij om en om en zwom alsof een groot verlangen in haar glom en klom en klom…

Duizelingwekkend gewaagd hoorde ik ook zeggen 'k zag ze bekvechten gisteren op tv te diep het decolleté…

Of de maan het dan nooit eens halverwege voor bekeken heeft laten staan…

Hij legt zijn handen op zijn buik hoe zacht denkt hij buiken zacht als hooi daar ligt hij dan het zomert de uiers spannen ervan…

Onafgebroken rennen en maar in de weer drie strandlopertjes waren het drie hondjes misschien dat zij jawel om een been…

Wat een wondere wereld en wat hebben wij een grote honger ernaar…

Het was in april de maan wiegde de avond- ster in haar schoot…

Kijk eens hoe twee paarden het hebben voor elkaar hoe zij teder staan te knabbelen aan elkanders haar…

Ze laat zich niet gaan daarvoor werd ze ook te oud hij loopt achter haar aan haar stok gaat voor…

Van west naar oost trekt stralend zilver tweelopig een kortlevend spoor…

En ieder jaar in maart daar staan ze weer doodstil om niemand te doen schrikken zo teder roze en wit zo integer bloemblad aan nog kale tak…

Een niet te versmaden kleur van stilte rijp dekt mijn tuintje tot in de puntjes toe…

De zon op het dak de pannen blinken dat het een lieve lust is her en der klinken helle stemmen in de tuinen zo lichtvoetig is de jubel om het felle licht verre van schuchter springt van tak tot tak al 't prille groen…

Van morgendauw en hemelsblauw tot avondrood vertelde ik jou niets mooiers dan een sprookje een vlinder zat op mijn mouw…

Zij lijken vastbesloten alsof zij zeggen willen wij staan er nog wij lopen niemand in de weg…

Te vroege lente de bomen en de vogels zijn het noorden kwijt…

Je roept vanuit de keuken ze komen er aan en dan zie ik ze netjes in een rijtje liggen als ze op de tafel staan…

't Zit vol vogels in mijn tuin zelfs een lijster ziet het zitten…

Kostbare kolossen zwaar van poot de staart geknot en billen ach wat voor billen stille ogen in een eigenlijk vrij kleine kop slapen staande staande slapen erbij dromen of is het meer dan dat…

Een meer met brak water de ochtend baadt er bloot een kokmeeuw op een steiger peilt de stilte zonder lood…