Alle inzendingen van delius

Je kan alleen maar zeggen dat het een gure dag wordt hoog boven de bomen tekenen vogels halfafgebroken cirkels het papier is grijs de koolstof niet zwart maar asgrauw…

Een klavertje vier een koekoek die roept geluk bij de hand een reiger die landt jij en ik opgepast een ganzerik…

Meesjes dartelen in ruige wilgenkoppen nog jong van takken…

Geen letter teveel het geluk telt er maar vijf het ligt in je hand…

Wat houden wij van gras wat houden wij van hooi van tussen gras en hooi ik en jij wat houden wij van tussen ons wat houden wij van gras en hooi wat is het toch nog altijd mooi…

De zon staat op haar hoogste het zomert ze zonnen een plecht vaart door de weide een onbewogen vlag gewend aan veel het gras staat hoog het zomert ze zonnen onder meer…

De sierkers bloeit ragfijn alweer een pril geluk als sneeuw zo teer het maakt mij vredig keer op keer…

Winter in het bos hoe onaangedaan gladde beuken daar staan…

De tram ritst door de stad soms begerig soms nieuwsgierig glijden ogen soms ook koel achter het getinte glas…

Met een knipoogje naar de lente begiet zij elke sleutelbloem…

Dwergeiken huiveren snijdend is de wind verfomfaaid baalt het land geen reiger laat zich zien…

Moet je niet doen zei hij 't komt toch altijd anders uit 't helpt niet te programmeren hij was net tachtig en zag er als olijfhout om te snijden uit…

Dit is de winter je kijkt er zo dwars doorheen klaar zijn de grachten er is geen brug die er aan zou denken te verzuchten…

De bomen geveld het kanaal keek niet eens om liep gewoon rechtdoor wat leek het landschap plots doorzichtig klein of was het leeg een open lade waar herinnering uit verdween…

Met ons tweetjes op de caldera was het zelfs een vijgenboom aan te zien hoe duizeling- wekkend…

Toen hij die middag door het dorp reed stonden de beuken als een veeg teken er was niet alleen die verwenste regen maar in de kruinen een radeloos beven…

Vijf ranke rozen en het bloemstalletje sloot net op de valreep en zij had het toch zo koud daarom koos hij ze vuurrood…

Halfweg september Place du Tertre je mantel grasgroen die kleuren van toen weet je nog het was mij om het hazelnootbruine van je ogen te doen…

Was ik een ekster dan huppelde ik misschien ook onder een berk wat kan huppelen mooi zijn voor iemand die het zich merkt…

Nog is het winter speelt de wind in het ultieme filigraan peilt het licht het donker van de zilverspar bloeit de winterheide rilt de ruwe berk bengelt al het sneeuwklokje kijkt het nestkastje uit zijn eenoog mij koolzwart aan…

Zij schaatst niet tegen de tijd maar met jolijt geluk onder de sterren gravure op het ijs meer speels dan snedig weet dat ik naar haar kijk…

Een specht die hamert het restje bos verkaveld de ekster gebelgd…

Met een hart van brons luiden klokken om ter schoonst alle weer en wind…

Ik hou van wandelwegen waterplassen nevel boven meersen zon het wonder van een blad ook als het valt jaargetijden een fazant ondergedoken geschrokken opvliegend uit de sloot moeiteloos argeloos door dit lage land bekoord…

Het is bitterkoud het zit zwart van de vogels in de kale haag het is winter zonneklaar het vriest dat het kraakt vandaag…

En vierentwintig rozen wie mens is weent daarbij dat is Valerius de Saedeleer in de sneeuw met uitzicht op een boerderij…

't Is 't einde van het jaar of is het spielerei de zon zit laag juist boven op mijn taxushaag…

Ik liep langs zandpad en groene hagen het dorp was oud je zag het aan de stenen de tijd had er ruimschoots in gebeten aan de goten en de daken er hing verschaalde regen maar 't liet hen koud…

Je had het over reizen je zei cactussen bloeien geel in mei ik reed weer door de Sahel olijfgroen de horizon…

Ach vlinder in spe de gevleugelde schoonheid van je blanke huid koolwitje van mijn dromen lavendel bloeit in mijn tuin…