Alle inzendingen van delius

Lage vogels de hemel in het water weilanden aan weerskanten van de rivier meanders bomen ik kom er kijken zo ver ik kan niet wonen paarden koeien nog altijd niet verzonken tot aan hun knieën wel…

Van kale bomen van leeggerooide akkers van schuwe vogels van weifelend winterlicht van alles wat moet komen…

Zo ver men kijken kon gezegend akkerland dorpen vredig met elkaar verwant kortgestuikte torens een groot manoeuvre was gepland een spel van kleuren een uniek gebeuren de herfst in 't land zo zag ik het zo liep ik er doorheen 't was geen sneuvelen maar dwarrelen gratievol elk voor zich alleen…

De lucht ijler geluk doorzichtiger en ouder ze zeggen niet veel ze kijken mij aardig aan ze weten meer…

Grijsgrauwe hemel veelkleurige chrysanten kale ruwe berk…

'k Zoek in deze stad je gezicht tussen stenen zwervend over pleinen achteroverleunend op een bank kijkend naar niets zeggend of haast zwijgend 'k zoek je gezicht in deze stad…

Door de pergola heen zie ik nog de bougainville zo lila bloeien je leek er mee vergroeid bijna in omarming de baai keek op de open zee vanavond dacht ik kleed ik je turkoois ik maak van je iets moois ik toon je weer het rimpelen van de zee…

Bij ieder stapje trekt zij haar rechter been tot bij haar wandelstok zij weet heel goed was daar niet dat linker been was daar niet die stok waar sjokte zij nog heen…

Er brandt weer vuur in open haarden maar linden bij het vallen van hun blad zij treuren niet zij tonen geen verdriet…

Akker gerooid kraaien in de weer kribbig gekrijs ze trekken van leer gekras en krakeel…

Alleen al om de zachtheid van je huid ben ik op dit intermezzo uit als jij zo fijn van zinnen het daglicht buitensluit en met je perzikhuid het tijdperk van een nieuwe tederheid inluidt…

Niet toegeven zeg ik tot mijzelf de tuin loopt stilaan leeg er zwerven katten ze trekken van west naar oost dwars er doorheen ik hou niet van katten ik koop mij weer een hond denk ik met warme ogen dan heb ik straks weer minder koud…

Maar zie hoe oud en al een beetje dood de perelaar nog bloeit hij denkt er het zijne van zolang de zon maar op zijn knoken gloeit…

Was het niet dat vijgenblad dat Adam en Eva zo tegenzat zo ruig als 't was…

Een houten brugje over rimpelend water als een wenkbrauwfrons…

Zij kijken mij aan hoe diep zijn toch die ogen hoe warm die gloed ik zie opnieuw het bergdorp stof en stenen wilde lavendel granaatappelen vijgen en kweeperen vier kinderogen vol dromen een middag vol gloed wat een vuur ingetoomd hier woedt een lach in plaats van woorden die graagte dat trillen van de lucht…

Je bent die donkere plek op witte lakens die milde schaduw in de nacht je bent dat heel nabij verlangen dat net dat mij wil vangen je bent dat dobberen op de gracht dat lenig op mij wacht…

Ik ken een holle weg ik zag er laatst de stilte zich welriekend in roze en wit verkleden er bloeit nu akkerwinde in…

Een beetje goud vonkt al doorheen de regen of is het een huiveren een eerste beven de linde behoedt bedacht elk blad…

Zo rijk de avond is aan schemer zo rijk het avondbrood was het maar dat dat ons het leven bood het ware al heel veel bij al die mateloze nood…

Mij ontgaat het niet maar ja ik heb je lief hoe vreugde en verdriet op je gezicht een lachplooi en een rimpel achterliet…

Buitengewone opluchting toen jij mij zei ach Du mimosa…

Ik ben een beetje kleurenblind vooral voor groen en rood maar sinds de meidoorn mij van dichtbij zijn tranen bood wat minder misschien…

Een groene vlakte wenkte mild er dreven wolken in twee blonde paarden keken mij van ver grootmoedig aan hoge wilgen keken keer op keer met reverentie neer vaalwit zweeg de hoeve de poort zag ik geduldig openstaan…

De pastoriemuur is van een soort wit dat mild en zacht een brokje stilte pacht een wit dat met kamille langs een korenakker eenvoud deelt een wit dat als een haagwinde zich aan de zon blootgeeft hier kom ik graag de ingangspoort met ronde boog is altijd open er staat een uitgebloeide blauwe regen…

Een hobo blaast de ochtend open de lucht trilt het eerste licht valt dralend op mijn handen de eerste schaduw vouw ik weetgraag open de eerste aarzeling uit zich in verwondering een hobo blaast de ochtend open een vogel zingt…

Een goudfazant van formaat hoog karaat kleurpalet steeds bij de hand scheerde ongenaakbaar schier schichtig over 't land bijten in het zand was niet zijn trant…

Ik wou je in een haiku vangen maar 't lukt me niet je bent als een dolfijn in open zee je ontspringt de dans je ontkomt me telkens weer…

Van een Griek kun je het leren hoe je granaat- appelpitjes spuwt…

Onopvallend komt een vlinder te sterven op een leuning van een tuinstoel nu het september is en hij gewoon doodop…