Alle inzendingen van delius

het is welig soms is het mooi gewoon exuberant het kent geen maat schaamteloos gênant…

zomerse regen een winterkoninkje zingt er duchtig op los…

het is alweer de tijd van kersen tijd van abrikozen klein die blozen het is alweer de tijd om eens te peinzen wat is er mooier dan een blos…

er lopen paarden met hun veulen door de avond na een dag van grazen dan staan ze stil schudden de dag af de nacht kruipt op hun rug er lopen paarden met hun veulen door de avond na een dag van grazen de nacht zit op hun rug…

ik heb een zwak voor rond en rood met een handvol kersen lok je mij over je lippen komt geen woord je weet wat mij bekoort met kersenrood strik je mij je kent gewoon mijn nood…

hier liggen stenen zonder zich te vervelen soms staan zij even…

een dromedaris en haar jong liggen in de zon te dromen van een oase als plots het wijfje in een geeuwbui over haar schoffeltanden heen haar nostalgie de vrije loop laat en haar bult in gedachten door de woestijn over zandruggen heen op en neer gaat…

het doet mij denken aan vroeger hoe je niet terloops eerst naar mijn handen keek…

op een middag vond ik je bij toeval onder sluierwolken in een kleine stad je was een boek een roman die ik niet zocht hoogst waarschijnlijk trof ik je bij verrassing je was iets apart zelfs heel mooi gewoonweg wonderbaar zoals de wolken…

ik kijk je heel nauwkeurig aan je bent toch zo onthutsend mooi en draag je iets turkoois houd ik van je het meest…

er blijft van ons niet zoveel over maar hopelijk is er altijd iemand die het hoort hoe jij preludes voor de eeuwigheid op het klavier hebt uitgestrooid…

een klad zwaluwen zwermend in de avondzon happig naar modder…

zij legt iets in haar lach wat ik niet weet maar lacht alsof ik weet wat men niet met woorden deelt…

land van zand van zon en zee van amandelbomen je horizon is mild een heuvelrug je zegt het met olijven al wordt je oud zelfs stokoud meer dan honderd ja zelfs duizend altijd schenk je mij dat pittig olijfgroene…

zo pal in de zon hier is kunst een lijnenspel een haag van zuilen onder hoofse bogen zoek ik vergeefs naar een gezicht…

onvergetelijk colosseum in el jem onafscheidelijk als de schaduw van de zon bleven eeuwen aan je gouden stenen kleven verstild omgordt lila bougainville de pracht en glorie zinderend als de zon in de ovaal van je arena…

de stad legt op het plein haar arm in een gebaar van verpozen de banken hangen leeg er blaast een regenwind door de kastanjes de boekhandel wenkt mij aan de overkant met versierde ramen het aanbod nieuw kleurrijk de uitdaging vele letters ogen groot ik koop een boekrug om te stelen een cover met belofte mij op mijn bestemming nu ik…

middag in het dorp kortstondig klokgeluid dakpannen glimmen loodrecht mikt de toren naar de zoele zon stokoud zucht een linde op het pleintje het is alsof de stilte zijn stam afkluift over de kasseien kruipt niet een gerucht binnenshuis schudden stemmen het overschot aan woorden uit…

zoveel is al geschreven over regen die valt of die niet komt maar mij maakt regen soms wat korenstil ik zie de halmen stilaan herboren onder druppels die niet weten waarom na al die droogte bijna om regen wordt gebeden…

zelfs in de schaduw van mijn woorden tastte ik naar de zon zoals een spin in haar web zilver door haar draden spon…

als had het iets devoot dat sappig rijpen in het rood dat ritselen dat plukken boven verweerd stro op knieën in een zon van lood…

dikwijls kom ik door dit kleine dal eigenlijk een plek van niemendal er loopt alleen een ruige beek de wind komt hier vaak schuilen hier bloeit de vlier en wilde rozen ik haak dan even af en luister naar het rijzig gras hoe kan een merel ooit die gave stek met rozebottels voor een tuin inruilen…

een karper in witgroen marmer op een sokkel in het gras wil per se men ziet het aan zijn vin de vijver in tegen de goesting van de sokkel in…

een linde legt bevallig bladgroen in een plooi een blauwe regen hangt te bloeien bewogener dan ooit een kleine wei een ganzerik vier hennen een lammetje een ooi vanouds een slaapziek dorp een café een ruif en altijd hooi…

aardbeien om te stelen lopen rood op van het wachten om geplukt te worden…

de zon zit hoog groenblauw valt een zee van schelpjes uit het melkwit van een kinderoog vingertjes grabbelen vlindertjes uit een regenboog…

daar lig je dan akker van belofte glooiend in het licht als een beminde deinend in mijn blik hangmat van verlangen gekoesterd door de zon met weligheid omhangen de elzenhaag hoedt je voor de strakke wind een smaragd voor ieder die je mint je boomgaard lokt geen merel is beducht je aarde komt tot leven de hemel opgelucht…

ik zie je onkruid wieden in je kleine tuin in je ogen krult het licht dat zo goedmoedig tussen duim en vinger beeft…

ik zou mij willen bedrinken aan het licht als de boer in 't voorjaar zijn weidse akker egt zijn dromen in de aarde bergt als een spiegel als een grasmat alles effen legt…

nog breekt een glimlach door haar rimpels heen tooit haar gezicht een klein rondeel dit is wat overblijft een stille plooi een innig tafereel doorzichtig voor het merendeel…