Alle inzendingen van delius

nooit zag ik je zo lenig nooit zag ik je zo welig bloeien als dit jaar als een hazelaar daag je de zon uit met je outfit en je roodbruin haar…

de lente klapte nog maar nauwelijks open en zie mijn kind daar staan alweer in graskant en op weiland zo luchtig zo doorzichtig pluizenbollen breekbaar teer kom mee mijn kind kom blazen pluisjes in de wind…

hagelwit strooit sleedoorn tere stilte op een achtergrond van schemergroen een vroege wesp vindt al op een prille meeldraad de genade appelbloesem waagt zijn eerste blik koestert nog omzichtig het schuchter rozewit…

hoe kom ik ertoe je zo charmant te modelleren hoe kom ik ertoe je in alle lichtheid voor dag en dauw te zien flaneren zonder dat je het weet ontsteekt die tred dat luchtig kleed in mij die vlam die lust je te begeren kan al dat groot begeren eens gekust eensklaps ook geblust…

dat hij een plek had waar hij heel kwetsbaar was wisten buiten hem alleen de goden maar dat hij ook nog een kant had die heel teder was dat wisten zij slechts die hem ooit behoorden…

laat mij je vinden tussen dag en nacht tast met mij de schemer af raak mij aan er is geen groter wonder dan de zachtheid van je bestaan…

zo welgevallig zo teder lijk je vandaag narcis in een schaal een glimlach op de tafel een lust je te bekijken…

tijd tikt heel gestaag bladstil rusten haar ogen op het vensterblad tussen cactussen tast zij in haar gedachten…

kladden licht dansten op de zee de maan volmondig liep met ons mee was het niet een prachtidee een beetje tortelen aan de rode zee…

bouwlust is nu in maar wat gezegd van trouwlust…

stilte in een schrijn een kerkhof rond de toren versgekalkte muur hagelwit omringd door dakpanrood…

hoor je de rietfluit palmen wuiven in de wind je ogen glanzen ibissen etaleren elegantie op het gras…

in de schaduw van je wimpers rust je blik op mij vroege vlinders boven onze hoofden door de pergola heen giet een blauwe hemel de dag in repen een teder spel van zon en schaduw valt uit onze handen op de grond uiteen langs okergele zuilen nippen jonge rozen met gave lippen aan het prille licht…

glashelder water kobaltgroene rode zee paarsblauwe kwallen ik omarm je in de wind haveloos zijn mijn woorden…

eventjes liet ik je achter ik zocht de zon op aan de rode zee mij wenkte het land van de lagunes maar wees gerust in gedachten nam ik je met mijn schaduw mee…

fonteinen rijgen de nacht aan elkaar tuinen neigen uren verglijden palmen wuiven dadels rijpen ogen beklijven nu stilte wijden aardig luisteren het water horen welgevallig zijn niet slapen gaan tussen sterren staan de maan inlijven elkaar omarmen onsterfelijk blijven…

niet alle tederheid die je zocht heb je gevonden het park ligt in de uithoek van de winter op de helling gras schuiven bont krokussen naar boven de prunus aarzelt om te bloeien groen wordt in twee koppels jonge duiven tasten naar de min…

nog koeler dan het vensterglas klaarder dan het lopend water vang ik het bevend licht vanochtend in een vergezicht…

uitgehold staat hij te sterven staande zoals het kennelijk hoort verwoest door vele jaren nooit boog hij het koppig hoofd…

winter als gedicht in de fruittuin hangt muisstil een roerloos wachten de greppels staan vol water een wolk spiegelt zich erin…

zondagmorgen vroeg meeuwen drinken aan een plas de iepen zwijgen ik stap langs holle wegen er kraait een haan oproerig…

krijtwitte muren geraniums in de zon vuur op je lippen…

dit was een dag van groot begeren die verzoop in ononderbroken regen zelfs de wind kon er zich niet tegen weren…

dit is regen zonder omwegen gestaag het is beter binnen beelden te rijgen vandaag…

de zon jaagt de nevel uit de bomen mosgroen lachen zij hun takken bloot…

landschap in de sneeuw bomen reiken de hemel een ruif van stilte…

je ontgaat mij niet ik zag je weer van heel nabij ik keek je aan en zo deed jij in je ogen zag ik vijvers vogels vlogen uit het riet alleen de reiger bewoog zich niet…

nooit was koelte klaarder dan het water dat ik dronk in de schaduw aan je bron platanen koesteren groen de stilte blauw en wit de milde eenvoud van je plein…

je zet mij buiten de tijd je letters lopen uit het park je woorden schuiven wind ik vind je aan de vijver je schrijft in spiegelschrift alleen wie op je verliefd wordt kan het lezen…

als ik voor jou vanvond in alle stilte een scheutje licht kan decanteren fonkelend in de wijn zal dit mijn allermooiste knipoog zijn…