Alle inzendingen van delius

mijn blik glijdt over het glanzend marmer van je gitzwart aangezicht de zon slijpt in fraai ebbenhout je gave gladde huid omsluierd is je leest de weelde van je heupen wiegt zich in je lach een gouden klip een loflied aan je oor je buigt je hals naar voor de pracht van je gezicht snijd ik in sierhout als gedicht.…

de zon brandt op het terras mijn schaduw tegen het glas de zee hangt boven de reling blauwgroen waterpas morgenstil breekt het smeedwerk mijn blik in lichtpanelen tussen witte parasols om het zwembad heen ligt tweedelig een ode aan de zon.…

beeldschoon stolt je traan in diepe zee vergeten wee in zachte steen gegoten schroeiend verdriet voor eeuwig ingesloten.…

de dag krult langs de trapleuning naar boven de klaarte valt op de treden lichtvoetig uiteen ik loop met klankvolle woorden naar beneden het wordt een dag van tien lettergrepen.…

de geur van appelen speur ik in je haar de boomgaard van verlangen in je gebaar de wolligheid van schapen het welig dauwen van het gras alsof je een landschap van de zomer was.…

je kijkt me te voorzichtig aan er hangt wat heimwee om je ogen je wimpers vertellen me je dromen je kunt bij mij in stilte komen wonen ik vind wel woorden die geruisloos zijn.…

een drijfblad op de vijver je gave rand hartvormig ingesneden je blik gestrand met gele wimpers te midden van oogwit je bestuiving ontroert je groene stilte.…

de charme van de hagen schudt de wind het geheim der dingen draagt een kind de charme van je armen vloeit in de streling van je hand het geheim van je ogen komt met de zee aan land.…

soms raak ik je vluchtig met mijn ogen in 't voorbijgaan aan soms raak ik je onopzettelijk zomaar met mijn handen aan soms raak ik je uitermate teder haast onzeker aan maar vandaag kom ik tegen de morgen als een vlinder aan.…

tussen sokkels en gebroken zuilen die klagen in de wind stoeien witte vlinders op de handen van een kind marmer glanst koelbloedig onkruid groeit gezwind een geur van wilde tijm bloost op de wangen van het kind naar een land om van te dromen ben ik amoureus teruggekomen om tussen druiven en olijven ook wat weemoed te verdrijven.…

nu ze niet meer wist wie ik was keek ze me beter aan ze wist niet meer waarom ze keek men zag het haar zo aan ze keek en zag iets anders en als ik haar iets vroeg zei ze steevast dat ene ja vanzelf vroeg ze niets er was ook niets meer dat ze vragen moest dan keek ze door het venster alsof er nog een verte was maar tussen dicht…

laat ons iets drinken zei je ik zou zo graag ik zal je zacht ontvoeren zei ik wat wou je graag ik hoorde in je keel de koele afdronk teer ontvonken als een lach en op je ooglid viel een geur van roosmarijn ik word wat moe zei je ik zou zo graag ik zal je zacht ontvoeren zei ik ik wieg je graag…

al schonk ik je een nepjuweel een oorring een halfedelsteen je daalt in alle gratie met elegantie omzichtig van de trap je hand glijdt langs de reling als een streling je kijkt verliefd ik hoor in je binnenoor een mozartkoor je ogen transparant stralen amarant je bent een prachtjuweel ik vond dat jij alleen dit nepjuweel…

ik bouw je een huisje van papier met klinkers en medeklinkers invoegen doe ik later ik denk aan je met liefelijke letters die je makkelijk ontcijfert met losse woorden zonder tekens in een open brief een zegel kleef ik niet ik schuif mijn brief onder de deur naar binnen ik bel niet aan binnenshuis lees je met ogen die vanzelf vergroten…

met zachte hand ontrafel je de draden van het web dat ik spon je wilt mijn woorden als dromen te drogen hangen in de milde zon en na het drogen plooi je het bedlinnen voor de nacht die komt je kruipt lavendelblauw arglistig tussen het linnen om onzichtbaar mij te minnen.…

ik schenk je iets wat ik niet bezit het kost ook niets vederlicht neigt het neer het raakt je wang je verlangt ernaar zolang niet bewaren achter glas niet opsluiten in een kast het wordt niet gestolen niet te huren of te kopen nooit te beleggen het wordt niet geroofd een pluimgewicht dat wiegt op een lichtstraal in mijn oog onuitgesproken…

een klein intiem terras ludiek genesteld in een zomerplooi de tafeltjes vierkant een rondeel vol vuur de zon staat op één uur je voelt dat ik je kozen wil je oog zo klaar als water parelt in het fijngeslepen glas als uit het witte zand de zon een ooglens brandt zingt in je blik kristal.…

daar zingt een hoge es gekromd door jaren wind boven op een bloemenlint en langs de landweg in een geur van peper bloeit een lijsterbes de witte dovenetel loert pisnijdig naar het geel van boter- en van paardenbloem kijk hoe langs het ovenbuur wit en lila de seringen welriekend naar je ogen dingen een liedje om te zingen een ruiker…

je neigt je blik zoals een klaproos freel haar hoofdje knikt en bloed bezinkt je bloeit verloren op een uithoek van mijn buitenoog je adem hijgt huiddun tot in de traanhoek van mijn binnenoog geen tranen ogen zoveel deemoed als je papaverrood.…

ik hou van hagen in het land van hondsroos aan de zonnekant van mei- en sleedoorn aan de milde akkerrand ik hou van hagen in de wind als vogels lager willen nesten als de merel 't oosten opportuner vindt voor 't vluchtgat dan het westen van beukenhagen hield ik ook als kind om te schudden tegen valavond meikevers vielen ons dan in de…

ik zocht mijn muze op toen op mijn lievelingspad een eekhoorntje uitgelaten met zijn staart mij groette bij 't scharrelen zonder toom onder een beukenboom ik kon mijn ogen niet geloven toen ik het wonder zag hoe mijn muze omgetoverd voor mij aan 't scharrelen was op zoek naar inspiratie puur van betovering kreeg ik het lumineus idee…

speels ontlok ik aan je dromen die milde blik van damhertogen waarmee je tracht mij te bekoren zoals een vlinder op de tafelrand in alle minzaamheid voorzichtig landt onhoorbaar zachtjes even trilt van schuwheid met de vleugels rilt.…

ach ik zag Greetje zingen ach ik zag je boezem springen het spinnewiel met charme draaien ik wilde in je haren graaien je ogen bloeiden als het vlas ik droomde dat ik je minnaar was je haar zo mooi getooid als morgen- en als avondrood ik verga aan je gezang ik verdrink in hoge tonen je keel is puur kristal kon ik in je boezem wonen.…

als je vanavond langs komt niet bellen kom maar binnen de deur staat op een kier geen ogenblik ogenblikkelijk ik wacht op je.…

in haar naam ben ik verliefd iris calderoni memlinc glimlacht in haar ogen zij heeft iets van een stille avond in de herfst en tachtig rimpeltjes twinkelen in haar gezicht bijna alles is zij vergeten maar niet haar naam men merkt nog aan haar ogen hoe mooi de klank is van haar naam kom binnen zeg ik ga zitten hoe is je naam?…

de huivering nabij pijnlijk verkleumd staan zij in de gracht veldbloemen in alle pracht indachtig dat de mooiste bloem niet enkel in de gracht vaak op een vuilnisbelt op mijn bewondering wacht en als het dan nog regent op één mei jij schelt als een schalmei jij de regen aan je laarzen lapt ben je een distelvink voor mij.…

op restaurant niet-roker tafel en vlak voor mij een versgeschilderde dame een witte bloes heel strak lange roze nagels niet knap tussen twee lange vingers afwisselend sigaret en sigaret tandenstoker sigaret sigaret en tandenstoker zij rookte zich heel krap.…

de wind doolt over 't land de boeren ongedurig er fluiten vogels atonaal de padden doodgereden eksters vinden elkaar niet kraaien krijsen veel te laat boerenmeiden snijden plant- aardappelen in twee ik loop door sleuven land het gras zucht naar de zon ik wou dat ik fluiten kon de mol steekt hals over kop.…

ik kijk omzichtig op je toe hoe om de hoeken van je oog de eerste kraaiepootjes zich devoot gaan nestelen ik laat je kijken in de spiegel van mijn tastend oog hoezeer ik je nog steeds om je aardigheid bewonder God zij dank je bent toch zo galant hoe scherp je ook in de spiegel naar de diepte van een rimpel loert je wordt niet ouder maar…

als geschenk der goden komen drie van hun kinderen in mijn site wonen de tijd de wind het zand de tijd heelt vele wonden de wind verwaait verdriet het zand doet veel vergeten ik min ze alle drie het liefst is mij het zand ik ben een mozaiek de zon heeft mij verbrand de tijd is haastig de wind gejaagd het zand blijft kleven het…