Alle inzendingen van delius

denk niet dat de woorden die ik op het blad heb neergegoten eerder zullen bekoren dan dat de inkt de kans krijgt op te drogen er zijn nu eenmaal bomen waarvan de vruchten mij na het drogen meer bekoren.…

het zal wel zo zijn dat wij te weinig woorden aan de waslijn hangen de vaatwas staat in de keuken wij hebben nu meer tijd en drogen niet meer af.…

goudgeel glanzen haar borsten in het welig decolleté kon ik met haar toch dansen mijn ogen hangen aan haar lippen en smachten tot van haar korset een knoopje openglijdt hoe zou ik het kunnen laten en wachten tot mijn kus haar lijf bevrijdt kon ik met haar toch dansen maar zij lacht en lacht en lacht haar mond knalrood kraakwit…

ik verdrink in je groenblauwe ogen zelfs je stem is van smaragd je keel trilt in het avondrood Strauss heeft je dit toebedacht.…

je kwam vanuit de zee ik kwam vanover land lenig liep je met mij mee over het zachtglooiend strand je wou meteen de schelpen kraken het gaf je een intens genot ik dacht aan notenkraken tchaikovsky speelde fagot een dans van duizend elfen je voeten vatten vuur ik strooide venussschelpen onder een hemel van azuur.…

niet aan je blik maar aan je lichte oogopslag merk ik de aarzeling het verlangen van je hand door mijn haar te glijden zoals een hinde weifelt bij haar eerste sprong de durf inschat weegt jij de begeerte af aan je vingertoppen voel ik de perfekte landing.…

ik die dacht dat ik dichten kon mij viel de parelmoeren schelp uit de handen en op de grond lag maatwerkglas.…

nooit schreef ik bij nacht zo rood een supplicatie op spiegelzilver zacht een verzoek om gratie nooit heb ik iemand zo onzeglijk liefgehad de uren van de nacht hebben wij opgebrand nog gloeit de sintel te onblusbaar na ik kus je zichtbaar door de spiegel heen als het vuur van timanfaya uit gestolde lava dat nooit meer nooit meer…

zo breekbaar als je schoonheid was zo teer het ogenblik het is niet de tijd van rozen tracht ik in je ogen zonder woorden wat mededogen een beetje troost te strooien al was het maar een vleugje hoop.…

een langgerekte vijver plooit zich minzaam in het park te midden van oeroude bomen trots op hun massieve kracht een houten brugje spant zich ingetogen door het heimwee en wat oude dromen tot rust en milde troost gekomen vindt in de spiegeling wat mededogen wat eenden glijden schadeloos onderdoor geen vogel vliegt nog op daarvoor twee eksters…

de hagen om de tuinen ontnemen bijna elk gezicht de poort gaat automatisch dicht buitenshuis is het gras gazon het oogt kunstmatig groener zonder onkruid selectiever de struiken omsluiten meer privaat de bloemen bloeien exclusiever de hoge wilgen hangen dieper binnenshuis brandt het licht een opvallend trapje hoger de lampekap schijnt…

twee oorkussens voor ons hoofd zocht ik om vannacht te dromen ik vond ze in het groene mos onder de stilte van een beukenbos bladstil hangt het licht zacht lispelt de wind het groene dak koestert mild de rust van oeroude bomen wij liggen naast elkaar wachten tot de avond komt dromen voor de nacht heb ik voor je meegebracht een holte…

de dag ontpopte zich tot regenboog de avond stulpt al in de nacht het wonder is voor ons geluk bedacht ik laat je niet ontsnappen uit mijn oog na lange dagen samen als een droom jij bent de vlinder in de appelboom.…

je stem klinkt mateloos bewogen je hart scheurt open je liefdeskreet is zonder hoop je smeken uitzichtloos ach desdemona hij was voor de roem geboren othello door het kwaad totaal verblind raast en doolt de nacht dwaalt door zijn ogen o mensenkind je hebt teveel bemind je liefde was te groot het noodlot ook dit is de dood.…

grote ogen rond haren blond volle mond ogen zonnerond haren korenblond mond vol mond zo rond zo blond zo vol mond ogenrond okerblond kersenmond.…