Alle inzendingen van frans

de onschuld ligt in de verleiding het hart te grabbel en het weelderig lijf ongeboeid zo boeiend hier moest hij komen terwijl de maan klimt tot haar hoogste punt een man zijn vrouw geslacht nog onderscheidt van anders en met goud bedelft rozevolle lippen moeten onberoerd betast, gekust de hemel helemaal tot op de aarde neergedaald…

feestdag van de arbeid wordt gevierd door niet werken een ode aan het labeur van een doodgewone kalenderdag niet voor het brood op tafel noch voor wat beleg daarop daar steekt geen Belg een lamme poot voor uit arbeid in dit land wordt verricht voor de wagen voor de gevel van het huis uit hergebruikte baksteen opgetrokken voor de avonden…

de regels liggen klaar te rapen, volgen, vervolgen het strikje errond is gratis maar van nul en generlei waarde zoals dat met zoveel zaken gaat Pasen en wederopstanding de goede katholiek bidt de minder goede begrijpt en legt een linkje meer naar zijn eigen wereld draaien moet die handel dag op dag, nacht op nacht slapen, waken, slapend…

leg eens een moslim te slapen tussen het laken van je moeder - spreek met twee woorden - en laat de wacht aan de nacht de ochtendkoffie kijken of hij er nog is en alles staat nog gelijk waar het stond ochtendstond en mond geluid uit de badkamer en jij met jezelf of je er wel goed aan deed verscholen in alles van morgen beter, altijd…

elke dag weer in het nieuws berichten over verlichte geesten en hun exploten in de naam van wiens naam het eerst vergeten niet anders dan ijdel misbruikt gewoon een anagram moet zijn staan ze gedrumd te wachten op hun beurt, onafwendbaar hun lot te verbinden met de wereld van het geloof eerst mijn god, mijn nirwana de geestelijke koffer…

hij hult zich in de deken van haar volledig afwezig zijn zwijgend als een monnik die gebukt zijn geloften ondergaat en devoot in stilte lijdt in de seconden vindt hij niets slechts een opeenhoping van getel naar het einde aan zijn afzondering wacht hem de louterende hunkering een jeuk die niet te bekrabben valt eens weer in haar armen…

een doffe slag de deur in het slot met stilte opgesloten in het hoofd van hij die blijft wonen de kamer hult zich rondom zijn besloten hoofd er is wat te doen, veel dat morgen ook nog kan de buren bellen luidkeels om geen suiker maar de muziek staat ze veel te luid de deur slaat opnieuw om dicht te blijven…

Door jouw snaren te minstrelen ontlok ik mijn muziek aan jou Als ik mijn kin op jou laat rusten is mijn oor zo dicht bij jou Je laat mijn stemming duidelijk horen als ik jou te woest bespeel Maar het lieflijke wil je delen als ik jou beminnelijk streel Jij vertolkt mijn gevoel van vreugde en ook van verdriet ach als wij maar…

Waar is het kind gebleven dat gelegen in het gras turend naar de wolken in een andere wereld was Waar is het kind gebleven dat ontdekte en genoot van dieren die leefden in weide ,plas en sloot Waar is het kind gebleven dat steevast vroeg waarom en alles wat het moest vond het dan altijd stom Waar is het kind gebleven dat onbevangen…

zwerfvuil in de straat - of iemand kan bezemen - wordt een gezin uitgewezen ter dood veroordeeld of minder veel minder, tot de bedelstaf ga en vermenigvuldig u niet langer de familie klinkt wat raar onverstaanbaar en bij tijden zo agressief, is dat nu echt die fanatieke pater familias of doet hij zich zo voor de media ter wille te zijn?…

trap eens een zwartje om een blauwtje te lopen de sympathieke gast vergast en verguist hij is zowaar racist elke pacifist heeft zich vergist er is hier niets dat niemand wist de wereld ieders achtertuin met groenwachters achter elke boom om vast te stellen wie ze daar heeft onder gepiest lachen mag, lachen moet, lachen is gezond, de…

stoïcijns als een volleerde dicht er een mens zijn jeugd onverstoorbaar naar gisteren hij moest volwassen, eindelijk vaarwel aan de eindeloze streken van een jonge-man er heerst stilte aan het front geen schoten, geen inslagen noch invallen, de tijd is bewaakt de grenzen, het fatsoen is nog niet helemaal gestorven leven na de dood en liefde…

de krullen in haar haren weerstaan moeiteloos de daden die hij onbeheerst stelt telkens zij samen zijn en hij haar heeft verteld over haar wijze draden gesponnen over zijn wilde jaren ze zeggen dat ze samen horen bedingen een bezoekje thuis om mee te kunnen proeven van hoe het warm kan zijn zonder altijd het overtroeven in de duurste pels…

de kritiek op de vacht is verstomd, de catwalk ziet weer hopen bont over schouders met een velletje vol overdosis kunstige zon voor speciale dames die niet dénken aan verhuizen een melanoompje meer of minder bezorgt hen toch geen hinder daarvoor zijn er genoeg klinieken of instanties voor rijke zieken waar tussen ons gezogen en gespoten…

de kathedraal wankelt haar zwenkende kantelen vertellen over isolatiemateriaal in muren die enkel mochten dragen over ijzersterke vijzels die nooit aangevezen werden een monument staat te vallen de architecten met de handen in het uitgevallen haar weten niet genoeg uit hun fouten geleerd dat luchtkastelen zonder cement nooit gebouwd kunnen…

vers en nog roze het stel onthaarde benen onder het plooien rokje zedig overeen gekruist reikt ze bedeesde lachjes uit wanneer de jonge hanen reageren in haar ogen geen belofte aan nadere contacten met haar bronstige medestudenten uit het noorden afgezakt spreekt ze vreemde tongvallen dus zwijgt ze liever om te horen waarin ze nu weer…

de Grijze komt soms op visite, hij neemt dan wat sprankel met zich mee als hij weer Herwaarts gaat en laat nog wat over voor zij die achterblijven een hand om vast te houden ogen om licht in te zoeken herinneringen ter vervanging van ontbrekende woorden spiegels op een toekomst maar bovenal niets meer dan jezelf daar tegenkomen afscheid…

zomaar uit haar hoofd een beeld geplukt, vertaald naar papieren letters toe tot verhaal gestaald en dan ingebonden en verspreid een hersenflard op weg doorheen de wijde wereld een spoor van onbevangenheid ze schrijft, ze blijft de roem moet afgeroomd een stukje ook voor haar in mijn hand rust haar glanzend pakje hoop ik koop er niets…

het zuivere water weerspiegelt niet het tegenbeeld blijft zichzelf, soms vertroebeld bij het vreemde waaien van een bekende wind ik neem de kiezel op in mezelf, ik word gepolijst van binnen en houd mijn adem in geen zuchtje verstoort nog het uitdeinen aan de rand een meerwezen noch minder noch meer ik ben rust een steen met een…

ze hebben tenen tenen, om u tegen te zeggen stengels van tenen lianen zelfs om verstrikt in te raken verschrikt van te worden hoezo, hoewaar, daar zo vergeet de rest maar denk aan jezelf neem ikke eerst de norm, de wet is gewijzigd hier heerst de ander nieuwe benen nog langere tenen vergeet wat je weet onthou niet wie je bent maar…

de weg oneindig strekt zich gespannen uit zover zijn oog wil reiken om in de verte op te lossen in een wervelende zindering daar waar de eerste bocht verschijnt zijn tred verraadt hem aan de stoffige struiken die de randen bewaken maar hij ziet het niet zoals niets van dichtbij daar verschuilt zich niets interessants hij loopt…

er hangt stof in de lucht onzichtbaar, misschien een oom of tante met een boodschap uit het hiernamaals dat Hij gelijk had en niemand anders ik bind de strijd aan een rode doek met witte bollen houdt me wel in het hiernumaals en smijt het vege lijf op de autotraagweg vandaag geen overuren de afstand wel dezelfde maar de files ongebreideld…

Als de kiezels. Als de keien. Met de water-expresse vervoerd. In de grintlaan gestort. Door de toevallige schoen weggeschopt. Eén moest er zijn in de slinger van David. 'n Paar in Demosthenos' mond. Door de betonmolen op het bouwterrein. Door de broekzakken van kinderen. Rollend rollend Door onderaardse rivierbeddingen. In de witte…

gebladerde daken met geglinster in de lente die nog niet aangekomen is met zilveren spiegels plassen voor de dorst die herfst en winter nalieten wolkenloos verdampt de nacht in een zomervolle dag niemand om te ontkennen dat bloemen weer zullen bloeien het gras zichzelf hersteld de heuvels rond Jericho innemen zonder kreet, zonder strijd…

de Dolle Mol is niet meer gesloten, dat wel, het systeem verdraagt geen klare kijkers die teveel kunnen bespreken met stemmen die kunnen tellen de koffie staat te verkleumen zonder warme mensenhanden het lot van elke geschonken kop in de krant van agitatie over frustratie en defenestratie - iets ging naar de mallemoer zo eindigt het…

veertien, hij blaast verbaasd over de stoom die zijn lijf blijft teisteren al heeft hij voor iedere vraag een antwoord dat hem zint veertien, ze bloost verdoofd door zijn attenties onstuimig op haar wang geplet met zijn feilloze handen op haar uitdeinende vrouwelijkheid veer tien vertrekt, met hem zijn standpunten, zijn trots hij zal…

stalen ros op twee sporen toetert en klingelt voorbij de voetganger achteruit zet zijn beste vinger voor geïrriteerd om zoveel onbegrip wie is nou weer de zwakste stormt het volgepropt vehikel doorheen het ontwaken van de dag over rotondes naar de eindhalte de mensen onderweg slikkend en brakend vomerende kotsstudenten komt de stad…

zij wikt en weegt de pro, het contra alles in haar hand wijst recht vooruit door alle bochten heen uit het kluwen van het leven spint zij onvoorwaardelijkheid een bezigheid sinds heugenis die haar nog nooit heeft vermoeid of even moedeloos deed versagen blind als een bovengrondse mol ziet zij alles slechts in klaarte woorden en daden…

Toen zij begraven werd, Toen was ’t als zou zijn hert Van smarte breken. Hij knielde bij het graf En wilde er niet af – Daar hielp geen smeken. En daaglijks keerde hij Naar ’t kerkhof, weende bij De groene zode, Waar hij met eigene hand Een kruis had op geplant Ter ere der dode. Een jaar verliep, en nu – O wis die traan, die In de…

het stel schoenen staat klaar voor het boenen een veter achteloos los denkt toevallig andersom de kamer vol met specerij speelt het kale kader voor een drama zonder weerga als de veter start met domineren treft hem de gladheid bij languit de zwoele omhelzing korstig bruin gevlekte getuige als een eiland in de ruimte die nog geurt naar…