dagen die moede ontwaken
in lage witte nevels
die lang blijven hangen
over de winterse akkers
over de middag glipt soms de zon
even door de wolken
om plots weer te schuilen
achter een regenbui
alles in de natuur
wordt stervensmoe
en neemt afscheid
van de laatste herfstdagen
de bomen lijken
op naakte skeletten
in de schemerende avond…
Ik zag haar
Ietwat gebogen gaan
al zoekend
langs de rosse beuken
van ’t oude kerkhof
naar een naam…
plots bleef ze staan
en tastte met een
gerimpelde hand
over de letters
van een kruis
dat was het graf
van haar zoon
de verf was afgeschilferd
en het onkruid stond welig
tussen de zoden verwilderd
en gaf de indruk dat het lang
niet meer…
in een bergweiland waar ik ging zonnen
bruiste een waterval van eeuwen achter mij
iemand had boven mij een lied gezongen
een lied van vrede klonk hier heel nabij
waar in groene weiden de klaprozen bloeiden
en Abraham met zijn kudden ooit kwam voorbij
hier kon mijn ziel in alle stilte naar U zoeken
nooit wenkte de hemel van alle zijden zo dichtbij…
men moet zijn verdriet kunnen delen
hoe moeilijk het is om erover te spreken
of het soms een ander hart kan breken
toch zal gedeelde smart vlugger helen
een luisterend oor kan wonden strelen
of de scherpste kanten zacht afbreken
men moet zijn verdriet kunnen delen
hoe moeilijk het is om erover te spreken
toch is er angst dat je geklaag…
‘k zie hoe verrukkelijk de herfstrozen bloeien
die door de laatste zonneweelde zijn gevoed
hoe vuurrood de hanggeraniums nog gloeien
‘ k zie hoe verrukkelijk de herfstrozen bloeien
tot de Tuinman straks alles weer gaat snoeien
brengt een speelse vlinder zijn afscheidsgroet
‘k zie hoe verrukkelijk de herfstrozen bloeien
die door de laatste zonneweelde…
een zwarte nacht van bloed, angst en tranen
vluchten de mensen door deuren en ramen
knallen de kalasjnikovs als vuurwerk voort
wordt over de wereld d' angstkreet gehoord
wordt Parijs ooit nog die mooie stad van licht
of hangt daar nu blijvend het terreur gezicht
wordt Parijs ooit nog die prille stad van liefde
waar haat plots harten tot in…
Als dagen en nachten in elkaar zijn geweven
geen enk’ le lichtstraal nog d’ aarde raakt
en eenzaam onder de sterren wordt gebeden
terwijl zij aan ’t sterfbed van haar kindje waakt.
Raak niet Heer, aan het kostbaarste in m’ n leven
mijn bloemetje dat U nauwelijks bloeien liet
alle aardse bezit mag U van mij ontnemen
behoed mijn kind dat U naar…
Haal nog voor de herfststorm woedt
de mooiste oktoberrozen uit de tuin
zoek ergens een schaduwhoekje op
waar sedum bloeit met witte of roze kop
voeg de trosjes met de rode rozen samen
omlijst met groene koningsvaren
tot een geurig herfstboeket
waarin je zon en licht
voor een lange winter schikt.
moge ons hart eenvoudig als dit tuiltje…
En wandelend langs een pad van rozen
voelde ik ’t ritselen van een vleugelslag
een engel die naar mij was toe gekomen
toonde mij waar ’De tuin van liefde’ lag
onder ‘n gouden prieel liet hij mij binnengaan
waar ik verblind door een schitterend licht
-mij opeens voelde met witte veren staan-
keek ik in de liefelijkheid van Zijn gezicht…
Een mistige Allerzielen
gehuld in treurnis en tranen
zoeken wij verwante namen
van hen die ons nog bezielen
zij die ons zijn voorgegaan
hun afdruk hebben nagelaten
liggen onder een steen begraven
waar wij nu biddend voor staan
een steen die mossig begroeid
tussen ‘n gazon dat pas gemaaid
met rosse herfstbladeren…
291
Bezig met laden