Alle inzendingen van inte feelders

Hoe wij de nawinter ontkleedden kippenvel onder vingertoppen lentezachte huid we legden het af tegen de zonuren bij het uitblijven van jij die maar niet over ging in mij…

Hoe ik je zomaar vind hier op het papier hoe je zwijgt en ik jou tussen haakjes zet ( ……… )…

Waar laat je handen als de knoopjes van haar jurk rode roosjes zijn je plukt wat aan je lip je wang je haar je benen trillen door een kniebuiging die zich staande houdt om niet te vallen voor die vrouw ze lacht en zegt dat ze moet gaan het is een blind date die op haar wacht daar sta je dan je pakt de zakdoek uit je zak er zit een knoop…

Stilte het is de stilte die ik schrijf de stilte die zich stil houdt de stilte die in alle rust verdwijnt nou moe, ik ben niet uitgerust de kalmte te bewaren maar sla het op en stop met schrijven het is mijn hand die slaapt…

Ik heb niet verlaten wat ik achterliet onze liefde als een aarzeling ergens tussen de eerste kus en de laatste die nooit komen zal zoals het allemaal begon en ik wist hoe het niet was…

Jaren schreef hij teveel naar zijn zin men kent hem als geen ander totdat hij steeds minder open dichter werd…

Als tongstrelend zoenen geen nasmaak meer geeft en op gehoorafstand een handkus liplezen wordt niets mondjesmaat rood op rood taal slaat uit ontleedt ontkleedt het smoelenboek de naakte waarheid kent vrij spel zwaai me gerust uit want een hand los van de arm herken ik niet…

Steeds weer dat raam, zijn stoel, haar naam het trage rood van de rozenhaag die roze oogt een nooit gesnoeide kersenboom nog steeds niet uitgebloeid zolang haar wangen bloesems dragen ook deze winter zomert zij nog na hij plukt haar uit zijn dromen zodat met het uitzicht op voorbije dagen dit venster zich niet sluit…

Weet je nog hoe jij mij ooit neerschreef zelfs voordat je me las en ik dacht dat jij een dichter was hij kijkt mij aan en leest me terwijl hij naar de woorden van een vergeten dichter zoekt…

Hoe de man dichter na het einde steeds weer de dood beschrijft die dood in zijn gedicht naar adem snakt de laatste keer dit keer geen afscheid want hij zwijgt niet meer eerder ging het hem beter af…

Als de dood een sterveling ter sprake brengt spreekt het meisje voor haar beurt in een gedicht dat om het leven komt woorden tussen troostende witregels blijven uit om wit te kunnen dragen legt zij zich onder de zonnehemel neer…

Hartje winter, we waren op elkaar lagen vaak dubbel enkel en alleen over de twijfelaar die bodemloos een latrelatie in de weg stond was het ik of jij of jij en ik we hadden in een gat kunnen vallen ons verbonden voelen met dons op dons een warm nest vol kippenvel maar we zijn geen rendieren dus gaf ik jou een springveer je kwam er…

In de trein achter glas brandende zon als zomergast van stilte naar hitte coupé een droogboeket verschoten rood 'n hart als blanco kaartje waarschijnlijk voor een vergeten moeder…

Altijd al het middelpunt die holte in mijn buik alsof het iets verwacht de ruimte kan niet wijder zijn geen kind dat er nog past net als toen ... na 'n maand of vier kraamde hij uit (het was vast een jongetje want hij was blauw) dat er van alles mis was met mij ik begrijp hem wel dat zei mijn moeder ook altijd…

Hoe jij haar achter laat naakt op linnen en mij niet te vergeten als ik zie, hoe dicht je op haar huid zit er ook een man neerzet, getekend schijnt hij achter haar te staan maar er is toch niets dat zich aanpast wat ooit binnengedrongen is? er loopt een kind uit zijn geweten jij hebt haar ogen zwart omringd ik maak er een…

Daar waar jij zal zijn als ver gezicht zie ik vooruit kijk maar eens om zoek er niets achter want ik ben daar waar ik jou bedacht…

Als gapend gat een steen op het pad ver gezocht niet weg te denken wat er onderliggend speelde emmers vol fijnkorrelig zand ooit geschept een kinderhand rustplaats voor de schijndood houdt het levend asfalt wacht betonnen muren bikkel bikkelhard…

Vreemd om je vinger door het stof te zien gaan wetend dat jij de lege kamer ooit afgeschreven hebt mijn ogen volgen jouw bewegingen ze staan haaks op je hand je weet toch net als ik dat vergeten woorden zich niet laten schrijven dan zie ik je zwarte vinger en leg hem op je mond ons vertrek staat nog open in het voorbijgaan…

Een drukte van jewelste in mijn witte tuin en ik, ik zoek er woorden bij de wintercollectie is uit wat berken en een populier met wolgemutste kruinen de treurwilg oud fit naast een slanke den oogt witter dan de witste sneeuw een paar bomen van letters spreken mij aan het zijn zes essen op een rij zij kennen geen alfabet ik plak…

Je kop stoten tegen de winkelruit om je heen kijken of iemand het ziet of zogenaamd niet heeft gezien zelfs dát is niet het geval je probeert het nog eens…

Op sloffen sleep je stof tot garen als een mat achter je aan voeten nooit geveegd de filosoof in jou ziet het als kant legt het wijd gespreid op een hemelbed vergeet je pyjama niet praat je hardop in jezelf maar die blijft hangen waar het hangt zwart wit gestreept in de halfdonkere kamer valt het zwart weg…

Een buurtbewoner van twee vogelhuizen verderop als vondeling onder het raam ze wou waarschijnlijk zonder te tikken binnen komen één geluk haar borstje was altijd al rood…

Wat komt mij tegemoet als zelfs de wind zich schuil houdt achter zijn depressie en ik voor de zon opkom het is het lichtknopje in de keuken dat ik op de tast vind een boterham smeer en met hagelslag hoogtij vier…

Een blinde muur een vader kindje op zijn schouders zeg me wat je ziet vraagt hij handen met mensen eraan ze willen mij nee liefje ze willen jouw broodje gul als ze is breekt ze stukjes af en gooit zo ver als ze kan het is net als eendjes voeren zegt ze blij hoe leg je een kind uit dat mensen geen beesten zijn…

Zwijg , zei ik terwijl ik driftig op zoek was naar zijn gelaten woorden ik had ze ergens op stapel gezet om niet te vergeten geloof maar dat ik het ze naar mijn zin zal maken maar nu, nu lig ik overhoop hij schopt de herrie in mijn hoofd treffend hoe de stilte valt schrik niet, roept hij mij nog na ik vang en bewaar zijn kalmte…

Hoe boombastisch zij steeds weer een hart in mijn stam kerven pijlsnel hun liefde verklaren de vreemdste namen voor mij bedenken met die van hen ernaast zouden mensen dan toch van bomen houden…

is er het ochtendrood ik pluk en pluk tot het klimmen van de zon mijn hoogtevrees beloont die klautert nu een slingerroos ik bloos de bloem een tintje lichter tot ze knakt verder dan mijn zien reikt haar hart zon legt schaduw bloot gebroken…

Mijn verdriet ligt tussen wit satijn ik blijf kijken, ademloos ze houdt zich stil, daar was ze altijd al goed in ik bedenk wat ze zou kunnen zeggen nu ik naast haar zit ach, ik had niet anders verwacht...…

Haar toekomst glipt er tussenuit tanend de zin van leven ter aarde gelaten ze schept een hoop genoegen om de dood niet bang die nadert haar nu stap voor stap net of hij zegt jij mag hier zijn sterven doet haar niets dat was zij blijft…

In het uitgestorven bos een bankje door schaduw bezet geen stap te veel voor hem vandaag zijn gedachten verliezend naar niets dat ooit was rust, eindelijk rust hij stond er nooit bij stil er loopt wat haast in wandelschoenen zijn verlopen dag voorbij…