Alle inzendingen van jandeb

‘s nachts wordt alles vals in het zwakke maanlicht zie ik een deurknopwals mijn anders o zo tamme leeuw rolt met zijn ogen en verslindt de kikker in één geeuw dan komt mama thuis alles wordt weer stil ik hoor enkel onder mijn lakens nog een gil…

in de lege lift tref ik mezelf zeker het is een grote spiegel mijn blik wordt breder ik raap het roze speldje op en voel me haarfijn verbonden…

de nacht sluipt over lichtresten er valt geen sterrenstof uit deze inktzwarte poel rauwe keelklanken voeren de speld richting pijn laat de poppen dansen…

ze plukt de dekens af alsof ze nestwarmte vergaart haar brekende ogen reizen zachtjes naar het licht haar schaduw draagt de zeis…

kunst is krokant kunst is heet kunst is friet kunst is vierzijdige friet kunst smaakt niet achtzijdig kunst is krokante friet vierzijdige krokante kunst…

Een toverbal? Neen dank je. Waarom niet? Ik haat geel. Je hoeft toch niet tot geel te gaan, stop dan bij rood. Dat gaat niet, ik weet nooit wanneer geel komt. Soms komt het voor rood, weet je.…

achter de volgende stroomversnellling ligt het misschien al een hele tijd zoek serpenten zijn als was onder mijn voeten vissen bijten verdronken in het zand ik roei langs kadavers vol verwondering voor het ongerepte stukje muziek een adelaar speelt banjo de echo antwoordt niet…

hij staart naar de vijfde trap hoe die boven achter de vierde schuift en later bij het dalen achter hem er weer bovenop komt hij staart kromgebogen met grip op zwart rubber doelloos omhoog, weer neer…

Ik wil best wel mee naar de overkant voor de rust die wordt beloofd , en het licht , ja, vooral dat licht het heeft me altijd erg aangetrokken, en zeker nu, mijn winter duurt al zo lang. Eén kleine bedenking toch, als ik het zo terloops vragen mag, zonder veeleisend te willen overkomen, dat wil ik vermijden, maar hoe zit het met…

nog galmen de klompen op het binnenhof waar kippen rondscharrelen in stoïcijns geduld het ei van de eeuw te leggen en de schrijver verbeten aan de rand van de stinkende sloot bij gebrek aan originaliteit het leven beschrijft zoals het is…

ik huiver mijn woorden de poolwind in een ijsbeer vangt ze, warmt ze ik huiver mijn woorden naar zwarte schimmen ze flakkeren tegen de wand het vuur brandt ik huiver mijn woorden naar een kaars de vlam verdeelt ze en heerst…

ik ben de eenogige piraat bewaker van de gouden dukaat aan de afschuwelijke draad ik hinkstap met een krijtstomp naar een getekende hemel de poort knelt door de muitergom mijn schip vergaat ik ben de eenogige piraat aan de afschuwelijke draad…

gestroomlijnd en gestemd gehavend en ongetemd vertellen ze hun verhaal hij bespeelt respectvol de snaren en mijn ziel ik luister met een haast voyeuristisch genot naar de unieke klanken die zij enkel voor hem schijnen te behouden en mij slechts toelaten als voorbijganger…

sport warmt bloedloze tenen zijn hoofd ligt prinselijk op de diamanten raket weelde slaapt zachter zijn kartonnen maat brengt een teug wodka uit zijn winkelkarretje in ruil voor een sjekkie het sneeuwt zo mooi…

op vreedzame graven staan gebeitelde woorden als afscheid voor de laatste reis bij een verzakte zerk staat postuum een boete als schandpaal van nalatigheid ze hebben een put teveel gegraven en met het planten van die extra pijn vraag ik mij af hoe eenzaam kan je dood nog zijn?…

Coletje was gisteren jarig kreeg een kaaps viooltje in een potje en at het op Coletje moest aansterken ze had een zware bevalling voor de boeg de maan was vol met de geboorte van haar zoon zo gaat het leven van Coletje al een hele tijd en enkel de planeten die het weten pampers at ze eerder al…

ik denk aan zomerchutney en zachte chilisaus of het kluiven van varkensribbetjes gemarineerd met een vleugje ahornsiroop misschien strooi ik wel wat muntblaadjes op rozenijs en tref je bij het lavendelveld in een onvoorspelbare zomerse bui…

weduwlijk beweegt ze richting marktkraam bestelt er kaas, een halve portie dat is voldoende nu zoals het tafelkleed net past op de hoek van het tafelblad en groot genoeg is om één bestek te dragen ze oefent in haar monologen waar vergissen nog menselijk is als ze zich omdraait en vraagt -vind jij die blouse ook mooi- en ze weer…

je hoort bij me nu ik je ken, dood je was een vreemde en ik was bang, dood blijf nu maar en troost me, dood ooit zal ik jou achter me laten…

ik zit op mijn schommeltje even roerloos, maar dan word ik lichter en krijg koorts , reiskoorts zachtjes begin ik te wiebelen, klim stilaan hoger en hoger tot mijn tenen de takken van de bomen raken zo groet ik ze , en ze zwaaien vrolijk ritseltakkerig terug dan verdwijnt het allemaal heel vlug het huis, de tuin, en mama die zwaait vanuit…

boeiend, zo plat op mijn rug op het vierwielig bed tussen mijn ogen en het plafond een fles, een lamp, een fles, een lamp een stem , een fles, een lamp, een fles waarom duurt de gang zolang de lamp bleef achter in de gang ik zie alleen nog de fles er galmt een stem en druppels ze sluipen door de life - line ze druppen me zoet…

ik ken het scenario , eerst sterven dat moet nadrukkelijk eerst en dan de reis vanonder het witte laken naar een kist als alles meezit -want die is duur, ik vond die van de Paus knap zie je- verder blijf ik gewoon rustig dood en de begrafenisondernemer helpt altijd daar kan ik op vertrouwen, de stoet ook, en toch…

zijn kauwgom net achter de deur van het toilet geplakt want het past echt niet voor een virtuoos met een das gelukkig mocht gel nog wel intelligent klemt hij de partituur tussen mouw en revers van zijn iets te grote jas het publiek klapt en hij lacht zijn ontbrekende melktanden bloot kleine vlegel, grote vleugel…

het laddertje onder mijn arm heeft vijf sporten en ik ga er vaak mee op reis soms zet ik het tegen een zonnestraal klim vlug naar een windveer en reis zo verder naar de maan ik rust daar in een kratertje van precies vijf sporten diep ik klim ermee de gevel op de dakgoot in en krijg een traplift van de ooievaar naar een land waar…

je voelen zonder aanraking enkel een blik die mij met de kracht van een elektrische impuls meer liefde en warmte schenkt dan lichamelijke passie ooit je zachte stem die zingt van verlangen in een melodie van hunkering naar liefde elke vezel van mijn lichaam meer en dieper streelt dan een hand ooit reiken zal het houden van nooit…

het laddertje onder mijn arm heeft vijf sporten en ik ga er vaak mee op reis soms zet ik het tegen een zonnestraal klim vlug naar een raketwolk en reis zo verder naar de maan ik rust daar in een kratertje van precies vijf sporten diep ik klim ermee de gevel op de dakgoot in en krijg een traplift van de ooievaar naar een land waar…

mevrouw M had vijf kinderen mevrouw was niet genoeg vandaar de M want zij was méér dan mevrouw alleen mevrouw M serveerde de bloemkool uit één stuk voor vijf of meer, nooit stuk altijd mooi heel als ik weer een bloemkool koop dan denk ik aan mevrouw M een bloemkool kreeg nooit een fijner compliment…

haar mond wil geen vraag meer ze trekt haar wenkbrauw lichtjes op tikt de brief en likt stoïcijns haar timbre…

ik hoef geen gladde gevijzelde woorden uit jouw giftige driftige druipende mond maai nog liever cirkels in het hoogpolig korenbloemtapijt of tel de gaatjes in het plafond tot ik slaap en krijs niet meer…

het stalen roofdier nadert klokvast zijn schreeuw wordt opgelost in een ontspoorde gigue ik hoor een requiem in het achteloze fluitsignaal…