Alle inzendingen van klaes

hogerhand mist, zeg nu niets veel is opzij gelegd in spaarzaam veel nauwelijks beweegt het woord zo goed als in de wind die nergens is zeg nu niets borstel niets uit in het teruggetrokken vlak van de avond waartegen nauwelijks en nergens het bestaan van hogerhand uitbreekt.…

glas gaat door mij heen het verandert mijn licht op beloken plaatsen verlies ik mijn scherpte in stukken val ik uit een verloren ben ik niet opgeraapt en opnieuw geslepen maar naden blijven zichtbaar…

in de tussenruimte van woorden celebreert bewustzijn in productielijnen tijd geen houvast in gelatenheid van boeken rugzijdes trots gespannen lezers ploeteren weetgraag in de aroma van dialoog elk volume in verhevenheid in deze positie stijgt het gewicht in gevoel…

een avond in het licht van sterren wijde hemel, zon op ongerepte wad kokkelgeuren, vogels in liefdesvlucht onstuimige wolken in spiritvonkende ontmoeting de wind speelt met onze haren jouw ogen koesterende zonnen warme kleurenpracht omkleedt onze liefde wij in het diepste samen met de natuur in de voetstappen van deze zomer…

poëzie schrijven op je voetzool zodat elke stap een voetnoot word…

het lied van de straat duizenden melodieën onthoud er een paar…

in mooi Leeuwarden schrijf ik verzen voor later stad met veel water…

klankbord van stilte open vragen geschreven in slapend schrijven…

het leven ..leven verstrengeld in verlangen in open einder..…

de pure waarheid jouw warme omhelzingen doen mij verkleuren…

jij bent de wolken doorgetrokken de dag is aangebroken, niemand ziet je dorp meer snijd letters uit de maan schrijft brieven aan de hemel wees niet bevreesd een fout te maken de zon is je vlakgum een rivier van zinnen zal hier ontspringen als jij je uitstort daar in die sterrenpracht…

ik kruip in je slapeloosheid uit de reserves van mijn adem vreet ik de dageraad door midden ogen die wachten op een diepe slaap in de zucht van slopen zijn we in het kansspel van de nacht beiden zijn we in onze wereld samen dromen teder in het schijnsel van de maan…

men zegt dat poëzie oogverblindend is kristal van schoonheid toegankelijk is spiegelt in het water vloeiend in woorden in overbrugging naar dichtwerk maar soms trekt het als een labyrint door het leven vol vraagtekens bouwt een doolhof van mysteries in de taal en legt een hypotheek van onwetendheid…

het was een oude school, ramen waren hoog de schaduw van de meester boog zich in een kring voorover in de glinstering van het oude stof wij kinderen zongen in onze Friese taal als herkenning bij het uitzicht van het raam kinderstappen in uitgesleten marmer als kind in een onvoltooide tijd waarin niets is verloren gegaan wat ik leerde…

de oude schrijver heeft niet gefaald een mensenleven schreef hij zo levendig in zijn taalgebruik zodat hij altijd zijn woorden kwijt kon de voorwerpen op zijn schrijftafel zijn de zijne geworden wat geweest is, heeft hij voortgebracht hij heeft het schrijven genomen in de lichtval van zijn moedertaal de tijd heeft zich kenbaar gemaakt…

de nacht inketswart strymjende streamende rein fjoerflikkerjende donder balstjurrich mei geweld letter: sjucht it ferbaasde himmelwetter mei kleare berneeachen en omearmet de stilmte fan de iere moarn Vertaling: onweer de nacht inktzwart striemende stromende regen vuurflikkerend onweer onstuimig met geweld later: ziet…

ik denk primitief geloof in resultaten want wie vergaat kom nergens terecht of is er een tombe voor het leven…

gedichten verkrotten verbindingen verrotten alles stort in en sterft en bederft en verstoft en verstuift en ploft uitgeblust uit elkaar poëzie niet meer strak gespannen…

leeg zijn mijn regels verzin wat woorden om ze vol te gieten een waterig begin woorden afgeleid uit troebel water zalig is het nu hij of zij die dit nu leest zonder paraplu…

liefkozend op een bed van innemende zorgeloosheid scheiden zich lichaam en geest op zoek naar dromen in een andere wezenlijkheid terwijl het lichaam rust schrijft het zich een draaiboek uitbundig in de nacht beelden uit het leven van toen of van verlangen in de labyrint van slaap…

de nacht knikkebolt nog wat na haar heupen schetsend in het laatste licht wiegend naar raaklijnen van morgen lauwwarm serveert de zon haar eerste stralen met verf op haar tong signeert ze wolken aan de kim ze maakt oogcontact met landschap en slaat haar armen om de wereld…

o, roos jij voert strijd tussen het einde en nieuwe begin groeistuipen in verleden je ziet een glimp van oude resten allemaal zo pijnlijk jij groeit nu naast mij terzijde fijne draden groeien in ruimtes waar liefde zich verborgen houdt in de scherpte van bladeren snijdt hoop in verandering jij roos bloei met mij in mijn leven waai in…

liefde slaat rood uit de kleur op onze weg stilgelegd in een liefdevol palet liefkozend in omarming wij prijzen ons gelukkig onze vriendschap kent geen pauzes het verbreedt zich in diepte het is de lente die ons leidt in lotsbestemming van verlangen…

op de schijn beoordeeld worden rimpels dicht smeren stiften van lippen vermomt als een vos met de borst vooruit erbij horen ach geen veren in hun achterste maar een vork in hun kont © Klaes 19-05-09…

laat ogen dwalen langs het water zakken in zacht als zuiver water innig kronkelend vredig harmonieus door de ochtendnevel monden geproefd uit de vinnen van water je diepte ligt binnen kusbereik er zijn veel kleuren in je vochtige lichtvlagen laat ons dwalen zoeken vragen in het meer dat liefde he…

ik zag je dichter het was eind mei in voorjaarswarme poëzie rijpten je woorden uit je mond voorbij de zonsondergang je liet alles dragen in de eenvoud van stilte je liet je hart fluisteren in de eindeloze gratie van aantrekkingskracht,wendbaar in toekomst vederzacht in warm perspectief zelfs jouw straat staat vol beschreven met liefde in…

jouw huid smelt weg bij mondhoeken en kust de stroop van mijn lippen laat het stromen in slow motion als siroop door mijn aderen het voelt verduiveld zacht aan ik voel me loom warm in de stroom van liefde…

niemand kon bevroeden dat zij later die dag zouden bespeuren in agenda's en kalenders in hun verstand als een videoband zonder poster nooit openbaar opgevoerd of bekroond te eenvoudig om te boeien te waar om mooi te zijn zij, sterren zonder betekenis bedachtzaam aanwezig tot schone schijn bereid…

taferelen van strijd fragmenten van beproeving staan op het netvlies gebrand de aardkloot draait door bedrog en macht steken elkaar de loef af ik droomde dat er vrede was de uitdrukking bestaat maar wilskracht ontbreekt…

klamme kleuren in een handvol leven voorgoed lagen zij geslagen op het bloeddoorlopen veld onmenselijk in de vele sporen van waanzin de stemmen van leven afgedaan voor altijd uit de tijd geheven…