Alle inzendingen van klaes

hart van piano breekt open in klanken van streling bleke vingers beroeren wit zwarte toetsen het is een speeldrift in duivels genoegen waarin wij samen tuimelen in onze dans van verlangen…

en wit is de basis van het gedicht dat veel gebazel doorstaat maar vaak de voorliefde geeft aan het rood in adem van verlangen dansend in het driftige geel van de zon een kleurenleer ten beste een encyclopedie van grote woorden waarin het zwart de harde taal van stilte weergeeft…

weglaten van poespas sleetse rituelen ontmasker wat zich verschuilt oh jee wie raakt mij aan eenvoud en stilstaan leef voort mag ik even tussentijds komen leven! … ik wil leven beweging … iets doen veranderen … (sta) open niet storen, ik ben even in mezelf waarom haast toekomst is nu ga tegen de tijd in waar…

in het slaapvertrek staan rode rozen zij staat voor de spiegel het weten dat zij daar is terwijl de kleur hier schijnt decoreert de ruimte in een buitengewoon uitzicht…

in het landschap dralen schapen tussen bloemen in de wasem van weiden alsof ze zich neerleggen bij de éénvoud van onze poëzie, en men kan zich zelfs vergissen van eeuwigheid in woorden van ééntonige lettergrepen terwijl we onder de bomen onze overwegingen schrijven leg ik je vast ,plaatsen we de dingen als deze woorden in de vorm van…

op grens van leven en dood roest het leven in nostalgie vrede slaapt in vergane tijd levenslijnen langs de dood wisseltijd neemt beslag in huivering van verlangen het leven geveld in splijting van uren waarin de opstanding boven alles uitgaat…

gestorvenen zijn hier sinds lang verschenen zo onbevlekt tast het licht der eeuwigheid rond dat het ons van hoop en vreze ons bevrijdt elk open graf heeft ons losgemaakt in hogere machten wie weifelend nog de nissen stond aan te wijzen met een glimlach de stenen afvoelt waant zich plotseling tijdloos in herinnering van antieke mijmering…

zie het dieper in tastbaarheden van krijtstrepen in zachtgele belijningen leef daar waar voeten moeten gaan dwaal niet af naar cactusvelden laat je gaan in de hoefslag van leven kruip niet weg achter je beeld maar pers de vruchten leeg en drink… en drink….…

jij danst over lijnen met een pirouette krul jij de liefde om mijn oor ligt te hoog luisterend in regels van wit zoek jij daarin mijn liefde mijn variatie staat dichterbij dan alle vorige misschien is later gister al begonnen, en zet dat jouw in mijn beloftes van verleden tijd…

mijn geboorteplaats is overladen door plekken die mij ontnomen zijn eens werden ze door dromen beschut alleen mijn benen kunnen mij nog vertellen wat mij ontlopen is als wandelaar puf ik…….. zoals ik door het bukken van mijn hoofd aan de regen denk te ontkomen, zal ik vergeten wat mij is ontfutselt…

laat mij je raken zei ik met mijn ogen ik ontbloot me, niet langer waken liefste voel je herkend laat alles maar zijn ik ben de nectar voor jouw oude pijn ik wil met je dansen door de nacht waarbij onze lichamen tranen zullen wenen alleen maar oog voor elkaar al het andere is dan verdwenen niets hebben wij meer te vrezen laat liefde…

laat mij je raken zei ik met mijn ogen ik ontbloot me, niet langer waken liefste voel je herkend laat alles maar zijn ik ben de nectar voor jouw oude pijn ik wil met je dansen door de nacht waarbij onze lichamen tranen zullen wenen alleen maar oog voor elkaar al het andere is dan verdwenen niets hebben wij meer te vrezen laat liefde…

liefde weerkaatst duizendvoudig in het wolkendek van verlangen wangen als schelpen ogen de weerspiegeling van de zee waarin liefde voortvloeit als water…

jij kent de woorden van seizoenen in de aardse schoonheid van leven drijvend als orchideeën op het water in suikerzoete geluiden van speelse echo kruipend en bewegend in een ragfijn spel een meesterwerk gevuld met jouw verhaal overgebleven bladeren ritselen continu in het binnenste van poëtisch geluk dromend loop ik onder portieken tussen…

in de onderlinge verbondenheid druppel ik naar binnen door de poriën van je zwoele lichaam in de meren van je ogen weerspiegelt nog het levensverhaal en in de schelpen van je oren ruist nog donkere verwarring maar innig onder je wuivende haren bloeien wij op de liefdevolle woorden vanuit mijn mond strooiend over onze handen gevoelens…

Telkens als ik een regel schrijf laat ze tijd verdwijnen op het onzichtbare papier aan de andere kant Gaat ze rechtlijnig door vlechtend haar weg in oorsprong van volmaakte eenvoud Ze trekt haar kleren uit en strooit zachtjes zingend haar poëzie uit in een bevredigende verbazing…

en ik zou je muze zijn in de oorsprong van jouw verborgen inspiratie in al mijn schoonheid stond ik voor je en jij zou later schrijven over hoe de gedachten zich keren over de zijde van ijdelheid over verlangen en verdriet en het vuur van je oeroude bloed de laatste stralen van de avondzon weerkaatsen in mijn straat van de muze…

omdat ik niet mijn eigen invloed zal zijn mijn strekking steeds een bedenking is geweest ik niet begrepen heb wat mij naar deze onbegrepen plaats heeft toegejaagd ik niet mijzelf doorgronden kan als strevend te bevatten lag ik op mijn rug en zag een onbeweeglijk hemelgewelf daarom ben ik vrij…..…

de wind schudde kaarten in verse parels van lucht in zwaartekracht van verlichting door mijn geest om de echtheid van mijn leven te erkennen en herkennen voor nu, morgen, voorgoed…

verdwaalt ben ik in je binnenste daar vind ik wat mij behaagt van jouw liefde geraak in niet meer bevrijd het vuur is niet meer uit te bannen in een gevoel van speelsheid ontmoeten mijn ogen de jouwe secondelang je bleef even mijzelf… ergens was het zondag..…

kies maar een andere weg schuil maar in mijn poëzie meer aan in de bloedcirculatie van grammatica voel de gekaderde woorden in eigentijdse bestanden woorden in geheugenspoor van hoofdstukken krioelende coupletten in trends van verhevenheid geveld in geheimschriften van steriele verlangens…

haar woorden gaan op en neer in een vrijage van poëtische gedachten vlijend aan lippen van stemgeluid in een serenade van schoonheid ze prikkelt mijn verlangen zichtbaar voorgeschoteld jouw tekens verschijnen in een ware verademing…

in hogere krachten brengen onze woorden geluk het oog begint te lezen liefde ontluikt door waarneming werkelijkheid in verdieping in waarachtige zaligheid…

de morgen verwarmt – de middag in een hunkerend beminnen het bespeelt de liefde in een gekmakende (s)extase samensmeltend vloeit de middag over in de avond in een voorspel van opwinding in liefdesvuur van genot de avond vergaat in de nacht van een zalig verlangen het laat de wereld stilstaan in de passie van ongeremde lust de nacht…

in bekoring zou ik de voile willen zijn voor de ogen van jou bijna rakend, luchtig zwevend in een schamel weefsel kussend dicht doorschijnend gefilterd licht is het de mantel die jou kleedt de nevel van de vroege ochtend de adem van mij,die haar zo begeert…

geboren uit nooit geen hand die mij aanraakte geborgen uit de maagd van handen om mij de taal van liefde te leren woord voor woord…

blikken als fluweel draag je waaruit je tovert en lacht heupen draaien en dansen in lijnen van begeerte je adem laat sporen na in heuvels van warmte je mond spreekt spraakwater in zilver jouw gedachten draaien als een geluksgevoelen als een ware dans om mijn gedaante…

gevoelens verkennend in huid van fluweel in warmte van aanwezige verdieping verlangend in geestelijke verbeelding van dagen en nachten in de showroom van geluk zoekend en tastend in de variatie van leven in fragmenten van onderweg voort gebracht in de armen van onze liefde waarin ogen wiegen in blikken het is het meedragen en je gedragen…

ik verberg me in het warm van jouw lippenrood in begeren van kussen en uitweg over huig en tong voelend in gesloten ogen woorden in fluistering gedragen in bedekking van fluweel bewegend in echo’s van liefde in het zoet van winden waarin wij onze liefde gestalte geven in zuiverheid van onze diepste dromen…

poëzie is pijn uit jouw buik als een vrouw die zingt vanuit haar navel met de stem van de zon begripvol neuriet in het huilen van de wind mijn naam galmt uit volle borst het brak in mij, getroffen door jouw luikende ogen in een oud sprookje van liefde waarvan we de ontknoping nog niet helemaal kennen wij hebben elkaar nog veel…