Alle inzendingen van laurens windig

Ik streel je perzikroze huid met opgetrokken kleed in liefdevol gegoten water vergeef mij lief want Saskia haar beeld waadt er tussenin voert mij terug naar het begin waar liefde ons ontlook en ik niet vergeten kan veertjes strelen langs mijn slapen tillen hoog op naar het licht voel mij door hun warmte dragen mijn wereld lijkt een…

Mijn hoofd verkrampt het kan niet rusten verhef het zwaar door tergen van mijn lusten woel en zweet ik in mijn dromen verlang naar iets dat nog moet komen iets dat niemand anders ooit geschilderd heeft niet eens begrijpen kan wat diep hier in mij leeft daar ligt zij slapend naakt mijn ogen glijden langs haar lichaam dat mijn hart…

’t Is niet zozeer dat ik alleen rust en stilte binnenshuis vereer voor even afstand wens te doen hoe dierbaar ook de verf sleept toch de etspen, droge naald mijn passie, langs het leven van de stad lokt het landschap overweldigend door al het zonlicht op het water van de Amstel smeekt schoonheid rond de Omval ook naar het geschept Chineespapier…

Ruw aangezet met bergen en rivieren op uw handen die de bijbel trachten te verwarmen beweging eeuwig zwenkend door de molen van ons leven zwaarder door schaduwen van het licht over de knokkels laat uw ledematen en uw geest maar rusten want uw plek zal onophoudelijk zijn.…

De molen van mijn leven draait maar door en door het hoofd, de wieken slaan mij steeds tegen de grond wie kent je beter dan de spiegel die dagen slijt met zelfportretten weigert je om op te zetten je kunt zo tactloos zijn royaal met verf en geld je grote mond eigengereid, het noodlot sloeg geliefden dood alleen je werk doorstaat…

kom maar ventje rust je hoofd maar op mijn schouders laat onze tranen vloeien want ze zijn er niet voor niets in verdriet gevangen tranen van ons allebei verslagen ben ik lief en dankbaar kind jij reikte mij je snotlap toen onze liefste stierf dat teken is een grote troost die ik nergens anders vind jij liet aan mij je hart zien…

Je handen voelen koud en huid kleurt bijna net zo als eens je bruidskleed liefde schonk ons dode kinderen, doch Titus onze zoon, jouw beeld kan mij gedenken wie jij waarachtig was mijn liefste je handen voelen koud en huid kleurt vrijwel evenzo… als eens je bruidskleed dat ik kuste weggegleden uit mijn handen naar de verf en op het…

gebrul, gesnik achter mijn ezel steunend, kreunend mijn pardon, dat ik een flinke kou te pakken heb, ah-fijn…. hoe schoon de dames, heren zijn met rooie koppen van de wijn lach ik mij zot en spieren pijn hun tronies snikken vlekken op het doek van puur plezier, eentonig is mijn vak dus niet als beelden van modellen naakt of aangekleed…

zal je maar bekennen Saskia, het mij niet is gelukt, je beeld zo mooi te schilderen zoals je werkelijk bent er is geen kleur te mengen in de zachtheid van je huid je schoonheid is te machtig die het strelen van penselen niet erkent. ik doe mijn naam geen eer aan lief dat durf ik te beweren jij bent een kunstwerk op zichzelf en niet te…

Verf op mijn palet kookt liefde zodat het linnen bijna scheurt van hartstocht door de hete olie die straks de vezels brandt maar eerst mijn liefste danst je beeld dat wegdruipt langs mijn geest rechtstreeks naar mijn bonkend hart dat jij in lust doet smelten brandende vezels van liefde en leven brandende liefde als…

het is niet dat ik je veracht mijn stad waar ik toch ook het daglicht zag de stegen, molens, hogeschool die mij lijdend, schetsen zag ik wil verder, veel verder dan mijn ronde neus kan zien, veel verder dan het licht en heel misschien kan ik er ook mee spelen in duisternis en schaduw van de grote stad Leiden gegroet, laat mij niet lijden…

Hoe vederlicht vloeit veer en inkt de streling van mijn hand die zich gewillig leiden laat gaat boven mijn verstand heel zelfbewust vertalen impulsen in mijn geest de lijnen op papier en openbaren bovendien wat mijn ogen zien hoe danst de veer vol temperament met krullen, krassen voorbestemd mijn naam te dragen dankbaar ben ik voor…

Wij bevriezen conserveren is te veel gezegd alles hard en glad mijn warme adem houdt afstand van beglazing toch zing ik van het lichtfeest dat er doorheen brandt zij hebben het gehoord ramen voelen met verbazing en schenken mij kristallen bloemen.…

Ineens was zij weer op til toen ik haar achter mij hoorde bij oom Donald waar onze kleinkinderen naar de tekenfilm Bambi keken herkende dat beeld en het roepen van roekoe roekoe naar de bediening wat ik eigenlijk niet wilde was toch op de grond kijken zij liet iets vallen: plets lieve rode duif gaf een kopje waar de kleintjes naar…

Struin door het hoofd waar mijn jeugd zich verstopt ik moet en zal het terugvinden hersentergend tussen bijna vergeten plekken van ogenschijnlijke vrolijkheid destijds, vooral op zondag waar geen eind aan kwam er tijd was om na te denken alleen de nasmaak smakt nog van verplichtte kerkgang en Wilhelmina pepermuntjes.…

aan die ene boom vastklampend met alle kracht tot het niet meer lukt verkleurt op sterven na dood de wind zingt luider dan ooit:…

Zwevende vogels trekken schimmen zodat het zwermen schijnen naar zacht wenkend perspectief opzoek naar verdwenen zomer kom maar vlieg voorbij het kale najaar nestel buiten ‘t wolkenlint hoe intensief waarheen doezel uit smachtend gezwind ontkil je vleugels naar lomer weg van de wind over zeeën van golvende weide van nattig gras met…

Na overgave ingesloten waar tijd geen rol speelt land en zee hebben gegeven ontzout en verwaterd struikelend slepen door kwade dromen fascinerende mist naar een nieuwe tijd van dode bomen en versteende mensen binnenin fossielend bos onverklaarbaar sla ik het voorhang open van motregen dat viel in de ochtend voor mijn gevoel alreeds expres…

licht dat streelt de schone schets schept hij het zinnebeeld als hij haar vluchtig ziet raken haar borsten net het riet niet…

uitgelaten jankt zij naar mijn bedoeling het was echt schrikken dat zij mij begreep mijn oog viel op haar achterste dat kneep tijdsbestek leek voldoende op besnoeiing op gras en niet op straat riep ik naar Hilde het viel juist thuis op het karpet dat gilde…

afwachten op weer zo’n vogel die destijds uit dezelfde klok kwam laten zien en horen als het zijn tijd is koekoek, koekoek!! waarheidsgetrouwer: zwermen soortgenoten die meevliegen uit protest omdat hun volière open blijft voor hen die eieren leggen in het nest van een ander ieder draagt een eigen kuif!…

dromen In spiegelingen van de gracht waarin twijfel wacht zij wel of niet zal komen tegenbeweging gaat er door vergetelheid schoorvoetend water handbeweging dat een beeld achterliet blijdschap naar verdriet van eindige tijd…

deze aarde behoort niet meer bij mij alhoewel ik eraan geloven moet alles draaft aan mij voorbij zij overstromen doet vroeg op neem ik in mijn mond terug naar werkelijkheid slapeloosheid kosteloos put het uit bagage draaiend door de ochtendstond…

al wordt de liefde vaak verguist toch zal het licht waarin zij huist tot in alle eeuwigheid bestaan…

pater Schelm kwam vrij dogmatisch in de kroeg liet de snollen biechten zelf had hij aan twee kruizen niet genoeg…

overdenkinggraad van vrije meningsuiting geen schaamlippigheid schofferen is zinledig vertalen met nuance…

slapeloze nachten brengen mokerslagen gebroken ben ik in staat het te poëtiseren…

toen wij eens na zaten ontsproten er zinnen hebben ooit een boom geplant met groeihoop in liefdevolle grond toen hij vruchten afwierp vonden wij ons terug in hun ogen…

als hij mij aankijkt ‘dat zij ook vaak doet’ nietszeggend glimlacht alsof hij wil dat ik Onnozeliseer op zeepbellen gevuld met lucht geen gespiegel in blaten schaapachtig zonder inhoud zal reageren laat ik mij niet gaan in domweg schapeneren…

horizon, horizon vlakland vlakland, vlakland horizon hemel, horizon vlakland stilte, stilte, rust ssssssssssstttttt de wind zingt tussendoor mijn boord en hals jouw stem horizon, hemel vlakland…