Alle inzendingen van maria

Terug verlangend naar een tuin van vroeger vol met rozen in verschillende kleuren. Die heerlijk geurden! Ik zou daar nog een keer willen vertoeven om daar die sfeer weer opnieuw te proeven... Die tuin zal wel niet meer bestaan want er zijn al jaren voorbij gegaan....…

Op een zonnige dag zit ik in de tuin op het terras en sluit mijn ogen. Ik hoor de vogels zingen in de bomen. 't Is een prachtig gezang om te horen! Alles klinkt door elkaar duiven, merels, mussen kan hier naar luisteren, uren! en ondertussen denk ik, kon dit moment altijd maar voortduren!…

Mijn schat, Wat was je apart klom over het dak keek uit in de goot over de straat en wachtte me op tot ik weer kwam Je was aan komen lopen in onze tuin zo klein was je nog een kitten kon je niet laten gaan kreeg bij ons je bestaan 'k heb van je gehouden zoveel! maar je bent er niet meer.. en dat doet zo zeer! Ik mis je!…

Een roos nog in de knop. De natuur wacht stil.... tot hij zich langzaam ontvouwt en stralend open gaat! Het is een wonder op zich....…

Dwalend door het land met prachtige uitzichten van wolkenpartijen. Genietend loop ik hier langs Hopend dat dit moment nooit zal eindigen. Maar die sfeer gaat weer voorbij. En het leven vraagt om weer gewoon verder te gaan.…

Ben op ademhalen na stil en denk aan mijn problemen die me geen rust geven. Dat ik wel anders wil maar niet anders kan. Wat zou ik weer graag zorgeloos zijn, zoals een kind die de dag begint, zonder gevoelens van verdriet en pijn.…

Ik loop door het bos. De wind ruist door de bomen die staan in een dichte rij te dromen. 'k Ga er stil aan voorbij en luister naar hun gefluister. De bladeren ritselen. Ik wou dat ik ze kon verstaan. Maar kan er toch alleen maar naar gissen. Misschien zijn't verhalen van hun belevenissen.…

Een trotse zwaan glijdt door de gracht. Met een smett'loos witte verenpracht. Plots scheen hij zich te bedenken om wat aandacht aan zichzelf te schenken. Ging met zijn snavel flink te keer. Verloor daarbij een witte veer. Door het geklater, vormden zich kringen om hem heen in 't water. Nadat de poetsbeurt was volbracht, zwom hij weer verder…

Een veulen geboren in de wei. Zijn moeder trots en liefdevol erbij. Het veulen staat daar nog trillend en wankelend op zijn lange benen. Stil en ontroerd, ga ik weer henen.…

Een zorgeloos jong leven. Alleen overgebleven dit alleen al is een ramp Hoe moet zo'n leven verder met die vreselijke herinnering? Ik denk dat het niet meer kan. Hij zal het nooit meer vergeten zijn leven lang. En moet er mee leren leven omdat het niet anders kan.…

Kastanjeboom! Boom onder de bomen. In volle bloei met oneindig veel gekleurde kaarsen Je bent het waard aan jou een gedicht op te dragen. Jij spant met je kruin de kroon!…

Genieten op een terras met de zon erbij! De mensen zijn allemaal vrolijk en blij. Het voorjaar is gekomen... De vogels zingen hun lied weer in de bomen. Wat een heerlijke sfeer! Ik geniet ervan, elke dag weer! In deze mooie voorjaarstijd.…

Een hand naar je naaste uitsteken.... een gulle hand, een strelende hand Dat is warmte en liefde geven!…

De donkere nacht is gekomen.... Het is stil in de straat. Niemand die er meer door gaat. De dag is voorbij..... De lantaarns branden in een lange rij. De schaduw van de bomen glijdt door de wind, over de straatstenen. Ik sluit het raam en ga me te ruste begeven. De dag is weer voorbij.....…

Blij als een kind, dat een verloren boekje van vroeger weer in een tweedehands boekwinkel vindt!…

Ik liep op het strand met mijn blote voeten door het zand. Dat nog warm was door de zon van uren geleden, toen de dag begon. En zag de schelpen liggen die me deden denken aan vroeger toen ik nog was, een kind. De schelpen bewonderend, als een kostbaar bezit. Niet willen kwijtraken, maar voor altijd bewaren! Toen ik nog dacht, als een kind…

Zoveel gaan heen, ik wil ze bij mij. Van wie ik houd, de leegte nee.... die kan ik niet verdragen. 'k Wil hun bescherming, hun liefde waarin ik me geborgen voelen kan. U neemt het leven Heer! U laat me in de leegte staan. Ik sta vooraan. 't Geslacht voor mij is in de eeuwigheid. Ik sta alleen vooraan, tot het is mijn tijd. Dan is Uw liefde…

Ze vloog af en aan druk bezig met haar voortbestaan steeds maar weer die zorg een mugje hier, een larfje daar en tot de avond toe, was ze nog steeds niet klaar Maar soms als ze uit het gaatje vloog haar slimme oogjes hadden ´t gauw gezien toch niet helemaal op haar gemak vloog ze, twijfelend, nog even op een berkentak en onrustig nog stukje…

Ik keek vanmorgen uit het raam en zag het gras van nevel wit. De wazige zon scheen door de bomen. De herfst is weer gekomen..... Wat zou deze dag me brengen gaan? Het waas zal langzaam gaan verdwijnen. En dan!....Gaat de zon weer helder schijnen!…

Jeugd, is als een druif zo fris. Maar ouderdom.... een rozijn, die niet te pruimen is!…

Donk're wolken drijven over. Laag en langzaam langs de lucht. Want ze zijn, ik weet het zeker, voor de zomer op de vlucht! Laat de zomer nu maar komen. Maandenlang er op gewacht... En de regen mag wel stromen, maar dan alleen maar in de nacht!…

Ik kijk uit het raam in de donkere nacht. En zie een hemel zonder sterrenpracht. De wind waait zacht door het open raam naar binnen. Ik kom tot rust in deze stille nacht. Er is niemand, die nu op me wacht. Misschien, zal morgen de zon weer schijnen die de sombere gedachten uit mijn hoofd doet verdwijnen!…

Ik zag ze zitten, op de rand van mijn balkon. Een rijtje spreeuwen, schitterend, in de warme voorjaarszon! De vonken spattend, van hun gekleurde veren. Ik bleef maar kijken.... en kon ze niet de rug toekeren! Het gaf me een blij gevoel van binnen, toen ik die spreeuwen zo hoorde zingen!…

Ik stond aan het begin van een pad in de herfstzon..... Het wazige licht, bracht me tot een gedicht! Het bruine blad lag te verdrogen onder de bomen, die stonden heel stil en voelden dat de winter zou komen.... Dat vertelden ze mij. Op m'n hand zette zich een bij. Hij zoemde en ging! Ik zou voor dit moment meer willen geven, dan een ding…

De zon...! Maar, hij gaat weer weg, tot hij helemaal verdwijnt achter dikke, donkere wolken. Druppels, regen.... Zo is het leven ook met zijn vreugde en verdriet. Maar de regen zal niet blijven.... De eeuwige Zon, ligt in 't verschiet!…

De vorst hecht zich aan het vensterglas. Tot bloemen vormt het zich.... IJsbloemen, met lange stelen. Koud als ijs, ijsbloemen. Het geeft me nu een koud gevoel. Eenzaam, ongeborgenheid.... Vroeger als kind,zag ik dezelfde bloemen als iets moois! Wel koud, maar toch ook warm. Moeder, die voor alles zorgde, ook in de koude wintertijd. '…

Ik ben bedroefd..... ik heb verdriet. Om het heimwee naar het verleden en het afscheid in het verschiet. En ik wil nooit en niet, dat iemand ooit die droefheid ziet!…

O bladerdak zo dicht..... Regen druppelt op mijn gezicht. 'k Zou hier uren kunnen staan en nooit meer willen hier vandaan Ik voel de rust van de natuur. 'k Zou hier willen blijven tot het laatste uur. In deze stilte, deze sfeer... Maar, 'k moet nu gaan Bij deze stille rust vandaan. En toch kom ik hier weer!…

In de boomgaard hangt een peer met veel élégance; op elk zuchtje wind beweegt hij aan zijn dunne steeltje heen en weer, dansend en lonkend naar uw keurende blikken lijkt hij te zeggen: “je moet het kunnen, om mij op een schaaltje nog even weg te leggen, straks uitgerijpt en op uw bordje grijp ik nieuwe kansen, en ben ik toch zo sappig…

Als in de lucht het blauw sluiert, op de grond het groen omrand is met een wit waas, en buiten mijn huid strak staat van de kou, in mijn toch warm gevoerde jas, heeft koning winter nog geen lente in gedachte, dus schik ik binnen in een mooie vaas narcissen uit de kas.…