Alle inzendingen van mia bemong

Hoe zij op een dag haar donkere jurk verruilde voor een met bloemen ik weer met blote benen mocht aan mijn vaders hand en hoe wij liepen door velden wij alleen rondom ons geluiden van vogels en van iets dat zoemde en geur van seringen ik wist nog niet van voorbij gaan en wat zou komen van lange en lichte dagen maar er was toen veel…

Jij kwam van uit het noorden En je blik ontdooide De ijskristallen In mijn ogen. En hoe we liepen Over besneeuwde velden En later wij twee En samen Ingekuild in een decemberhuis Ons slechts verwarmend aan woorden Waarmee we een verhaal verzonnen Van een veel te vroege lente. Jij kwam vanuit het noorden, Brak de ijskristallen in…

Hoe traag de dagen waren daar langs de oevers van die stroom en ik onschuldige uren weefde in de schaduw van een perelaar de wereld leek zo eindeloos zo hoog, zo breed en alles was alleen voor mij ze zijn voorbij de trage dagen maar soms in de diepdruk van de nacht wenken ze en hoe ik mij dan keer op keer in hun armen stort totdat…

(T)HUIS Nog één keer wil ik gaan bij schemering als het donkert tussen de bomen want ik mag daar niet meer binnen de spleten tussen de muren bewaren gestold de echo's van mijn vroegste uren nog één keer als een onbekende de weg gaan vragen aan de voordeur met vers vernis nog één keer gaan bij schemering als het donkert tussen…

Bladstil ligt ze breeduit te zijn in het blauwe uur dat schemert over haar ijzige lijf en alle geluiden lossen op in vallende duisternis hoe weinig er nu nog is van wat gisteren was zoals late zonnestralen over een nazomerterras hoe heb verwordt tot had en ik me wentel in de intimiteit van winter in de stad.…

Dat is een scherf zonlicht te midden de dance macabre van verroeste bladeren en vroege avonduren waarin wij zwijgen binnen onze contouren tot onze nachthuid plooit naar het donker zoetgevooisd.…

Schaduwen zijn wij langer wordende schaduwen met elk uur blijven wij wachten op woorden die niet meer komen wij zijn een avond die schemerig nadert tot een nacht van eindeloze duur die onze wegen scheidt al kijken wij reikhalzend uit naar verten naar ergens waar wij weer passen in de tijd.…

Tussen kettingen verroest van de jaren liggen verhalen begraven dood heeft hun de mond gesnoerd onder bemoste zerken wordt geen woord nog gehoord Tussen ontblote bomen hangt laat novemberlicht in vergulde scherven.…

Stad bij avond en voor de schemering de dag verdringt wat late zon over straten en pleinen alsof het licht slechts mondjesmaat wil wijken... totdat alles nog maar zo 'even' is. Stad bij avond moet nog wennen aan gemis van shoppers, studenten en toeristen. Alleen nog het gedreun van treinen en het geraas over Ring en Boulevards. Stad…

Ze dacht: Het kan nog wel en ging voor het blote-benen offensief met langoureuze gebaren en dito blik, voelde zich duidelijk in haar schik. Flaneren, paraderen, neerstrijken op een terras, tot waar de schemering vroeg om een jas en zij de zon bleef vangen tequila sunrise en een mix van wijn. En hoe ze dacht: Nog één keer, zo hier…

Zij strijkt de rimpels glad van haar winterhuid. Haar oog ontdooit bij voorjaarszonnegloed. Het aquamarijn dat glanst als zij ontwaakt. Zij straalt.…

Gevangen in de lethargie van de middag op een junidag rijg ik de uren aaneen tot een snoer lazuurblauw en geel, droom weg in een roes van gelukzaligheid. Ik ontstijg als een wolk de bedding van de tijd.…

Nevel En wat daaronder is Zo ijl, zo net niet Als kwijnend om een vreemd verdriet Straks misschien toch wat zon En fietsen bij windstil halfvijf En in het late avondlicht Stemmen en gelach Nog een keer Voordat het donker dan weer binnen mag.…

En de zon altijd weer, de zon over mijn haar, mijn lijf en daar beneden over mijn benen, zand tussen mijn tenen en iets verder golven in galop in zee altijd weer heen en dan terug het water, het strand ik drijf mee, laat los los op in golven, in water in Mediterranee.…

Avond En eind april Met de geur van viooltjes En vroege seringen En hoe jij kwam Van ver en lang geleden Nu zo dichtbij, zo dicht bij mij Geef me de uren, geef me de avond Geef me jouw verhaal Voor het mijne Onze lippen hebben al te lang gezwegen Mijn grijze ogen Ik heb ze nog helemaal Als toen Als in jouw herinnering Zo zei je later…

Er waren rozen rode, uitdagende, onstuimige rozen van een zomer En jij in die kamer zo stil, zo wit, zo jong Er was een vogel die ergens postuum voor je zong... En hoe ik ze toen haatte Toen en ook veel later De rozen en de zomers uitdagend, onstuimig en rood Zij kwamen terug Alleen jij bleef dood.…

Zomer op een foto Van lang, te lang geleden. Het kind dat ben ik, Jij, de man met de verre blik. Zo heb ik mij en jou, zo heb ik ons Kort, veel te kort samen geweten... Maar jij blijft Mijn vijfde seizoen, De schemerzone tussen toen en later. Ik blijf het kind Jij, voor altijd de vader.…

Geluk dat te groot was om te omarmen met slechts twee armen die julimorgen toen jij voluit voor het leven ging met een glasheldere kreet. Mijn zelfgemaakt cadeau, zo mooi, zo helemaal af dat ik (en waarschijnlijk ook je vader) niet eens meer om de gietende regen gaf.…

Slechts in woorden kan ik schuilen in een web van letters weef ik me in tot ik me veilig weet en enkel nog besta in mijn binnenste binnenin.…

Ik wil je schrijven ooit, misschien. Niet zoals een veld verdwijnt in najaarsnevel en er dan nog wel is maar zo even.... Ik wil je schrijven zwart op wit. Zoals voetsporen over een wintervlakte, hard op zacht of zoals late zon nog naschemert in oktoberwijn. Zoals een zwaan een v trekt over water zal ik schrijven, in trage cadans,…