Alle inzendingen van moeke

Soms lijkt het wel of ik gisteren nog knikkerde mijn eigen fiets uit ballorigheid de sloot in flikkerde Soms lijkt het wel of ik gisteren nog belletje trok appels pikte uit de boomgaard de klepel stilhing van de klok Soms lijkt het wel of ik gisteren nog zwemmen leerde mij afzette tegen alle regels en me overal vanaf keerde Soms lijkt…

Waarom moet ik steeds zo huilen kan ik het verdriet geen plekje geven ik wil zo graag gewoon weer ik zijn uitbundig kunnen genieten van het leven Maar als ik dan al die graven zie waaronder mijn familie begraven ligt dan komen heel spontaan de tranen en biggelen zacht over mijn gezicht Verdriet moet je een plekje geven maar dat plekje is…

Dankbaar dat er een eind kwam aan haar strijd opluchting dat ze nu nooit meer lijdt Verdrietig zijn om haar heengaan en het vreselijk gemis van haar die zo geliefd was en nu niet meer is Dankbaar haar te mogen kennen haar nooit meer zien doet pijn want bij het komend afscheid kan ik er helaas niet zijn Haar vast vertrouwen in haar…

Heer laat haar niet langer lijden neem haar op in heerlijkheid zo te leven is geen leven 't is gekomen nu, haar tijd Laat haar nu maar slapen 'd ogen sluiten voor dit leven afscheid nemen kan niet meer tijd daarvoor is niet gegeven Wilt U Heer haar doen ontwaken daarboven in Uw Vaderhuis herenigen met die zij lief had breng haar Heer…

Kwaak zegt het eendje en plonst in de diepe sloot lekker brood vandaag.…

Ik heb net aan jullie graf gestaan en liet mijn tranen rijkelijk stromen toen het graf van Ko en zijn dochter het leek opeens zo kort geleden nog Maar toen ik naar de datum keek leek het een lang vervlogen tijd ik weet opeens weer hoe ik jullie mis en voelde me zo teneergeslagen Ik heb mijn tranen weggeveegd want ik weet; zo is het goed…

Het maakt me soms zo angstig en word het vaak zo moe het voelt als opgesloten zijn 'k weet ook niet waar naartoe ik voel me nu zo machteloos lichaam gescheiden van de geest ze werken niet meer samen zoals het vroeger is geweest positief zijn slaapt nog het denken op een pitje laag ongecontroleerde bewegingen hier en daar een open vraag…

Ze is aan haar laatste reis begonnen van het aardse naar het eeuwig leven strijdend legt zij het laatste traject af in de tijd die haar nog is gegeven Voor deze reis is geen kaartje nodig haar levensbagage mag ze achter laten er rest nog de tijd van pijn en verdriet en de tijd om met haar familie te praten De hoop die ze nog had is vervlogen…

Ik zag in mijn dromen kinderen met oogjes door 't huilen zo rood geen huis meer om in te wonen en ook hun ouders waren dood Doodgeschoten door de soldaten voor de ogen van die kinderen klein oorlogen, nooit te rechtvaardigen en toch zal het er altijd zijn En ik zag in diezelfde dromen twee kinderen spelen op straat en geen van die beide…

Hij kijkt van de foto naar jou en zegt dan heel zachtjes : dag je bent blij met een stukje herkenning een laatste beetje wat je nog zag Wat later kijkt hij in de spiegel voelt de rimpels van zijn eigen gezicht knippert eventjes met zijn ogen en houdt ze daarna stijf dicht Je kijkt naar zijn trillende handen en ziet, zijn trouwring is te…

Een treurende weduwe nam afscheid van haar man ook haar drie kinderen kwamen om en zij was er getuige van 'k Heb gehuild bij die foto die ik in de krant zag staan een heel gezin uit elkaar gerukt door een ongeluk hun aangedaan Hoe is zoiets te troosten ik vind er geen woorden voor die foto op mijn netvlies en toch, gaat het leven door…

En net toen ik dacht dat niets mijn rust nog zou verstoren was er dat grijze monster en de stilte ging verloren De vogels vluchtten uit de bomen en niets was meer dan het leek alleen de zon bleef brandend staan op mijn huid zo teer en bleek En ik keek naar boven in het niets waar de rust was weergekeerd geen monsters meer, wel de vogels…

Geboren ben je in een hut van plaggen Waar je moeder altijd jammerde Waar je vader zich verhing Waar het altijd stonk (naar je debiele broertje) Broos zijn je botten Schuw is de blik in je ogen Maar eens zal ook jij liefde kennen…

Leg op mijn graf geen bloemen enkel een bedje madeliefjes laat ook geen tranen achter of zelfgeschreven briefjes Zeg me alleen hoeveel je van me hield en ga dan weer je eigen gang je zult me eenmaal weerzien dus lieverd wees niet bang Want mocht ik eerder gaan dan jij wat niemand ons nog kan voorspellen dan zal ik ook aan jou nog eens…

Ik keek in twee onschuldige kinderoogjes en zag twee bruin besmeurde handjes hij had stiekem van de chocola gesnoept ik zag het aan zijn niet meer witte tandjes toen ik vroeg of hij stiekem had gesnoept zei hij : ikke ????? nee hoor, echt niet verborg zijn handjes gauw op zijn rug maar vergat dat zijn mondje hem verried je weet toch zei…

Elke morgen groet ik ze even twee statige mannen met hun groene hoed praten doen ze nooit, maar wuiven en dan is mijn dag alweer goed Hoe oud ze zijn, ik weet het niet ook hun lijf is niet meer zo mooi maar die wuivende takken doen het hem en natuurlijk hun groene bladertooi Ja, ik ben gehecht aan deze hoge heren ook al nemen ze hun hoed…

Ik herken het in alles in bloemen en bomen en kom het nog steeds tegen elke nacht in mijn dromen het groeit nog elke dag en geeft zo'n gelukkig gevoel ik geef het elke dag weer want ik heb er een heleboel ik zie het in een blaadje dat van de boom is gewaaid in een opkomend zaadje dat ooit eens door een mens is gezaaid ik voel het…

Heb jij het ook allemaal gezien het levende van vandaag de fladderende vlindertjes en de eendjes zwemmend langs de rietkraag ? Zag jij ook de zwiepende takken en hoorde je het ruisen van de bladeren voelde jij je eigen hart kloppen in heel je lijf, door al je aderen ? Zag je de eerste spetters vallen en hoorde je het lachen van een kind…

Terwijl ik voor mijn leven vocht vouwde mijn zusje zacht haar handen vroeg God mij 't leven terug te geven niet te breken onze zusterbanden We hebben toch alleen elkaar nog zoveel is ons al ontnomen en Hij zag in ontferming op ons neer liet leven weer door 't lichaam stromen En al wordt de weg nog lang en zwaar ik weet me vast bij Hem geborgen…

De lucht lijkt momenteel een heel groot schilderij met allerlei gekleurde wolken in vele tinten grijs, maar ook wat rood zit er nog bij En als het strakjes donker wordt zien we een volle maan een hemel vol met sterren wanneer de zon weer onder is gegaan 'k Zie grijze strepen van een vliegtuig vogels die hun nest opzoeken maar boven in…

Ik genoot zichtbaar van de stilte op mijn plekje aan de waterkant heel langzaam gleed een bootje voorbij roeispanen in een kinderhand Wat verderop zag ik wat eendjes die rimpels maakten in het water 'k weet niet hoelang ik daar gezeten heb maar voor mijn gevoel was het uren later De zon had mijn bleke huid gekleurd en in het water bungelden…

Het is of we het ruiken de stilte van de dood twee minuten zwijgen we terwijl harten schreeuwen Zelfs de bomen buigen het hoofd en vogels zingen niet het water is zonder golven ook wolken hangen stil En met gebogen hoofden gedenken we de doden horen het beieren van de klokken slechts twee minuten zwijgen we.…

Ik heb mijn wangen gedroogd en de tranen weggewreven het is tijd voor vrolijk zijn en weer tijd om te leven Ik heb mezelf bijeen geraapt de blik weer vooruit gericht schouders gerecht en hoofd omhoog voorzichtig een glimlach op m'n gezicht Niet teveel achterom kijken wat geweest is is voorbij ben weer in staat vooruit te kijken 'k werd…

Elke schouder draagt zijn lasten gaat gebukt onder zoveel zorgen maar eens zal dat weer over zijn is er ook voor jou een nieuwe morgen Ook al is er nu nog geen vooruitzicht en zijn de dalen dieper dan verwacht ik zal je helpen je mannetje te staan je hebt het in je....sterke kracht Al lijkt het misschien nu nog uitzichtloos je krijgt je…

Zolang jij maar naast me staat kan ik de hele wereld aan dan zal ik bergen kunnen verzetten lijken alle problemen van de baan Zolang jij mijn maatje wilt zijn en mij door de diepste dalen leidt dan heb ik geen reden om te huilen want met jou is alles een heerlijkheid Zolang jij het bent die me troost in het diepste verdriet en mijn pijn…

Ik liep vandaag weer eens eventjes langs het pad van mijn herinneringen ik zag mezelf weer als klein meisje die kattekwaad uithaalde en andere dingen Ik zag ook weer mijn eerste vriendje compleet met snottebel en knokige knietjes kreeg van hem mijn eerste klein boeketje madeliefjes, maar 'k noemde ze mini margrietjes Ik weet nog hoe ik eens…

Liefde is als een bord erwtensoep met uien lang nagenieten…

Elke dag zijn er weer wonderen die wij als mensen mogen aanschouwen bloemen die weer knopjes laten zien en straks de vogels die nestjes bouwen Elke dag zo'n wonder te mogen beleven wat je als mens bijna niet kunt vatten die hele kleine dagelijkse dingetjes het zijn voor ieder mens toch ware schatten We zien de lente zachtjes nader komen…

Hij had zo graag een dochtertje gewild en zijn zoon een zusje willen geven maar het is zo anders gelopen hij had het te druk met zijn eigen leven Zijn eigen zaak stond immers bovenaan aan kinderen dus eventjes niet denken ze werden ouder en zij kon hem op latere leeftijd geen kinderen meer schenken Maar al dat harde werken steeds het heeft…

Opeens kan het me overvallen kijg ik zo'n warm gevoel vanbinnen wil ik vanalles tegen je zeggen maar vind geen woord om te beginnen Dan blijf ik stil genietend kijken komt er zo'n warm gevoel in mij waardoor ik onbeschrijfelijk gelukkig ben en maken al die kleine dingen blij Toch kan ik soms zo bang worden en doet geluk me weleens pijn…