Alle inzendingen van p

Als kinderen van de nacht, Dansen wij langs het spoor, Hervinden wij onze kracht. We raken het spoor nimmer kwijt, en zullen dansen langs het spoor, Als kinderen voor altijd.…

Het witte laken van sneeuwvlokken en onschuld dekt de wereld toe.…

Wit, spierwit mijn blad en koud mijn pen hoe kan ik mezelf vertellen, dat ik geen dichter ben. Groot zijn mijn gedachten, en alles daarvan is waar zielepijn verzachten.... ach, kon ik dat maar. Soms ben ik echt wanhopig, daar ik geen dichter ben en dat ik slechts heel simpel rijpjes schrijf met deze pen. Oh kon ik toch perfekt beschrijven…

Ze volgden de ster en ze vonden de stal en bogen zich over het stro in de krib en zagen het Kind dat zou stijgen met stip omgeven door licht - een bijzonder geval Eén riep toen: "Jezus!"- hij stootte zich fors - en Jozef riep blij: "Hé, da's leuker dan Sjors"…

De zon kust de berg goedenacht en fluistert de maan toe: wees waakzaam!…

Zoals de oude meester in bezit van schildersezel en penseel, zo kon ook hij niet anders weergeven, de natuur zijn schitterend geheel. Langzaam maar vastberaden werkte de Herfst zich door de maanden die hem scheiden van het winter mannenkoor. En toen het kunstwerk af was en hij voor mij stond vielen blaadjes als tranen van emotie op de grond…

Als ik je zou vertellen dat ik nog altijd van je hou nog steeds, na al die jaren, nog steeds. Als ik je zou vertellen dat je nooit uit mijn gedachten bent geweest, op een stoel in een hoekje; als toeschouwer van mij levensfeest. Wat als ik je zou vertellen hoe vaak ik je om raad heb gevraagd, mijn vreugde aan je heb getoond, mijn wee…

Sorry dat ik 15 ben, weer eens ruzie heb gemaakt, ik die heel de wereld ken, dus tegenspraak is wat mij raakt. Mijn veel te grote voeten, stampend op de vloer van ongeduld, niet willen maar toch moeten, een storm van woede die in mij brult. Lange armen, handen van een vent, maar lieve lieve kinderogen. Hopen maar dat het wat went; het…

'Ik was uit Azië geïmporteerd Al spoedig had mijn baas, een winkelier Mij aan een zondagsschooljuffrouw gesleten En ach, ik heb niet veel te klagen hier Ik zit behoorlijk warm en krijg te eten Iets evenwel vergeef ik haar niet gauw Het zijn de afgezaagde, loze kreten (Dag! Lekker koekje! Lorre! Koppiekrauw! En meer nog) die dat mens me…

In de stilte, doodse stilte met m'n ogen dicht In de stilte, vredige stilte zo heel dichtbij jouw lieve gezicht.…

Ik drink op mijn dagen die hier voor mij zijn uitgeteld. Ik drink op mijn leven; gemiddeld dus welgesteld. Ik drink op de toekomst die er zo alleen maar profijt van heeft. Ik drink op de mensheid waar zoveel bloed aan kleeft. Ik drink op de kunst, op de dichter en zijn gedicht. Ik drink op zijn wijsheid zijn schoonheid, zijn licht…

Als een naar de zon gedraaid gezicht, door zijn warmte uitverkoren, zonnebloemen verlangend naar het licht een nieuwe dag, het ochtendgloren. Hunkerend na de donkere nacht, wachtend op de dageraad, verdriet en pijn weet ik verzacht door zonnestralen die ik binnenlaat.…

De schommel droom van elk kind glanst in de zon De kleuter schommelt en schommelt Zijn beentjes zwaaien heen en weer Lachend omarmt hij zijn Teddybeer. De roestige schommel schommelt en schommelt Op en neer Steeds weer Knarsend voortbewogen door de wind Op het zitje geen kind Alleen het lege plankje…

Alweer een dag, Gekomen, En gegaan. Ik weet niet wat Er nog meer fout kan gaan. Soms wil ik me verstoppen, Ergens waar niemand me ziet. Ik heb een gevecht verloren, Maar de oorlog niet. Wat morgen komt een nieuwe dag, Zit het allemaal weer tegen, Maar ik heb toch dorst, Dus kom maar op met die regen. Moeilijke tijden Lijken terug…

Van alle wijsheid die ik jouw wil meegeven Is er geen enkele wijs genoeg Je zult het zelf moeten ontdekken Ook al lijkt dat nu wat vroeg Maar mocht je me ooit om hulp vragen Een klein duwtje in je rug Dan zal ik je alles geven wat ik weet En hoef ik er niets voor terug…

Nooit hebben wij kunnen vermoeden Hoe blij je ons nu al maakt Hoe jouw wonderlijke verschijning Ons hart diep heeft geraakt Hoe de traan in jouw ogen ons af en toe verbittert Nooit hebben wij kunnen vermoeden Dat jij nu al zo mooi schittert…

Het is een dorp Niet ver van hier Een boerendorp Aan een rivier Het is niet groot En vrij obscuur Maar 't heeft een naam En een bestuur Er is een school Een harmonie Een bankfiliaal Een kerk of drie Een communist Een zonderling En zelfs een zang- vereniging Nu is 't er stil 't Is wintertijd Er heerst de griep En knorrigheid…

De rozen zijn uitgebloeid, het is geen zomer meer Ik ben alleen en heb een peer De avond valt ook steeds vroeger, wat ik ook probeer Ik schil de peer en snij de peer In weemoedige, herfstige sfeer Peuzel ik mijn stukje peer De koude sluipt nader en de regen druizelt neer Ik ben alleen en zonder peer ----------------------------------…

Een heel knappe vent uit Hooghullen Had een kop vol prachtige krullen Maar 't was permanent En dat was niet bekend Dus je moet er maar niet over lullen.…

Op den bodem van het leven, In de diepte van het hart Rust de Weemoed En de smart; Maar de hope rijst er neven, In 't geslingerd mensenhart. Tussen weemoed, strijd en hope Vliedt het leven snel voorbij: Waakzaam, werkzaam Wachten wij Dat het Raadsel zich ontknoope Wat ons korte leven zij.…

Hee kleine man aan het begin van jouw avontuur Geef me je hand dan neem ik je mee voor het eerste stuk, zolang als het duurt En als je dan ontevreden wordt je boosheid op mij richt Weet ik dat je alleen verder kunt en dat brengt een glimlach op mijn gezicht Pappa…

Jouw hart is als een roos Die men moet water geven Want water zon en licht Dat doet haar overleven In het donker zonder water Laat ze haar kopje hangen haar knopje blijft dan dicht Zo toont ze haar verlangen Voor jou wil ik het licht En ook het water zijn Zodat jouw roos zal bloeien In heldere zonneschijn Want rozen zijn de liefdesbloemen…