Alle inzendingen van stanislaus

Tussen u en mij Zeedistel en zeekraal een lege plek voor ons warm zand en de zon die ter kimme gaat rood gloeit en uitdooft Ver, ver van ons stemmen verstrooid op de wind Een hond blaft en boven ons muziek als een lied Hier is de cirkel rond het lichaam veilig achtergelaten Hier bestaan wij hebben niets rollen af en aan vloeien…

Voorbij de jeugd het blad gelijnd en half vol geschreven ziet hij de kinderen aan en zich bezeren aan het leren van wat belangrijk lijkt Een twijfelachtig stempel drukt van jaren her Het langzaam wennen aan de dood die wenkt en wacht en trouw is als een goede vriend die sterven kan en daarom leeft op grootse voet…

Jij brandt in mij magmaat rond mijn kern Heet als vers gestampte Madame Janet in zonnezoet verpakt geplukt met jouw vingers vlammen werpend in mijn mond rasp jij in mij de woorden los Deze wonde schrijnt schurende pijn verbonden met jou zijn, jou buiten in mijn binnen, weerhaakt laat niet los, koestert zich onder de harde rand maakt…

De BH afdoen, om te draaien laten zien hoe plat ge bent geworden van uw eens volle borsten hoe bol slap uw platte, strakke buik een heel ander licht werpt op het lichaam, een tempel Gods hoe het geloof verwaterd is gestroomd onder de brug Het is niet genoeg te zeggen dat er liefde is of onschuld maar een hand pakken en warmte voelen om…

Dat een stad warm kan zijn een vriendin in de koude nacht gelijkertijd als een hoer haar benen spreidt voor elke soldaat met en zonder verlof. Dat een non een vrouw kan zijn beschermd door de ziekte van haar geslacht aan wie de geile strijder natuurlijk geen geloof schenkt belust op vergetelheid.…

Het zwijgen ligt voor goed opgebaard met gesloten ogen waarachter ik een laatste woord vermoed, een knipoog van de andere kant. Enkel door te kijken begint stilte een hartverscheurend lied.…

Met een offer van bloemen gerustgesteld de goden van de zinnelijke lust Semara, Ratih Een beitel bikt een vijl verheft zijn stem Haar tong bevoelt het slijpsel van haar eens zo scherpe tanden proeft bloed, zout met zoet in haar mond de geur van vuur het beest van zes wordt bestreden Zo kent zij angst hoort zij bijna pijn zes zwakheden…

natuurlijk zwijgt het recht als de wapens spreken want recht is krom het gaat om het verhaal krom recht te spreken en om de macht te doen wat men wil genadeloos, wellustig baas te zijn, het boze weg te jagen van altijd bang en op de vlucht…

natuurlijk zwijgt het recht als de wapens spreken want recht is krom het gaat om het verhaal krom recht te spreken en om de macht te doen wat men wil genadeloos, wellustig baas te zijn, het boze weg te jagen van altijd bang en op de vlucht…

Het houdt niet op te sterven het zal het voorjaar zijn Mechanisme van cellen splitsen knarst met een stroeve pijn Vanavond wil ik nog niet missen wat achter morgen zeker komt Ik sla het dekbed voor je open voel jouw kou tegen mij aan laat mijn vingers over je wangen lopen en jij laat mij begaan Kom dicht tegen me aangekropen doen alsof we…

Op de vooravond na de zegen afgezonderd in haar kamer kraakt het ouderlijk huis wacht zij roerloos op Middernacht voelt zij dwars door haar fontanel een engel dalen vederlicht in zijn tijdelijk verblijf Morgen loopt zij in gewaden zwaar van goud en zilverdraad eet zij gele met witte rijst vermengd van één bord eerlijk alles delen lief…

Zij schrijft de dingen op en vangt ze in woorden die niet hoeven rijmen of volmaakt in klank en betekenis horen. Zij laat ze vallen in een glas en voegt ijsblokjes toe herschept de tijd en geheugen. Zo is het niet geweest, zo zal het ook nooit zijn het lied van verloren woorden verdwaald in vele wegen die aarde zijn ontstegen uiteindelijk…

Hij belde haar op, om te zeggen ik kom langs, maar zij had andere verplichtingen Wel nodigde zij hem uit om vooral langs te komen hij had immers een sleutel en binnen was er genoeg.…

het kijkt me aan uit haar ogen zodra ik de kamer binnenkom ze zegt goedemorgen wil je thee of wat anders, wat dan even niet zeg ik dan glurend over de monitor achteloos het paswoord intikkend ik zeg niet, zij zegt niet ze hebben elkaar gemist…

Op één dag van het jaar mochten knechten meesters zijn verkrachtten slaven slaven sloot de elite zich af in roes van lust en genot, mits voorzien van een masker voor het gelaat want stel je eens voor dat een schaap de mens herkende, zoals een hoer een klant, de echte groenteboer alvast wat bio-bospeen bestelde morgen was vast te laat…

In de buik gloeit er iets een koorts, een verwachting aarde wordt zacht ingeduwd Lichaam veert terug met binnenin herinnering een stapel papier Op het bovenste blad staat mijn naam geschreven Een halve eeuw die zich met mij voedt door mijn ogen kijkt verlangt naar warmte van de zon zin heeft om mee te komen Perzisch te gaan eten in de…

De dichter heeft een horrelvoet een bochel op zijn rug en wantrouwt taal geluk is hem te banaal Leven doet hij van de lucht en de kinderen houdt hij zoet Hij raakt de bochel op zijn rug gaat zijn eigen gang, onverstoord Hij hompelt voort en droomt zijn drog…

Af en toe ontmoet hij haar twee keer in de trein 's-morgens bij het heengaan 's-middags bij het terugkeren ongeveer twee keer per jaar Zelfs als hij tegenover haar zit en glimlacht, verheugd haar te zien, leest zij verder in Schopenhauer ernstig en ingetogen terwijl hij Schopenhauer niet kon lezen in het openbaar zonder tranen…

Graven in de herinnering aan degene die voorgoed is heengegaan schept een nieuwe werkelijkheid een illusie gevoed met eigen beelden uit een aantoonbaar onbetrouwbaar geheugen alsof leven en dood bestaan bevestigen gedachte aan een kus aan een lach gevangen tussen twee ontvleesde handen…

Wat kan hij anders dan haar vasthouden en vasthouden, terwijl zij strijdt met haar geesten en demonen op haar laatste stukje werkelijkheid die haar met hem verbindt en die reeds scheuren toont groot genoeg voor beiden om in te vallen de leegte tegemoet, vastberaden, barmhartig en met heldenmoed…

Hoor jij dan niet hoezeer mijn hart klopt voor jou in mijn stap en stem. Zie jij dan niet aan mijn ogen glans hoe dieprood mijn ziel zich verhardt. Je hoort slechts wat je horen wil Je ziet slechts wat je wil zien Je voelt slechts wat je voelen kunt Er is nooit meer dan misschien Slechts het rinkelen van metaal liefdespijlen voor een verhaal…

zij streelt met haar vinger op de huid van je borst dat je thuis bent, hier speelt de muziek voor jou vind jij waar je naar op zoek bent en eenmaal gevonden, opnieuw veilig kan verliezen, wrijft ze op haar harde buik…

Tussen slaap en droom kwam jij te staan En hield mij wakker één nacht lang Om pas in het eerste licht weg te gaan Vrees was mij onbekend, nu ben ik bang Dat jij opnieuw vannacht daar zult zijn Om mij te wijzen op de bekende pijn…

zo dom en blond en rondborstig zou ik willen zijn als jij en dan tussen de vingers onvermijdelijk ontglippen met de woorden: blijf bij mij, lief de gouden zon gaat dalen…

Tegenover haar zit een dichter pen en papier in zijn hand kijkend hoe ze kauwt lezend in Vrij Nederland geluidjes makend met open mond Kauwgum te zijn tussen haar tanden en wangen verplaatst met haar tong vochtig en warm op zoek naar de volmaakte vorm Een rosse ballon knalt met een explosief geluid Zij haalt de resten in over haar…

Van beneden uit de vallei nemen we mee uit een beek drie witte steentjes voor op de top van de berg een oeroud ritueel dat zo persoonlijk wordt wij hechten ons aan spreken toe het vertrouwd warm wordend gewicht dat we achterlaten op de top met veel wijze woorden en spijt in het hart We dalen lichter bezwaard af er wordt op ons gewacht…

Met het prototype in de hand meet zij, voor, tijdens en erna de toestand die liefde heet op een schaal van één tot tien. Gelijkertijd kan zij zien of de mannen van de zon de vrouwen van de aarde en de androgynen van de maan afkomstig zijn van origine. Haar liefste kust haar liefdevol en zwijgt op elke vraag…

Nu de kat na de nacht vol van lust en jacht het lichaam bolt bij de eerste stralen de nagels slijpt aan een tak over de muren van de buren springt en weggaat in het voorzichtig innuendo van een merel de vogel laag wegvliegt volgen de slaperige ogen van de kat: de dag is er…

De bevalling had je goed gedaan alsof je nu weer uren door kon lopen met een lichte en verende tred gedachten volledig en vervuld opnieuw geboren met leven geven De hechtingen deden pijn op een plezierige manier Je wachtte op een levensteken met knusse, warme woorden deken, kachel, olifant…

Jij kust mijn hand in de nek alsof ik zou kunnen ontsnappen aan de pijl van de liefdesgod die jou en mij diep verwondt in breekbaarheid verbond tot een kwetsbaar geheel een terracotta beeld uit twee gelijke stukken dat scherven splinterend in onze lijven slaat en opgenomen wordt…