Alle inzendingen van switi lobi

nu er niets meer tussen ogen is dan weten, dat jouw overgang aan zielen klopt stopt krampachtig klampen aan een leven dat niet langer wil jouw dagen zijn compleet jouw lichaam schept het einde en mijn tranen dragen slechts mijn hart ik zie en zwijg want zeggen heeft geen kracht meer enkel nog jouw mooie tijd verbeeldt het troostwoord…

beiden dragen we een leeuw in ons hart de dood sluit jouw ogen al als nachtvlinders zweven ze, langs onze blikken heen, tot verre stergedragen vlaktes ik zie hoe jij dit draagt jouw afstand in mijn handen legt maar in liefde zo dichtbij gouden uren in dit stervenshuis we beleven meer dan witgestreelde haren immer zijn we samen thuis…

als je straks het smaken proeft van liefde, op wat wittebrood bedenk me dan in natte dromen en de zachte bruid die jou haar allermooiste hartslag bood…

terwijl slaap in ogen dwaalt op zoek naar zachter rusten sussen lipgelezen woorden onze stille taal alle weemoed in jouw naam spreekt van lichte dromen want we komen ooit weer bij het raam dat opent, als je lacht deze nacht vertelt van maanglans en van jou een jonge vrouw die wereldwijd op uitgekomen vlinders wacht…

dit te lege hart stuurt mijn verlangen naar jou waar is de hemel?…

er rusten mensen daar uitgewaaierd over land en water aan de ijsvogel kleven zomerkleuren zelfs in winters, als de zilverreiger vliegt langs de zwaluwwand zweeft leven in de holle cirkels van vandaag, gebalanceerd tot hoge ogen volgen op de rondgang van de wind mijn kind… er rusten mensen daar, uitgewaaierd op het veld niets doet nog…

de roze avondlucht bracht duizend ganzen in hun vlucht naar water rond de ingevroren maan glansde sneeuwvloed als de bode van een maagdelijke nacht ik heb op je gewacht toen alles donker leek maar vond je niet, je kwam pas later toen het water verder keek dan nu…

wanneer ik haren richting hemel werp laat ik alles rond mij zomer worden warm en lustvol wacht ik tot jouw handen vinden wat ik bied kus me kus me warmer tot jouw hitte binnendringt in vingervlugge streken zingt langs zachte lippen en het nippen van jouw room…

de witte wereld gaf geen zicht op warme tenen of een veilig dak de afgezakte ranken van mijn oude klimop lieten meer te wensen over en het ongemak van dikke dekens drukte zwaar tot waar een spreeuwenvolkje zichtbaar kouder werd, liep er slechts wat warmte tussen opgepakte veren zoveel keren al gaf de voederplank niet alleen maar wat…

morgenvorst hapert spiegelgladde kou verwarmt zijn samenraapsel elk oppervlak laat je zien dat er meer schuilt in één beeld…

binnen winterkou kun je toch warmte vinden een raam ontsluit licht er brandt nog een gulle lamp zijn sfeerbepalend uitzicht…

het verstilde leed in oude ogen zegt me, dat ze wacht tot dat, wat onvermijdelijk haar laatste adem draagt er daagt geen hoop meer over alles heen een uitstel slechts, dat iets verlicht de tijd verplicht me blij te zijn met alles dat ze torst in beter weten maar haar heelheid draagt ze, zonder pijn…

(voor Annelies) juist omdat je zoveel achterliet voelen vingers nog de randen van jouw leven ergens daar vertoeft jouw glimlach op een foto en ik beef geef me jouw tekens in lucht aan de wand en in geluiden, maak me blij want jij, je bent niet ver ik voel me bij je altijd als de achterkant van morgen zoveel schemert in vandaag…

rond haar oude hoofd kleurt licht in witte aureolen ze strijdt en houdt haar tere handen op er loopt wat hoop in zwakke levenslijnen maar de dood verschijnt al, onder lakens de dekens ademen slechts kou “ik hou van jou” zegt mijn gevoel zij beeft en laat heel stil haar tranen naar mijn hart verdwijnen…

er ging een vogel weg zijn vleugels ruisten zacht in hun afscheid klonk de roep van rust nu leven wegvloog door zijn open raam schijnt licht vanaf de achterkant nooit meer vrolijk lijkt het uit zijn naam verschijnt de eerste lente in een tere bloem…

rond de balie heerst onzekerheid de nummers kloppen, maar de tijd holt achteruit op het scherm verschijnt er iets dat correspondeert, getallen met een letter en een grote A erbij: de rij krimpt in tot boze blikken aan een oud begin nog even dan voor het raam verschijnt een blauwe vlek het lijkt op hoop en op een uur dat eerder nog als…

nu is mijn einde als een gevallen engel verlaat ik dit huis het masker blijft er achter en laat de verleden tijd…

ik heb de kieviten gevraagd jouw naam te schrijven de lucht voelt vrij, helder en het liefst met storm want daar hield je van en dan stil tussen rietkragen de grootste vissen vangen aan de wolken hangen tranen licht doorschoten met wat zon ze horen daar al te veel jaren, maar het mooiste jaar dat kon de fijnste weefsels baren…

ze voelt zich naakt en koud de ongebroken duisternis vertrekt geen spier waar scheuren in het hout wat hars laten geuren druipt deemoedig nog een laatste zucht de lucht is stil haar lichaam kromt kortzichtig rond haar oude kleuren…

bijeengehouden scherven raken elkaar aan gelukskristallen…

nu nog in het vage later kabbelt water zachtjes naar de kant het boerenland belooft weer groen met rijpe boterbloemen als bijen vrij de lucht bevolken krijgt mijn zomerdag weer kleur mijn neus bevat de geur van roze zomerwolken en de open deur tot alles wat we warmer noemen ik voel me thans de emailleur die al het goud slechts mag…

een ring van goud verweeft ik hoor Oosters en zie een Jacobsladder naar de hemel stijgen ben je daar? vragen mijn ogen je roept dat de wolken al jouw stappen zijn naar mij en naar de wereld…

je huppelde in goudgalon naar sterren in mijn hart, ze glansden en ze straalden waar ik stralen mag toen won je mijn toverwoorden en ik schreef ze op mijn ziel altijd daar, waar ook mijn missen viel verdrink ik dan in zuiver blauw die ogen van jou dragen de kwinkslag van een lang verleden…

mama hoe jij je vertrouwen legde in de handen van zijn naam hij hielp je zoeken nu het raam niet meer jouw ogen spiegelt vraag ik hem jou weer te vinden…

de kerkbank absorbeert gevoel lichte schijnheiligheid geurt als wierrook rond hun aureool samenzijn verplaatst zich, als het lied een koorrijk hallelujah brult dan lukt het wel want vandaag is deze kerk gevuld buiten school de kou in eenzame hoeken maar hier binnen is het warm komt allen tesamen vier de hoogtij van een oud verhaal…

in duizendvoudig blauw en witte sterren scheen de winter zachter dan een baard vol oude gewetens zonneschijn in koude lijven, huppelend als het kinderhart, dat altijd daar gebleven was de blauwe vis verdronk zijn licht onder gladde waterspiegels waar het uitzicht rozen telde, gold de diepte van die dag en wat er uit mijn ogen sprak zocht…

winterwarm de droomvlucht was perfect hun eerste kus liet sterren dwalen tussen wondermanen en het sprookje van die dag stralend lichtten witte vlinders in haar onbevangen lach hij vervoerde zacht zijn trotse man-zijn rond haar lieve schouders innig was de wetenschap, dat samen één betekent en de blije ogen van hun trotse ouders…

gezellig een boterzachte kerst verwarmt genoegens onder licht vertier de boom is perfect; zwart met gulden sterren en versiersels als het klatergoud van welstand, binnen pijn mijn ogen fonkelen door alles wat er schijnt lijkt dit feest zo mooi en blij als ik stilletjes wat verder kijk prijken vlinders tussen kleine wensen en het…

z’n baard verzilvert nu dit jaar ten einde loopt een oudgediende…

ik draag je altoos warmer in mijn hart en mis de aanraking van handen mijn herinneringen landen in de liefde van vandaag nog zie ik jou, je haren glanzend, als een gouden mist ik wist dat je bijzonder was maar nu mijn tijd jouw adem wist en niet ziet wat de klankkleur is van warme levenbanden blijf ik achter, in belijdenis en laat…