Alle inzendingen van vancoillie

Het was iets van Brahms een klarinet scheurde een cello beefde een piano weende…

Dit is een mooie tijd spinnen en slakken in mijn tuin rozen bloeien volmondig…

Slakken hebben dit mooie huisjes en ook dat een art de vivre…

Jonge eiken maken een bos ratelpopulieren een allee drie op de fiets kletsen…

Ik weet niet hoe het komt maar 'k heb iets met rozen dit jaar ik bekijk ze ik verzorg ze ik buk mij om iets op te rapen twee grote slakken kleven aan elkaar ik denk aan vroeger hoe mijn kinderen in de Eifel op de trappen van Haus Burgblick met slakken speelden er liep een kriebel door mijn haar…

Niet alleen schoon maar lekker happig om in te bijten het steeltje rotsvast er nog in een krokant ding…

De zon werpt messcherp schaduw in mijn achtertuin van haag en muren ik zoek de zonkant op waar rozen pronken aan hun stok…

Een jonge lijster huppelt over mijn terras heel onverschrokken gewiekst kijkt zij mij aan en pikt en denkt die ken ik al…

De ramen kraakwit marineblauw de hemel wat een uitdaging…

Ik zit in de zon een grasmaaier slaat op hol ooit was het stil hoelang houdt hij het vol een hond blaft of is het hoest burenstemmen klinken hol…

Je kleurt lamelletjes en vakjes groen en rood heel fijn zoals het hoort en ofschoon ik kleurenblind ben voor groen en rood het oogt heel mooi een roset het is prachtig…

Als de zon even hapert aan de ladder van de avond kijkt mijn buurman net over de muur er heerst een weelde in mijn tuin de rododendrons gaan weer bloeien de klimop ontvlucht en wil stoeien een rode kater paradeert gewichtig in de stilte een merel verslaafd aan zwart nestelt in mijn buurt een lijster komt nieuwsgierig loeren aan de achterdeur…

Ze hadden mooie slanke benen alle drie ze waren twintig de tafeltjes waren wit de stoeltjes ook ze blonken…

Zij houdt van paarden soms doe ik een ommetje om ze haar te laten zien ze had een grootonkel in Hamburg die paarden had o wat voor paarden die onkel had zij houdt van paarden ze steelt ze met haar ogen maar jammer Hamburg is veraf…

Rozen donkerrood een tuin hij kan niet groener blauw een hoge spar een lijster huppelt vinnig…

Bloedrode beuken een kronkelige allee krijtwitte lijnen…

Hoe wonderbaarlijk rozen om ter roodst het licht verschalken willen je moet ze door het venster in een kille zomer rillen zien…

Hoe klein zijn viool wel lijkt of hoe groots Gil Shaham ook speelt Brahms in zijn binnenste beeft…

Hangend een uitdaging liggend een bekoring ze vastpakken een wellust ze snijden een bedrevenheid ze klaarmaken een kunst ze proeven een fijnzinnigheid ze eten een voleinding…

Diepdonker lilazwart haar blinkende huid wat een glans aubergine is er een mooier woord ik vind er geen berenjena wat een Spaanse meid melitzana kan het Griekser zijn…

In alle stilte charmeert de dageraad met spinnenwebben de taxushaag gesluierd geen nood aan een groot omhaal…

Karig is de stok rank de twijgen waar de roos modieus op prijkt…

Meer dan een eclat een onomwonden wonder een bed van rozen…

De dag is een feest een klaproos je kan er niet omheen geweldig ze staan er met tientallen koeien een pracht van een beest…

Het brood ruikt vers de vijgen zacht de pruimen zonder pit de ochtend zonder schroom ik heb mij niet geschoren mijn tanden niet gepoetst liefde maakt blind de haan op de toren slank draait welgezind rozen roder dan de onze je vindt er geen je draagt een T-shirt van de mijne lila lavendel blikt wat nijdig die ene oorring aan je…

Nergens gaat er meer rust uit dan van rode beuken je moet er wel naar kijken rode beuken langs je weg…

De hemel dreigend een merel kan niet zwijgen rozen blijven knop…

Als ware zij verschroeid onder invloed van veel regen koolzwart aan haar randen maar naar binnen innemend rood…

Je hoort het zeg ik dit is een zomerregen er hangt weelde aan…

Heel blauwe ogen en blond als een korenveld meeslepend haar lach dat wat ze droeg dat was het dat stond haar zeg was ze knap…